ตอนที่ 10
วีกิจขับรถตามเจนภพจนถึงฟิตเนสหรูในโรงแรมห้าดาว เขาทำทีเป็นติดต่อสมัครใช้บริการและขอดู สถานที่เพื่อตามดู เห็นอาหนุ่มสวมชุดว่ายน้ำนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมสระ ท่าทีกระสับกระส่ายเหมือนรอใครบางคน
มุนินทร์ในชุดว่ายน้ำแบบนักกีฬาเดินมาหาเจนภพ หนุ่มใหญ่กระวีกระวาดลุกขึ้นต้อนรับ มองหญิงสาวด้วยความหลงใหลและโหยหา
“ตา...ทำไมมาช้าจัง”
“แต่ก่อนนี้...ตารอคุณมานานเกินพอแล้วน่ะสิคะ”
“ตาจะล้างแค้นผมเหรอ...ไม่เป็นไร...นานแค่ไหนผมก็รอได้”
“แล้วถ้าต้องรอ...ตลอดชีวิตล่ะคะ”
“ผมรู้...ตาไม่ปล่อยให้ผมรอนานขนาดนั้นหรอก... ถ้าผมพิจารณาข้อเสนอของตา”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อว่ายน้ำ ถ้าจะเสนออะไร รอไว้ก่อนดีกว่า”
มุนินทร์สะบัดผ้าคลุมออก บิดตัวเล็กน้อยและแอบทิ้งสายตาท้าทายให้เจนภพ หนุ่มใหญ่ถึงกับกลืนน้ำลาย กระโจนตามหญิงสาวลงน้ำไปอย่างมาดมั่น
วีกิจมัวแต่สนใจดูหญิงสาวและอาหนุ่ม ไม่ได้สนใจข้อเสนอราคาแพ็กเกจแบบน้ำไหลไฟดับจากพนักงาน มุนินทร์ขึ้นจากน้ำ ท่าทีสบายๆ เหมือนคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ เจนภพตามขึ้นมา เหนื่อยแทบขาดใจ
“รู้ตัวไว้บ้างสิคะ ว่าคุณแก่แค่ไหนแล้ว”
“ใครว่า...ชีวิตเริ่มต้นเมื่ออายุสี่สิบต่างหาก”
“ค่ะ...เริ่มต้นเดินทางสู่ความตาย”
เจนภพนิ่วหน้า มุตตามาดใหม่คนนี้ นอกจากจะพูดตรงแล้วยังชอบพูดถึงความตาย เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ยักรู้ว่าตาชอบว่ายน้ำ แต่ก่อนไปทะเลกัน ตาแทบจะไม่ยอมลงน้ำเลย”
“เพราะตาคนนั้น...กลัวการจมน้ำตายน่ะสิคะ”
“ถ้าตาชอบว่ายน้ำ เสาร์อาทิตย์หน้าเราไปกระบี่กันไหม ไปดำน้ำดูปะการังกัน”
“ไปสิคะ...ถ้าคุณเอาใบหย่ามาให้ฉันดูก่อน”
“โธ่ตา...นี่ตาไม่รู้สึกผิดบาปบ้างเลยเหรอ ที่จะให้ผมหย่ากับเมีย”
“จะให้คุณกับเมียเท่านั้นหรือคะ...ที่ทำผิดได้”
“ตาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ นี่เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา”
“ถ้าตาเฮี้ยนจริง ก็คงไปหักคอเมียคุณนานแล้วล่ะค่ะ”
น้ำเสียงของหญิงสาวเหมือนพูดเล่นเต่แววตาเอาเรื่อง เจนภพไม่ทันได้สังเกต มัวแต่สนใจมองรูปร่างปราดเปรียวของหญิงสาว เขาชมว่าเธอเพรียวขึ้น ไม่เหมือนช่วงหลังๆ ที่เจอกัน ดูอวบและมีน้ำมีนวลกว่านี้ มุนินทร์มองหนุ่มใหญ่ด้วยแววตาเข้มขึ้น นึกเวทนาน้องสาวฝาแฝด
“ตอนนั้น...ตาท้องมั้งคะ”
“ตานี่ตลกหน้าตายจริง”
“ตาไม่น่าตายต่างหากค่ะ”
มุนินทร์พูดเสียงเครียดแต่เจนภพยังไม่รู้เรื่อง เธอสลัดความแค้นทิ้งชั่วคราว สวมวิญญาณนางแมวยั่วสวาทขยับตัวเข้าใกล้ ผลักเจนภพหงายลงไปนอนบนเก้าอี้แล้วทาบตัวลงจูบเบาๆที่ริมฝีปาก หนุ่มใหญ่ผวาตามด้วยแรงพิศวาส จะคว้าตัวหญิงสาวมากอดจูบ แต่มุนินทร์ขืนตัวไว้
“เอาใบหย่ามาให้ฉันสิคะ แล้วคุณจะได้สิ่งที่ต้องการ”
“โธ่ตา...ทำไมต้องทรมานผมขนาดนี้”
“เพราะคนแบบคุณเป็นฝ่ายได้และเรียกร้องที่จะได้มาตลอดไงคะ จนไม่เคยรู้ว่าใครต้องสูญเสียและเจ็บปวดแค่ไหน ต่อไปนี้ถึงเวลาแล้วที่คุณจะต้องเป็นฝ่ายสูญเสียบ้าง...ลาก่อนค่ะ”
มุนินทร์เหยียดยิ้ม แววตาแข็งกระด้าง ลุกขึ้นเดินจากไป เจนภพมองตามหญิงสาวเซ็งๆ อารมณ์ค้าง
วีกิจลอบมองทั้งสองพลอดรักกันด้วยแววตาผิดหวังและร้าวราน อารมณ์หึงแล่นพล่านอย่างไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ก็แปลกใจที่ทั้งสองไม่ได้ออกไปด้วยกัน เขารีบเดินตามหญิงสาวไปที่ลานจอดรถ เห็นรถมอเตอร์ไซค์คันเดิมที่เขาเกือบชนเมื่อเช้าแล่นตามหญิงสาวไป ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถมาขวาง แกล้งตะโกนต่อว่าที่ขับรถเร็วจนปาดหน้าเขา ปุ๊มองวีกิจ จำได้ว่าเป็นหลานนพนภาจึงไม่กล้าทำอะไร หมุนรถขับออกไปอีกทาง
ooooooo
นพนภามาตรวจงานตกแต่งเอนเตอร์เทน-เมนต์คอมเพล็กซ์ นั่งดูรายชื่อพนักงานที่จะมาทำงานในผับอย่างตั้งใจ ประพงส์บอกว่าส่วนมากเป็นคนเก่าของเขาแต่ถ้านพนภาไม่ไว้ใจก็ให้หาคนใหม่ได้
“โถ...ไม่ได้ไม่ไว้ใจหรอกค่ะ ฉันเองก็ยังใหม่กับธุรกิจนี้ ยังไงก็ต้องไว้ใจคุณประพงส์สิคะ”
“แต่เอาคนของคุณนภามาทำงานร่วมด้วยก็ได้นะครับ”
“แหม...คนของฉันก็ไม่ค่อยถนัดงานแบบนี้เสียด้วย”
“ก็อย่าง...น้องต้องไงครับ ให้มาดูแลงานแทนคุณแม่ไง”
“ยายต้องยังเรียนหนังสืออยู่ ไม่ได้หรอกค่ะ งานกลางคืน เดี๋ยวเสียผู้เสียคนกันพอดี”
ประพงส์ยิ้มนิดๆ แววตามีเลศนัยแต่นพนภาไม่สังเกตเห็น เธอถามเขาเรื่องใบรับสมัครที่ต้องกรอกวันเดือนปีเกิด มาเฟียหนุ่มบอกว่าจะเอาไปให้หมอทิพย์เนตรตรวจดวงชะตา เพราะงานในผับต้องอาศัยคนที่มีดวงถูกโฉลก นพนภาหูผึ่งได้ยินเกี่ยวกับหมอดู มาเฟียหนุ่มรับปากจะนัดให้ นพนภาถามเรื่องจัดการมุตตา ประพงส์บอกว่าคนของเขาทำไม่สำเร็จเพราะวีกิจเข้ามาขวาง สาวใหญ่หน้าเจื่อน อารมณ์เสียที่แก้แค้นไม่สำเร็จ...
ขณะที่นพนภาหมกมุ่นเรื่องงานที่ผับและวางแผนกำจัดเมียน้อย...ต้องระเริงกับยาเสพติดอย่างหนัก แม้ใจส่วนลึกจะอยากเลิกแต่ปัญหาที่บ้านทำให้เธอเลือกเสพยาต่อไป เธอออกจากบ้านมาหาแจ็คเพื่อนสนิทที่คอนโดและปาร์ตี้สังสรรค์ เล่นยาอย่างสนุกสนาน...ไร้สติ
คืนเดียวกันนั้น...เจนภพถามหาต้อง นพนภายังอารมณ์เสียเรื่องมุตตาบอกเสียงกระด้างว่าลูกสาวคนโตไปค้างบ้านเพื่อน มองผัวอย่างหมั่นไส้แขวะเรื่องแอบออกไปเจอเมียน้อย เจนภพอึ้งแต่ยังทำเป็นไม่กลัว
“ใช่...วันนี้ผมไปเจอเขาจริง รู้ไหมว่าผมไปทำไม”
“ไปทำไม...เอาใบหย่าไปแบให้มันดูเหรอ”
“พูดอะไรแบบนั้น วันนี้ผมไปเจอเขาเพื่อเตือนว่า เขาไม่มีสิทธิ์มาระรานคุณ ผมไม่มีวันยอมอีกแล้ว”
นพนภาหน้าเหวอเพราะผิดคาด เจนภพทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปคลอเคลีย เริ่มเล้าโลมด้วยสัมผัสสุดวาบหวาม นพนภาระทวยกับเพลิงพิศวาสที่โหยหา มีท่าทีอ่อนลงแต่ยังอดค่อนแคะไม่ได้
“แล้วมันว่ายังไง มันนั่งฟังหรือนอนฟังล่ะ”
“เด็กคนนี้ผมเลิกแน่ คุณเลิกห่วงกังวลได้แล้ว... นภา คุณก็รู้ว่าเราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานขนาดไหน คุณสำคัญกว่าใครทั้งนั้น...คุณคือเมียที่ประเสริฐที่สุด”
“ไม่ใช่หรอก...ฉันไม่ใช่เมียที่ประเสริฐ แต่คือเมียที่มีประโยชน์ต่างหาก”
นพนภายิ้มหยัน เจนภพเห็นเมียผ่อนลง รีบโอ้โลมต่อด้วยคำพูดหวาน เล้าโลมหนักขึ้น นพนภาแพ้ให้กับ ไฟสวาทของสามีเหมือนเคย...ลืมไปชั่วขณะว่าผัวก่อเรื่องอะไรไว้!
ชั่วเวลาสุขสมผ่านไปแล้ว...แต่ไม่ใช่กับนพนภา! สาวใหญ่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำด้วยแววตาขมขื่น คราบน้ำตายังอาบใบหน้า นึกถึงช่วงเวลาที่กำลังจะมีความสุขกับผัวก่อนหน้านี้ เขาลืมตัว ละเมอชื่อมุตตาออกมาขณะที่นอนกับเธอ นพนภามองตัวเองในกระจก แค้นใจหนักหนา เธอรู้สึกสะอิดสะเอียน เครียดจัดจนต้องวิ่งไปอาเจียนลงในโถชักโครกอย่างหมดไส้หมดพุง ทรุดตัวลงกับพื้นสะอื้นไห้ออกมาอย่างหมดสภาพ...
ooooooo
นพนภานอนไม่หลับทั้งคืน รอจนเช้าจึงเดินไปปรับทุกข์กับสร้อยคำ วีกิจกำลังจะออกไปทำงานเห็นสภาพอาสาวเดาว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องเจนภพ เขานั่งฟังอาระบายเรื่องราวต่างๆ ด้วยสีหน้าหนักใจ
“เมื่อวานนี้ไปเสพสุขกับมันมาทั้งวันยังไม่พอ เมื่อคืนอยู่กับหนูแท้ๆนะพี่สร้อย...แต่เรียกชื่อมัน ท่าทางจะครางจนเคยปาก เลยติดมาถึงบ้าน”
“นายภพเขาสัญญาว่าจะเลิกไม่ใช่หรือ...คุณนภา”
“หนูไม่เชื่ออีกแล้วค่ะคุณพี่ หลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ หนูไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว”
สร้อยคำมองน้องสะใภ้อย่างเห็นใจ พยายามพูดปลอบให้ปลงและทำใจให้สงบแต่นพนภายังของขึ้นไม่หาย เผลอหลุดปากว่าจะส่งมือปืนไปตามเก็บหญิงสาว วีกิจกับสร้อยคำตื่นตะลึง ร้องห้ามกันเสียงหลง นพนภาเย็นลงเล็กน้อยแต่ในใจยังแค้นอยู่ วีกิจกุมขมับอย่างเป็นกังวล...ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องราวจะจบสิ้นเสียที!
มุนินทร์ในชุดว่ายน้ำแบบนักกีฬาเดินมาหาเจนภพ หนุ่มใหญ่กระวีกระวาดลุกขึ้นต้อนรับ มองหญิงสาวด้วยความหลงใหลและโหยหา
“ตา...ทำไมมาช้าจัง”
“แต่ก่อนนี้...ตารอคุณมานานเกินพอแล้วน่ะสิคะ”
“ตาจะล้างแค้นผมเหรอ...ไม่เป็นไร...นานแค่ไหนผมก็รอได้”
“แล้วถ้าต้องรอ...ตลอดชีวิตล่ะคะ”
“ผมรู้...ตาไม่ปล่อยให้ผมรอนานขนาดนั้นหรอก... ถ้าผมพิจารณาข้อเสนอของตา”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อว่ายน้ำ ถ้าจะเสนออะไร รอไว้ก่อนดีกว่า”
มุนินทร์สะบัดผ้าคลุมออก บิดตัวเล็กน้อยและแอบทิ้งสายตาท้าทายให้เจนภพ หนุ่มใหญ่ถึงกับกลืนน้ำลาย กระโจนตามหญิงสาวลงน้ำไปอย่างมาดมั่น
วีกิจมัวแต่สนใจดูหญิงสาวและอาหนุ่ม ไม่ได้สนใจข้อเสนอราคาแพ็กเกจแบบน้ำไหลไฟดับจากพนักงาน มุนินทร์ขึ้นจากน้ำ ท่าทีสบายๆ เหมือนคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ เจนภพตามขึ้นมา เหนื่อยแทบขาดใจ
“รู้ตัวไว้บ้างสิคะ ว่าคุณแก่แค่ไหนแล้ว”
“ใครว่า...ชีวิตเริ่มต้นเมื่ออายุสี่สิบต่างหาก”
“ค่ะ...เริ่มต้นเดินทางสู่ความตาย”
เจนภพนิ่วหน้า มุตตามาดใหม่คนนี้ นอกจากจะพูดตรงแล้วยังชอบพูดถึงความตาย เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ยักรู้ว่าตาชอบว่ายน้ำ แต่ก่อนไปทะเลกัน ตาแทบจะไม่ยอมลงน้ำเลย”
“เพราะตาคนนั้น...กลัวการจมน้ำตายน่ะสิคะ”
“ถ้าตาชอบว่ายน้ำ เสาร์อาทิตย์หน้าเราไปกระบี่กันไหม ไปดำน้ำดูปะการังกัน”
“ไปสิคะ...ถ้าคุณเอาใบหย่ามาให้ฉันดูก่อน”
“โธ่ตา...นี่ตาไม่รู้สึกผิดบาปบ้างเลยเหรอ ที่จะให้ผมหย่ากับเมีย”
“จะให้คุณกับเมียเท่านั้นหรือคะ...ที่ทำผิดได้”
“ตาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ นี่เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา”
“ถ้าตาเฮี้ยนจริง ก็คงไปหักคอเมียคุณนานแล้วล่ะค่ะ”
น้ำเสียงของหญิงสาวเหมือนพูดเล่นเต่แววตาเอาเรื่อง เจนภพไม่ทันได้สังเกต มัวแต่สนใจมองรูปร่างปราดเปรียวของหญิงสาว เขาชมว่าเธอเพรียวขึ้น ไม่เหมือนช่วงหลังๆ ที่เจอกัน ดูอวบและมีน้ำมีนวลกว่านี้ มุนินทร์มองหนุ่มใหญ่ด้วยแววตาเข้มขึ้น นึกเวทนาน้องสาวฝาแฝด
“ตอนนั้น...ตาท้องมั้งคะ”
“ตานี่ตลกหน้าตายจริง”
“ตาไม่น่าตายต่างหากค่ะ”
มุนินทร์พูดเสียงเครียดแต่เจนภพยังไม่รู้เรื่อง เธอสลัดความแค้นทิ้งชั่วคราว สวมวิญญาณนางแมวยั่วสวาทขยับตัวเข้าใกล้ ผลักเจนภพหงายลงไปนอนบนเก้าอี้แล้วทาบตัวลงจูบเบาๆที่ริมฝีปาก หนุ่มใหญ่ผวาตามด้วยแรงพิศวาส จะคว้าตัวหญิงสาวมากอดจูบ แต่มุนินทร์ขืนตัวไว้
“เอาใบหย่ามาให้ฉันสิคะ แล้วคุณจะได้สิ่งที่ต้องการ”
“โธ่ตา...ทำไมต้องทรมานผมขนาดนี้”
“เพราะคนแบบคุณเป็นฝ่ายได้และเรียกร้องที่จะได้มาตลอดไงคะ จนไม่เคยรู้ว่าใครต้องสูญเสียและเจ็บปวดแค่ไหน ต่อไปนี้ถึงเวลาแล้วที่คุณจะต้องเป็นฝ่ายสูญเสียบ้าง...ลาก่อนค่ะ”
มุนินทร์เหยียดยิ้ม แววตาแข็งกระด้าง ลุกขึ้นเดินจากไป เจนภพมองตามหญิงสาวเซ็งๆ อารมณ์ค้าง
วีกิจลอบมองทั้งสองพลอดรักกันด้วยแววตาผิดหวังและร้าวราน อารมณ์หึงแล่นพล่านอย่างไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ก็แปลกใจที่ทั้งสองไม่ได้ออกไปด้วยกัน เขารีบเดินตามหญิงสาวไปที่ลานจอดรถ เห็นรถมอเตอร์ไซค์คันเดิมที่เขาเกือบชนเมื่อเช้าแล่นตามหญิงสาวไป ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถมาขวาง แกล้งตะโกนต่อว่าที่ขับรถเร็วจนปาดหน้าเขา ปุ๊มองวีกิจ จำได้ว่าเป็นหลานนพนภาจึงไม่กล้าทำอะไร หมุนรถขับออกไปอีกทาง
ooooooo
นพนภามาตรวจงานตกแต่งเอนเตอร์เทน-เมนต์คอมเพล็กซ์ นั่งดูรายชื่อพนักงานที่จะมาทำงานในผับอย่างตั้งใจ ประพงส์บอกว่าส่วนมากเป็นคนเก่าของเขาแต่ถ้านพนภาไม่ไว้ใจก็ให้หาคนใหม่ได้
“โถ...ไม่ได้ไม่ไว้ใจหรอกค่ะ ฉันเองก็ยังใหม่กับธุรกิจนี้ ยังไงก็ต้องไว้ใจคุณประพงส์สิคะ”
“แต่เอาคนของคุณนภามาทำงานร่วมด้วยก็ได้นะครับ”
“แหม...คนของฉันก็ไม่ค่อยถนัดงานแบบนี้เสียด้วย”
“ก็อย่าง...น้องต้องไงครับ ให้มาดูแลงานแทนคุณแม่ไง”
“ยายต้องยังเรียนหนังสืออยู่ ไม่ได้หรอกค่ะ งานกลางคืน เดี๋ยวเสียผู้เสียคนกันพอดี”
ประพงส์ยิ้มนิดๆ แววตามีเลศนัยแต่นพนภาไม่สังเกตเห็น เธอถามเขาเรื่องใบรับสมัครที่ต้องกรอกวันเดือนปีเกิด มาเฟียหนุ่มบอกว่าจะเอาไปให้หมอทิพย์เนตรตรวจดวงชะตา เพราะงานในผับต้องอาศัยคนที่มีดวงถูกโฉลก นพนภาหูผึ่งได้ยินเกี่ยวกับหมอดู มาเฟียหนุ่มรับปากจะนัดให้ นพนภาถามเรื่องจัดการมุตตา ประพงส์บอกว่าคนของเขาทำไม่สำเร็จเพราะวีกิจเข้ามาขวาง สาวใหญ่หน้าเจื่อน อารมณ์เสียที่แก้แค้นไม่สำเร็จ...
ขณะที่นพนภาหมกมุ่นเรื่องงานที่ผับและวางแผนกำจัดเมียน้อย...ต้องระเริงกับยาเสพติดอย่างหนัก แม้ใจส่วนลึกจะอยากเลิกแต่ปัญหาที่บ้านทำให้เธอเลือกเสพยาต่อไป เธอออกจากบ้านมาหาแจ็คเพื่อนสนิทที่คอนโดและปาร์ตี้สังสรรค์ เล่นยาอย่างสนุกสนาน...ไร้สติ
คืนเดียวกันนั้น...เจนภพถามหาต้อง นพนภายังอารมณ์เสียเรื่องมุตตาบอกเสียงกระด้างว่าลูกสาวคนโตไปค้างบ้านเพื่อน มองผัวอย่างหมั่นไส้แขวะเรื่องแอบออกไปเจอเมียน้อย เจนภพอึ้งแต่ยังทำเป็นไม่กลัว
“ใช่...วันนี้ผมไปเจอเขาจริง รู้ไหมว่าผมไปทำไม”
“ไปทำไม...เอาใบหย่าไปแบให้มันดูเหรอ”
“พูดอะไรแบบนั้น วันนี้ผมไปเจอเขาเพื่อเตือนว่า เขาไม่มีสิทธิ์มาระรานคุณ ผมไม่มีวันยอมอีกแล้ว”
นพนภาหน้าเหวอเพราะผิดคาด เจนภพทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปคลอเคลีย เริ่มเล้าโลมด้วยสัมผัสสุดวาบหวาม นพนภาระทวยกับเพลิงพิศวาสที่โหยหา มีท่าทีอ่อนลงแต่ยังอดค่อนแคะไม่ได้
“แล้วมันว่ายังไง มันนั่งฟังหรือนอนฟังล่ะ”
“เด็กคนนี้ผมเลิกแน่ คุณเลิกห่วงกังวลได้แล้ว... นภา คุณก็รู้ว่าเราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานขนาดไหน คุณสำคัญกว่าใครทั้งนั้น...คุณคือเมียที่ประเสริฐที่สุด”
“ไม่ใช่หรอก...ฉันไม่ใช่เมียที่ประเสริฐ แต่คือเมียที่มีประโยชน์ต่างหาก”
นพนภายิ้มหยัน เจนภพเห็นเมียผ่อนลง รีบโอ้โลมต่อด้วยคำพูดหวาน เล้าโลมหนักขึ้น นพนภาแพ้ให้กับ ไฟสวาทของสามีเหมือนเคย...ลืมไปชั่วขณะว่าผัวก่อเรื่องอะไรไว้!
ชั่วเวลาสุขสมผ่านไปแล้ว...แต่ไม่ใช่กับนพนภา! สาวใหญ่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำด้วยแววตาขมขื่น คราบน้ำตายังอาบใบหน้า นึกถึงช่วงเวลาที่กำลังจะมีความสุขกับผัวก่อนหน้านี้ เขาลืมตัว ละเมอชื่อมุตตาออกมาขณะที่นอนกับเธอ นพนภามองตัวเองในกระจก แค้นใจหนักหนา เธอรู้สึกสะอิดสะเอียน เครียดจัดจนต้องวิ่งไปอาเจียนลงในโถชักโครกอย่างหมดไส้หมดพุง ทรุดตัวลงกับพื้นสะอื้นไห้ออกมาอย่างหมดสภาพ...
ooooooo
นพนภานอนไม่หลับทั้งคืน รอจนเช้าจึงเดินไปปรับทุกข์กับสร้อยคำ วีกิจกำลังจะออกไปทำงานเห็นสภาพอาสาวเดาว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องเจนภพ เขานั่งฟังอาระบายเรื่องราวต่างๆ ด้วยสีหน้าหนักใจ
“เมื่อวานนี้ไปเสพสุขกับมันมาทั้งวันยังไม่พอ เมื่อคืนอยู่กับหนูแท้ๆนะพี่สร้อย...แต่เรียกชื่อมัน ท่าทางจะครางจนเคยปาก เลยติดมาถึงบ้าน”
“นายภพเขาสัญญาว่าจะเลิกไม่ใช่หรือ...คุณนภา”
“หนูไม่เชื่ออีกแล้วค่ะคุณพี่ หลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ หนูไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว”
สร้อยคำมองน้องสะใภ้อย่างเห็นใจ พยายามพูดปลอบให้ปลงและทำใจให้สงบแต่นพนภายังของขึ้นไม่หาย เผลอหลุดปากว่าจะส่งมือปืนไปตามเก็บหญิงสาว วีกิจกับสร้อยคำตื่นตะลึง ร้องห้ามกันเสียงหลง นพนภาเย็นลงเล็กน้อยแต่ในใจยังแค้นอยู่ วีกิจกุมขมับอย่างเป็นกังวล...ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องราวจะจบสิ้นเสียที!
วีกิจตัดสินใจพูดกับเจนภพ เขาเบื่อที่จะเห็นคนในครอบครัวรวมถึงมุตตากระทำรุนแรงใส่กันเพียงเพราะตัณหาราคะไม่มีที่สุดของอาหนุ่ม ชายหนุ่มไปดักรออา ยืนดูท่าทีไม่ทุกข์ร้อน หว่านเสน่ห์กับสาวๆ ทั่วกระทรวงเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นอย่างเอือมระอา เจนภพเห็นหลานก็เข้าไปทัก ยิ้มยั่ว แกล้งถามถึงมุตตา
“อาภพมาถามผมทำไม อาเพิ่งไปเจอตามาเมื่อวานนี้เองไม่ใช่หรือ”
“ข่าวไปไวดีจริง นี่ตาเล่าให้แกฟังเหรอ”
“คงงั้นมั้งครับ ผมกับตาไม่มีอะไรปิดบังกันอยู่แล้ว”
วีกิจมองอาหนุ่มด้วยสายตาเย็นชา เจนภพสะอึก เริ่มมีอารมณ์หึง แต่ยังเก็บอาการ
“ผู้หญิงสมัยนี้แปลกนะ ชอบคบผู้ชายมากกว่าหนึ่งคนพร้อมกัน”
“สิทธิสตรีมั้งฮะ อาภพคิดว่าผู้ชายเท่านั้นเหรอฮะ... ที่เป็นเสือผู้หญิงได้”
“แกจะบอกว่า...ตาเป็นเสือผู้ชายอย่างนั้นเหรอ”
วีกิจยิ้มแต่แววตาขมขื่น บอกอาหนุ่มว่าหญิงสาวเป็นฝ่ายถูกกระทำก่อน เจนภพยิ้มเยาะ
“ปกป้องกันนักนะ มิน่า...ตาถึงชื่นชมแกเหลือเกิน...
ขนาดนอนอยู่ข้างๆฉัน ยังพูดถึงแกจนน่ารำคาญ”
วีกิจหน้าซีด เจนภพอ่านท่าทีอ่อนต่อโลกของหลานออก ตอกย้ำให้รู้ถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างเขากับมุตตาว่า ที่หญิงสาวทำทุกอย่างเพื่อยั่วให้เขาหึงและเรียกร้องความสนใจเท่านั้น
“ตาน่ะ...ขาดฉันไม่ได้หรอก ไม่งั้นเขาจะตอแยฉันถึงขนาดนี้เหรอ”
“อาภพแน่ใจเหรอฮะ ตัวเขาอยู่กับอา แต่ใจเขาอาจอยู่กับผมก็ได้”
“แกตามผู้หญิงคนนี้ไม่ทันหรอกนายกิจ แกมันไก่อ่อน!”
“แล้วอาภพไม่คิดว่า...อาก็ไก่แก่เกินแกงแล้วเหมือนกันเหรอฮะ...ผมขอตัวนะฮะ”
วีกิจยิ้มเย็นเดินจากไป เจนภพขบกรามแน่น แค้นใจที่หลานกล้างัดข้อด้วย
“อาภพมาถามผมทำไม อาเพิ่งไปเจอตามาเมื่อวานนี้เองไม่ใช่หรือ”
“ข่าวไปไวดีจริง นี่ตาเล่าให้แกฟังเหรอ”
“คงงั้นมั้งครับ ผมกับตาไม่มีอะไรปิดบังกันอยู่แล้ว”
วีกิจมองอาหนุ่มด้วยสายตาเย็นชา เจนภพสะอึก เริ่มมีอารมณ์หึง แต่ยังเก็บอาการ
“ผู้หญิงสมัยนี้แปลกนะ ชอบคบผู้ชายมากกว่าหนึ่งคนพร้อมกัน”
“สิทธิสตรีมั้งฮะ อาภพคิดว่าผู้ชายเท่านั้นเหรอฮะ... ที่เป็นเสือผู้หญิงได้”
“แกจะบอกว่า...ตาเป็นเสือผู้ชายอย่างนั้นเหรอ”
วีกิจยิ้มแต่แววตาขมขื่น บอกอาหนุ่มว่าหญิงสาวเป็นฝ่ายถูกกระทำก่อน เจนภพยิ้มเยาะ
“ปกป้องกันนักนะ มิน่า...ตาถึงชื่นชมแกเหลือเกิน...
ขนาดนอนอยู่ข้างๆฉัน ยังพูดถึงแกจนน่ารำคาญ”
วีกิจหน้าซีด เจนภพอ่านท่าทีอ่อนต่อโลกของหลานออก ตอกย้ำให้รู้ถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างเขากับมุตตาว่า ที่หญิงสาวทำทุกอย่างเพื่อยั่วให้เขาหึงและเรียกร้องความสนใจเท่านั้น
“ตาน่ะ...ขาดฉันไม่ได้หรอก ไม่งั้นเขาจะตอแยฉันถึงขนาดนี้เหรอ”
“อาภพแน่ใจเหรอฮะ ตัวเขาอยู่กับอา แต่ใจเขาอาจอยู่กับผมก็ได้”
“แกตามผู้หญิงคนนี้ไม่ทันหรอกนายกิจ แกมันไก่อ่อน!”
“แล้วอาภพไม่คิดว่า...อาก็ไก่แก่เกินแกงแล้วเหมือนกันเหรอฮะ...ผมขอตัวนะฮะ”
วีกิจยิ้มเย็นเดินจากไป เจนภพขบกรามแน่น แค้นใจที่หลานกล้างัดข้อด้วย
มุนินทร์วางสาย หันมามองลูกศรอย่างเอาเรื่องที่เจ้ากี้เจ้าการเรื่องเธอกับวีกิจ ลูกศรยักไหล่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“เธอทำบ้าอะไรน่ะศร”
“ก็นัดเดทเธอกับนายวีกิจน่ะสิ”
“อย่าพยายามนักเลย...บอกแล้วไง นับวันเขาก็ยิ่งเกลียดฉันมากขึ้น”
“เธอไปทำอะไรให้เขาเกลียดล่ะ”
“แล้วจะเล่าให้ฟัง”
“ย่ะ...แม่คนความลับเยอะ!”
ณัฐดนัยโผล่เข้ามาพอดี ชวนสองสาวไปทานข้าวเย็นด้วย ลูกศรบอกว่ามุนินทร์คงไปไม่ได้เพราะมีนัดเดท เหลือแต่เธอ ณัฐดนัยยิ้มหน้าเจื่อน...
มุนินทร์มาเจอวีกิจตามเวลานัดหลังเลิกงาน เขานัดเธอที่ร้านอาหารริมน้ำที่เคยไปด้วยกันครั้งก่อน มองหญิงสาวอย่างหนักใจ เธอสวยขึ้นมากและก็เจ้าคิดเจ้าแค้นมากกว่าเดิมเช่นกัน
“ผมแค่อยากรู้...ว่าคุณเล่นสงครามประสาทกับอานภาไปทำไม”
“ฉันกำลังเรียกร้องความยุติธรรมมั้งคะ”
“ความยุติธรรมคือการแย่งอาภพมาจากอานภาเหรอฮะ”
“เปล่าค่ะ...ความยุติธรรมคือ...เขาสองคนไม่ควรเสวยสุขบนความทุกข์ของคนอื่น”
“ตา...ผมไม่ได้พูดเพื่ออาภพหรืออานภา แต่ผมพูดเพื่อคุณ ผมไม่อยากให้คุณถลำลึกไปกว่านี้ สิ่งที่คุณทำอยู่มันอันตราย อานภาร้ายกว่าที่คุณคิด...เขามีพรรคพวกที่จะทำอะไรก็ได้”
วีกิจเล่าเรื่องเจอคนสะกดรอยตามหญิงสาวที่ฟิตเนสเมื่อวันก่อน เขาแสดงตัวคนร้ายเลยตามหญิงสาวไม่ทัน มุนินทร์ขอบคุณที่ช่วยแต่ยังดื้อแพ่งจะแก้แค้นต่อไป ชายหนุ่มพยายามปลอบประโลมให้เธอปลง
“แล้วจะให้ฝ่ายเขากระทำอยู่ข้างเดียว ฉันต้องกลายเป็นเหยื่อตลอดกาลเหรอคะ”
“คุณรักอาภพ...จนยอมแลกทุกอย่างเลยเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะรักเขามากขนาดนี้”
“ฉันทำได้ทุกอย่าง...เพราะฉันเกลียดเขามากต่างหากค่ะ”
“เหมือนที่เขาพูดกันใช่ไหมฮะ ที่เกลียดมาก...ก็เพราะรักมาก”
“ไม่ใช่ค่ะวีกิจ ฉันเกลียดมาก เพราะฉัน...เกลียดมาก”
วีกิจไม่เชื่อ เขาทวงคำตอบที่เคยขอร้องเธอให้ยุติความแค้นระหว่างเธอกับเจนภพและนพนภา มุนินทร์อึ้งไปนิดแต่ก็ยืดไหล่ตรง เชิดหน้าขึ้น บอกเสียงเคร่งว่าเธอทำไม่ได้
“ฉันหยุดมันไม่ได้ ขอโทษด้วยนะคะ...วีกิจ”
“ไม่จำเป็นหรอกฮะ”
“จำเป็นสิคะ...เพราะคุณยังเป็นเพื่อนฉันไม่ใช่เหรอ”
“ขอโทษเถอะฮะ...ผมก็ต้องขอเวลาคิดดูก่อนเหมือนกัน”
วีกิจจากไปแล้ว มุนินทร์น้ำตาเอ่อ ความรู้สึกเหมือนเพิ่งสูญเสียของมีค่าบางอย่าง เธออยากรั้งเขาไว้ แต่ไม่กล้าพอ ด้านวีกิจเดินน้ำตาไหลอย่างอัดอั้น เสียใจที่ห้ามหรือป้องกันหญิงสาวจากเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ไม่ได้
ooooooo
มุนินทร์ไม่ได้เจอและได้ยินเสียงวีกิจมาหลายวันแล้ว...ตั้งแต่วันนั้นที่ร้านอาหารริมน้ำ เธอคิดถึงเขา รู้สึกผิดและเสียใจที่ทำร้ายจิตใจชายหนุ่มที่แสนดี
ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เขาเตือนเพราะห่วงและหวังดีจากใจจริง...แต่เขาก็คงทำเพราะเข้าใจว่าเธอคือมุตตา ถ้ารู้ว่าเธอไม่ใช่หญิงสาวที่รัก...เขาจะทำอย่างไร
ณัฐดนัยชวนมุนินทร์และลูกศรไปเลี้ยงลูกค้าเกาหลีหลังเลิกงาน มุนินทร์รับปากอย่างเสียไม่ได้ ฝืนยิ้มแกล้งทำเป็นร่าเริงเพื่อไม่ให้ทุกคนผิดสังเกต ลูกศรดูอาการเพื่อนออก เดาว่าคงเกี่ยวกับวีกิจ เดินไปถามอย่างห่วงใย
“ทะเลาะกับนายวีกิจเหรอ เล่ามาเร็ว”
“ก็ไม่มีอะไร...แต่เขาขอให้ฉันเลิกยุ่งกับอาเขา แต่ว่าฉันยังเลิกไม่ได้”
“นี่...อย่าบอกนะว่าเธอคบทั้งอาทั้งหลานเลย ฉันไม่คิดเลยว่าเธอ...”
“จะเลวขนาดนี้ใช่ไหม”
“เลวอะไรยะ...เลิศ เริ่ด เจิดที่สุดต่างหาก...ยุคนี้ละครควรจะมีเรื่องผัวน้อย ผัวหลวง ผัวบำเรอได้แล้ว”
“นี่...เธออย่ามาทำให้ศีลธรรมอันดีงามของประเทศนี้เสื่อมเสียนะ”
สองสาวหัวเราะขึ้นพร้อมกัน มุนินทร์ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ลึกๆยังกังวลอยู่เหมือนเดิม...
ooooooo
ต้องนัดเจอกับแจ็คที่ร้านค้าในมหาวิทยาลัย แจ็คบอกว่าเลิกเรียนแล้วเพราะเสียเวลาทำมาหากิน ต้องมองอย่างเหยียดหยามเพราะรู้ว่าเพื่อนจะไปขายยาอย่างเต็มตัว แจ็คยิ้มไม่ยี่หระ หยิบซองยาเล็กๆ ส่งให้เพื่อนสาว ต้องสับสนแต่สุดท้ายก็หยิบมา แจ็คบอกให้จ่ายค่าของ ต้องกำซองยาแน่นบอกว่าขอติดไว้ก่อน
ต้องอยากได้เงินมาจ่ายค่ายา เธอตัดสินใจขโมยเงินของแม่ที่เก็บไว้ในลิ้นชักบนบ้าน เด็กสาวแอบยืนดูแม่โวยวายกับคนในบ้านเรื่องเงินหายด้วยความรู้สึกผิดนิดๆ ต่อสันนิษฐานว่าพ่อเอาไปปรนเปรอเมียน้อย นพนภาแค้นใจแต่ก็ใจไม่แข็งพอจะจัดการกับผัวขั้นเด็ดขาด...
มุนินทร์กับลูกศรไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสในวันถัดมา ขณะที่มุนินทร์แบกกระเป๋าเดินกลับไปที่รถ ไฟในลานจอดสลัวลางทำให้บรรยากาศดูน่ากลัว ทันใดนั้น...มีชายร่างสูงใหญ่โผล่พรวดมาล็อกคอและกดเธอไว้กับเสา เอามีดจ่อคอ มุนินทร์ตัวชาแต่พยายามตั้งสติ มองหน้ามือมีดเห็นรอยแผลเป็นยาว นึกรู้ว่าคงเป็นคนเดียวกันที่บุกทำร้ายมุตตากับพรที่หอ หญิงสาวยิ้มเหยียด ทำใจดีสู้เสือ
“แกต้องการอะไร ถ้าเอาเงิน ฉันจะหยิบให้แกแล้วไปซะ”
“ฉันอุตส่าห์มาดักรอที่นี่ทุกวัน จะไปง่ายๆ ได้ยังไง”
“ดักรอ...ยายคุณนายสั่งมาใช่ไหม”
“ถึงไม่สั่ง ฉันก็มาเองอยู่แล้ว เธอดูสวยขึ้นนะ รูปร่างก็ดีกว่าก่อน”
มือมีดหน้าบากมองเธออย่างหื่นกระหาย ลูบไล้ต้นขาเธออย่างย่ามใจ มุนินทร์เริ่มตั้งสติ
“สวยไปทั้งตัวแบบนี้นี่เอง...ผัวถึงยอมทิ้งเมียมาขึ้นสวรรค์กับเธอ”
“แล้วแกอยากขึ้นสวรรค์บ้างไหมล่ะ ไปสิ...ในรถฉันก็ได้นะ”
มุนินทร์แกล้งเบียดตัวเข้าหา ทำท่ารัญจวน มองอย่างให้ท่า มือมีดหลงกลลูบไล้หญิงสาวอย่างได้ใจ ทันใดนั้น...หญิงสาวก็กระทืบส้นสูงลงบนรองเท้ามือมีดอย่างแรง ตวัดมือเอาที่ชาร์จไฟฟ้าจี้คอ มือมีดผงะเกร็งล้มหงายไปกับพื้น มุนินทร์เตะมีดออกจากมือและส่งสัญญาณเรียก รปภ.โรงแรม ลูกศรได้ยินเสียงเอะอะ รีบวิ่งมาแต่ไกลเพราะนึกเป็นห่วงเพื่อน มือมีดพยายามลุกและวิ่งหนีไป รปภ.ตามไปติดๆ มุนินทร์มองตาวาววับด้วยความแค้นใจ
มุนินทร์ต่อสู้กับใจของตัวเองอย่างหนัก เธอนึกถึงคำพูดขอร้องของวีกิจและนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เธอและแฝดน้องต้องเจอ ความโกรธแค้นมีมากกว่า หญิงสาวคว้าโทรศัพท์มาโทร.หานพนภาที่บ้าน แต้วเป็นคนรับสาย
“ไปเรียน ผอ.ว่าคุณนายหมายเลขสองโทร.มา”
แต้วงง แต่แล้วก็นึกออก ตาโต เอามือปิดปากกระบอกโทรศัพท์ หันไปบอกนพนภาที่กำลังดูละครเมียหลวงเมียน้อยในทีวีอย่างเมามัน
“คุณนายขา...อีเมียน้อยมันโทร.มาค่ะ ขอสายคุณผู้ชาย”
นพนภาอึ้ง ต่อเดินเข้ามาเกาะแขนแม่อย่างปลอบใจ นพนภาหน้านิ่ง พยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นสั่งแต้วโอนสายไปให้ผัวที่อยู่อีกห้องหนึ่ง ต้อมลุกขึ้นเสนอตัวจะไปตามพ่อ วิ่งออกจากห้องทันที
“คุณพ่อขา...อีเรยาโทร.มาค่ะ”
แต้วยื่นโทรศัพท์ให้...นพนภารับมาแนบหูช้าๆ มุนินทร์พอเดาได้ กรอกเสียงเย้ย
“อ้อ...เขารับสายแล้วก็วางหูด้วยนะคะ อย่าเสียมารยาทแอบฟังล่ะ ผัวเมียจะออดอ้อนกัน”
นพนภาเงื้อมือจะปาโทรศัพท์ทิ้งแต่ยั้งไว้ทัน พยายามนึกถึงคำสอนของสร้อยคำที่ให้เธอปล่อยวางและทำใจเรื่องเจนภพ ลดมือลงกระแทกหูโทรศัพท์คืนที่ไม่แรงแต่ก็ไม่เบานัก ต่อมองแม่อย่างเห็นใจ
“แม่ครับ...ปล่อยมันไปทำไม ห้ามพ่อสิครับ”
“ไม่...แม่ปล่อยวางแล้ว ถ้าสานต่อ มันก็ไม่จบสิ้น แล้วคนที่ทุกข์ที่สุดคือแม่ แม่ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว”
นพนภาน้ำตารื้น คับแค้นในอกเหลือเกิน เธอทำเพื่อผัวทุกอย่าง แต่เขาไม่เคยตอบแทนหรือทำตัวดีให้เธอสบายใจเลยตั้งแต่อยู่กินกันมา...ต่อกอดแม่ไว้อย่างสงสาร แต้วกับแหวงมองสองแม่ลูกอย่างปลงๆ ไม่รู้จะช่วยยังไง...
ooooooo
หลังก่อสงครามประสาทกับนพนภา มุนินทร์จัดแจงนัดเจนภพมาที่โรงแรมหรู หญิงสาวในชุดเซ็กซี่วาบหวามมีเสื้อแจ็กเกตคลุมนั่งรออยู่แล้วที่ล็อบบี้ เจนภพมองหญิงสาวตาหวาน ต่อว่าเธอเรื่องโทร.หานพนภาที่บ้านไม่จริงจังนัก มุนินทร์เหยียดยิ้ม ตาวาว
“คุณนพนภาจะได้ตัดสินใจหย่าเร็วๆไงคะ”
“คงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกตา ช่วงนี้เขาไม่ว่าผม ไม่โวยวาย ไม่อาละวาด เมื่อกี้ออกมา เขาไม่มองด้วยซ้ำ”
“อ๋อ...เมียหลวงแบบ ดร.วิกันดา ผู้ดีเขาต้องทำแบบนี้ล่ะค่ะ สามีจะได้เกรงใจ...แต่คุณไม่เห็นเกรงใจนี่คะ”
มุนินทร์แขวะนิ่มๆ เจนภพหน้าเจื่อน หญิงสาวแกล้งบ่นว่าร้อนแล้วถอดเสื้อคลุมออก เห็นชุดเซ็กซี่แนบเนื้อเข้ารูป ดูเย้ายวนจนเจนภพมองตาค้าง เธอยิ้มเยาะ
“ชุดดีไซน์เนอร์น่ะค่ะ แพงมาก แต่กลับให้ผ้ามานิดเดียว...หิวไหมคะ ทานอะไรกันดี”
“ถ้าถามผม ตอนนี้ผมอยากกินแต่ตาเท่านั้น”
มุนินทร์ขยะแขยงท่าทีหื่นกระหายของหนุ่มใหญ่ ฝืนยิ้มยั่วชวนไปม่านรูดที่เคยพามุตตาไป เจนภพดีใจเนื้อเต้น
“เอาห้องเดิมด้วยนะคะ”
“โธ่ตา...มันจะว่างหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ว่างสิคะ...ฉันเพิ่งโทร.จองเมื่อเย็นนี้เอง”
เจนภพอ้าปากค้าง ผิดคาดที่หญิงสาวแสนหวานเปลี่ยนมาร้อนแรงได้ขนาดนี้ แต่ก็ชอบใจมากกว่าสงสัย มุตตาคนนี้ช่างมีเสน่ห์ น่าค้นหาและน่ากลืนกินไปทั้งตัว!
มุนินทร์นั่งรถมากับเจนภพ หญิงสาวมองสภาพโรงแรมม่านรูดอย่างสะเทือนใจ นึกถึงแฝดน้อง แววตาเศร้าสร้อยเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ถามหนุ่มใหญ่เสียงเคร่ง
“ผอ.มีลูกสาวไหมคะ”
“ตาก็เคยเจอแล้วนี่ คนโตอายุสิบเจ็ด คนเล็กก็แปดขวบ”
“แล้ว ผอ.กลัวลูกสาวถูกพาเข้าม่านรูดแบบนี้ไหมคะ”
เจนภพสะอึก ไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าถามเขาเรื่องแบบนี้
“ฉันก็พูดถึงโลกปัจจุบันนี้ไงคะ โลกที่มีม่านรูดอยู่ทุกหัวระแหง มีสิ่งมอมเมานับไม่ถ้วน แล้วก็มีสืิ่อลามกให้ดูแค่คลิกเดียว...โลกที่มีผู้ชายมักได้กับผู้หญิงหน้าโง่ หรือไม่ก็...ผู้หญิงร่านกับผู้ชายรักสนุก”
เจนภพหน้าเสีย ชักไม่พอใจกับคำพูดเสียดสีประชดประชันของหญิงสาว มุนินทร์ยังไม่หยุด
“พ่อฉันจะว่ายังไงนะเนี่ย ที่ลูกสาวถูกพาเข้าม่านรูดเป็นประจำขนาดนี้”
เจนภพหมดความอดทน ลงจากรถไปกระชากหญิงสาวออกมา พูดเสียงเข้ม
“คุณบอกให้ผมพามาเอง แล้วจะเล่นตัวอีกทำไม”
“ฉันต้องเล่นตัวก่อนสิคะ ต่อไปค่อยเล่นงานคุณ”
เจนภพค่อยยิ้มออกเพราะเข้าใจไปอีกทาง มุนินทร์เหยียดยิ้ม ปลดมือเขาออกแล้วเดินนำเข้าห้อง เจนภพรีบเดินตามไปอย่างกระหยิ่มใจ หญิงสาวมองสำรวจรอบๆ ห้องอย่างแสลงใจ
“ดูสิตา...ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม”
“ไม่ทุกอย่างหรอกค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ฉัน”
มุนินทร์น้ำตารื้น แววตาเศร้าลึก คิดถึงแฝดน้องด้วยความสังเวชใจ...ห้องนี้...ที่คร่าศักดิ์ศรีและความบริสุทธิ์ของน้องสาวเธอ หญิงสาวกะพริบตาไล่ความรู้สึกเจ็บแค้น กลับมาสวมบทบาทมุตตา มองหนุ่มใหญ่อย่างเชิญชวน เจนภพงงท่าทีที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว อย่างกับโดนผีหลอก
“ผีหลอกก็ดีกว่าคนหลอกไม่ใช่เหรอคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...คนแก่หลอก”
เจนภพไม่สนวาจาถากถางของหญิงสาว เข้าไปสวมกอดคลอเคลีย มุนินทร์ผละออกอย่างนุ่มนวล แกล้งบอกหิวและโทร.สั่งอาหารจากรูมเซอร์วิส เจนภพชักหงุดหงิดท่าทีเล่นตัว เธอยิ้มหวานประจบ
เจนภพหัวเราะชอบใจ เข้าใจเลยเถิดไปอีกเรื่อง ไม่ทันมองรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของหญิงสาว
มุนินทร์ปรนเปรอเจนภพด้วยเสน่ห์ยั่วยวนและเหล้าจนเกือบหมดขวด หนุ่มใหญ่ชักเคลิ้ม แซวขำๆ ว่าเธอจะมอมเขาเหมือนครั้งที่แล้ว มุนินทร์ยิ้มเยาะบอกว่ามีเซอร์ไพรส์ที่ดีกว่านั้น เจนภพยกแก้วขึ้น หญิงสาวยกตอบ ตาวาว
“ดื่มไว้อาลัยความสาวของตา...ที่ถูกคุณทำลายในห้องนี้”
“ไม่มีใครทำลายใครสักหน่อย เรารักกันมากเกินกว่าจะเก็บเอาไว้ต่างหาก”
เจนภพมองหญิงสาวอย่างหลงใหล ลุกไปเล้าโลม จูบไซ้ที่ซอกคอ มุนินทร์ผลักเต็มแรง หนุ่มใหญ่ลงไปกองกับพื้น หญิงสาวเดินกรายมาหา โยนผ้าเช็ดตัวโปะบนหน้าเขา
“ล้างเนื้อล้างตัวซะก่อนสิคะ...แต่ก็คงล้างได้แค่ร่างกาย ล้างบาปล้างกรรมคงไม่ได้”
เจนภพเซ็งแต่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย เข้าไปอาบน้ำแต่โดยดี มุนินทร์ยิ้มในหน้า คว้ามือถือโทร.หานพนภาโดยใช้โปรแกรมดัดแปลงเสียง
“ฮัลโหล...คุณนพนภาหรือคะ...ฉันเป็นใครน่ะหรือคะ...ก็ผู้หวังดีน่ะสิคะ”
นพนภาถือโทรศัพท์มือสั่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์หึงที่พลุ่งพล่านในอก พูดเสียงห้วนว่าเธอตัดหาง ปล่อยวัดผัวไปแล้ว อยากไปเสวยสุขที่ไหนก็ไป
“รู้ไหมคะ...สองคนนั้นประกาศอะไรในงานปาร์ตี้... บอกว่าถ้าหย่าก็จะได้สมบัติคุณครึ่งหนึ่ง ไม่ต้องเหนื่อยยากทำมาหากินก็หลอกเมียหน้าโง่ได้”
นพนภาเลือดขึ้นหน้า ถามเสียงเครียดว่าปาร์ตี้จัดที่ไหน ผู้หวังดีไม่บอกแต่บรรยายเรื่องเจนภพกับเมียน้อยอย่างเมามัน เหมือนเข้าไปอยู่ด้วยที่ใต้เตียง
“เมื่อกี้ก็นุ่งผ้าเตี่ยวผืนเดียววิ่งไล่จับกันออกมานอกม่าน อุ๊ย...เสียงครางค่ะ ตายแล้ว...ดังออกมานอกถนนเลย อ้าว...นั่นบ๋อยปีนดูกันสลอนเลยค่ะ แย่แล้ว...เอามือถือถ่ายคลิปไว้ด้วย”
นพนภาปรี๊ดแตก กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ปาโทรศัพท์และข้าวของในบ้านแตกกระจาย!
ooooooo
เจนภพออกจากห้องน้ำ มองบรรยากาศรอบตัว อย่างงงงวย มุนินทร์เดินจุดเทียนหอมตามมุมต่างๆ กระตุ้นอารมณ์และความกระสันของหนุ่มใหญ่ให้พลุ่งพล่านอย่างช่วยไม่ได้ หญิงสาวมองด้วยความสมเพช
“แหม...ห้องนี้จุดเทียนแล้วโรแมนติกดีจัง ดูแล้วเหมือนบูติกโฮเทล แต่ที่แท้...ก็ม่านรูดคาวคลุ้งเหมือนกับคนที่ฉากหน้างดงาม แต่เนื้อแท้ก็อัปลักษณ์สิ้นดี”
เจนภพไม่สนคำพูดกระแนะกระแหนของหญิงสาว เข้าจู่โจมเล้าโลมอย่างหนักหน่วง หญิงสาวผลักหนุ่มใหญ่อย่างแรง ล้มหงายลงที่เตียงแล้วขึ้นไปนั่งบนตัวเขา แสยะยิ้มหวาน เจนภพมองอย่างตื่นเต้น
“คุณทำผิดเอาไว้มากรู้ไหมคะ คุณต้องโดนลงโทษยังไงถึงจะสาสม”
มุนินทร์หยิบเชือกที่เตรียมมาผูกข้อมือเจนภพกับเสาหัวเตียงทั้งสองข้าง หนุ่มใหญ่ตาโต
“เชือกเลยเหรอตา...ไม่ยักรู้ว่าตาชอบแบบนี้ด้วย”
“ค่ะ...เชือกแบบที่ผูกคอตาไงคะ นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น”
มุนินทร์ขยับตัวลง หันไปคว้าเทียนหอมเล่มใหญ่ เจนภพผวา ไม่อยากเล่นเพราะร้อน
“ค่ะ...กิเลสตัณหาเป็นของร้อน แต่คุณก็เติมเชื้อให้มันลุกโพลงอยู่เสมอไม่ใช่เหรอคะ”
มุนินทร์หยดน้ำตาเทียนบนหน้าอกเจนภพ หนุ่มใหญ่ดิ้นพราดอย่างเจ็บปวด ร้องห้ามเสียงหลง มองตาหญิงสาวอย่างวิงวอน มุนินทร์ยิ้มเยาะ หยิบแส้หนังออกมา ท่าทางเหมือนนางแมวป่า สะบัดแส้ใส่ ปลายแส้ตวัดไปโดนตามตัวหนุ่มใหญ่เป็นรอยแดง เจนภพร้องครวญครางอย่างหมดสภาพ
“ตา...ไม่เอาแล้ว นี่ผมชักไม่สนุกแล้วนะกับเกมนี้”
“ตาก็คงจะไม่สนุกกับเกมของคุณเหมือนกัน...เสียวมากไหมคะ งั้นก็ปิดตาซะเถอะค่ะ”
มุนินทร์วางแส้ลง คว้าผ้าแถบผืนยาวมาผูกตาเจนภพไว้ แล้วเดินออกจากห้องไป
หลังอาละวาดจนบ้านแทบพัง...นพนภารุดมาม่านรูดที่เคยสะกดรอยตามผัวกับมุตตา ตามหารถผัวจนเจอแล้วเข้าไปข้างใน เห็นผัวถูกล่ามด้วยเชือกบนเตียง เนื้อตัวมีรอยน้ำตาเทียนแห้งกรังและรอยแดงจากแส้ เธอกระชากผ้าที่ผูกตาผัวออก เจนภพคิดว่าเป็นมุตตาถึง
กับผงะ นพนภาโกรธจนตัวสั่น ก้าวถอยหลังช้าๆสะดุดของที่พื้นล้มก้นจ้ำเบ้า ท่ามกลางของเล่นลามกมากมาย เจนภพร้องให้ช่วยแก้มัด นพนภาลุกขึ้นมองตาขวาง
“สั่งกับมันทั้งคืนจนเคยปากเลยใช่ไหมถึงมาสั่งฉัน...มันไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนล่ะ”
นพนภากวาดตามอง ได้ยินเสียงในห้องน้ำ บ๋อยสองคนที่ตามมารีบไปดู ออกมาส่ายหน้าว่าไม่พบใคร นพนภาเห็นข้อความที่เขียนด้วยลิปสติกบนกระจกเงา
“มาช้าไปนิดนะคะ คุณนายโบท็อกซ์”
คุณนายโบท็อกซ์กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง อาละวาดทำลายข้าวของทั่วห้อง สองบ๋อยร้องห้ามเสียงหลง นพนภาโยนเงินปึกใหญ่ใส่หน้า สองบ๋อยหันไปตะครุบเงิน เธอหยิบแส้ที่พื้นมาสะบัด ปลายแส้ตวัดไปโดนเทียนหอมที่จุดไว้ล้มไปติดผ้าม่านจนไฟลุกพรึ่บ ลามไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว สองบ๋อยรีบหาทางดับไฟ เจนภพตะโกนร้องให้ช่วยอย่างหมดฟอร์ม บ๋อยคนหนึ่งกระโจนขึ้นเตียงแก้มัดให้ นพนภาเดินออกไปช้าๆ ไม่สนใจเปลวเพลิงที่ลุกไหม้...เพราะไฟในใจเธอมันคุโชนจนยากจะดับ!
นพนภาคว้าไม้หน้าสามแถวหน้าห้องฟาดรถผัวอย่างแรงจนพังไปทั้งคัน เจนภพออกมาห้ามแต่โดนเมียฟาดกลับล้มไปกองกับพื้น พนักงานคนอื่นๆ รีบเข้ามาดับไฟและห้ามทัพ เจนภพยื้อแย่งไม้จากเมีย ทุกคนหมกมุ่นกับเหตุการณ์ชุลมุนจนไม่รู้ว่าภาพทั้งหมดโดนบันทึกไว้ด้วยกล้องในมือถือของหนึ่งในสองบ๋อยและกล้องวีดิโออย่างดีของมุนินทร์ที่แอบถ่ายอยู่ในรถที่จอดสังเกตการณ์อยู่ด้านนอก
มุนินทร์มองภาพในกล้องด้วยความสะใจ ครู่ใหญ่... บ๋อยมือกล้องวิ่งหลบมาหา ชูมือถือยิ้มแป้น หญิงสาวถามหาภาพในกล้องวงจรปิด บ๋อยบอกว่าเดี๋ยวส่งไปให้แล้วทวงค่าจ้าง มุนินทร์ควักเงินปึกใหญ่ส่งให้ บ๋อยยิ้มอย่างพอใจแล้วรีบวิ่งกลับไปที่เหตุการณ์
ooooooo
นพนภาไปหานภางค์ที่บ้านเนตรนภิศวันถัดมา นภางค์ฟังเรื่องราวจากลูกสาวคนโต ทั้งเรื่องผัว เรื่องค่าเสียหายร่วมล้านแล้วอยากเป็นลม เนตรนภิศนั่งพัดวีข้างๆ
“แล้วยังไงแม่นภา...แกเข้าไปเห็นนังนั่นกับผัวแกคาตาเลยเหรอ”
“มันจับภพขึงพืดอยู่เหมือนในหนังเอ็กซ์ น้ำตาเทียนเต็มตัว กางเกงลิง ชั้นในกระจายเกลื่อน”
“แล้วทำไมแกไม่ตีหัวผัว ดันไปตีรถผัว”
“รถของหนู หนูซื้อให้มันขับให้หนูนั่ง ไม่ใช่ให้พาอีเสนียดเข้าโมเต็ล”
เนตรนภิศถามถึงมุตตา นพนภาหน้าเซ็งบอกว่าไม่เจอกัน คงรู้แกวหนีไปก่อน นภางค์ส่ายหน้าปลงๆ
“ผัวแกนี่ลื่นยิ่งกว่าปลาไหลใส่สเก็ต พ่อแกสมัยหนุ่มๆ ก็ใช่ย่อย...แต่พ่อแกสิบคน ยังอุบาทว์ไม่เท่าผัวแก!”
นพนภาหน้าเสีย พาลแขวะเนตรนภิศว่าทำไมอมรไม่เห็นเป็นแบบเจนภพ เนตรนภิศแอบยิ้มเยาะ แสร้งพูดอย่างถ่อมตัวว่าตัวเองโชคดีเรื่องผัวอยู่อย่างเดียว
“นี่แม่นภา...ถือว่าแกโชคดีแล้วที่เอาเงินปิดข่าว ฉันล่ะกลัวว่าไอ้โมเต็ลนั่นจะมีกล้องวงจรปิด”
“นั่นน่ะสิคะพี่นภา...เดี๋ยวนี้ไว้ใจไม่ได้ ยิ่งไฮโซ อย่างพวกเรายิ่งต้องระวัง แค่เราไปทำธุระในห้องน้ำ มันก็แอบถ่ายเอาคลิปเราไปลงอินเตอร์เน็ตหน้าตาเฉย...เห็นกันไปทั้งโลก”
นพนภาฟังแม่กับน้องแล้วชักเสียว กลัวมีภาพหลุดแล้วเธอกับผัวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!
ขณะที่นพนภาวิตกกังวล...ก็มีอีเมล์ส่งมาพร้อมคลิปถึงพนักงานทุกคนที่กระทรวง อรพิมคลิกเปิดเห็นเป็นชุดภาพจากมุมต่างๆในโรงแรมม่านรูด ทั้งมุมสูง มุมใกล้ มุมไกล ทุกคนในแผนกรวมทั้งปริมกับรัชนกที่มาเรี่ยไรซองผ้าป่าเดินมาดูด้วย
“ว้าย...ผู้ชายถูกมัดผูกตาอยู่บนเตียง นุ่งผ้าเตี่ยวผืนเดียวอีกต่างหาก” ปริมกรี๊ดกร๊าด
“ต๊าย...หุ่นดีจัง ขอตั้งชื่อให้ว่าเตี่ยวศักดิ์” อรพิมพูดยิ้มๆ
ภาพชายหนุ่มปริศนาถูกตัดสลับไปมาจนเป็นภาพมุมใกล้ เห็นหน้าชัดขึ้น มีผู้หญิงอีกคนเข้ามาในภาพ แจงจิตเดินมาดู อุทานชื่อนพนภาและเจนภพเสียงดัง ชายหนุ่มในคลิปเข้ามาพอดี ได้ยินชื่อตัวเองเต็มสองหู ชักสังหรณ์ใจ บรรดาขาเม้าท์หลบตาวูบ รีบแยกย้ายไปทำงาน แจงจิตหน้าเจื่อน รายงานเจ้านายเสียงเรียบ
“มีคลิปของ ผอ.กับคุณนพนภาส่งเข้ามาทุกอีเมล์ในกระทรวงค่ะ ตอนนี้อยู่ในยูทูปแล้วด้วย”
เจนภพหน้าชา เดาได้ว่าเรื่องคงจบไม่สวยแน่ๆ
เวลาเดียวกันที่แผนกวีกิจก็รุมดูคลิปกันอย่างเมามัน ส่งเสียงอื้ออึงสะใจ วีกิจเดินเข้ามาในห้อง ประสิทธิ์–ชัยรีบบอกให้ดูคลิปอาทั้งสองของเพื่อน วีกิจชักใจไม่ดี
“อานภาของเอ็งนี่ ทั้งทุบรถ เผาม่านรูดซะวอด... ผอ.ถูกมัดอยู่บนเตียง ตอนแรกยังคิดว่าเป็นมุตตาเสียอีก”
วีกิจถอนหายใจอย่างโล่งอก ปริมกับรัชนกวิ่งเข้ามาถามถึงคลิป ทุกคนบอกว่าดูแล้ว เม้าท์กันใหญ่เรื่องความซวยของเจนภพ แอบออกไปหาเมียน้อย โดนเมียจับได้แล้วยังโดนถ่ายคลิปไว้อีก วีกิจเดาได้ว่าฝีมือใคร...
ด้านนพนภาได้อยู่กับแม่กับน้องแล้วคลายความเครียดลงบ้าง นภางค์แนะให้เอาดวงชะตาของเธอและเจนภพไปตรวจเผื่อจะมีวิธีแก้หรือสะเดาะเคราะห์
“ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ คุณประพงส์เพิ่งพาหนูไปดูหมอทิพย์เนตร แม่นเหมือนจับวางเลยค่ะ เขาบอกว่าเรื่องภพนี่ อีกไม่นานก็จะพ้นจากบ่วงเสน่ห์ของอีเมียน้อย...แล้วเราจะดังเหมือนดารากันทั้งคู่”
อมรเดินเข้ามาสีหน้าไม่ค่อยดี ถามทุกคนว่ารู้เรื่องคลิปแล้วหรือยัง สามแม่ลูกส่ายหน้างงๆ อมรหยิบมืิอถือขึ้นมาเปิดคลิปให้ดู นภางค์กับเนตรนภิศยกมือทาบอก นพนภาตะลึงงัน กรีดร้องโหยหวน
ooooooo
นพนภาอ่านหนังสือพิมพ์ เห็นภาพจากคลิปขึ้นหน้าหนึ่งหรา เป็นภาพเบลอของเจนภพถูกมัดมือผูกตาอยู่บนเตียง เธออ่านพาดหัวเสียงดังแขวะผัวที่นั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียง
“ผอ.เริงกามในม่านรูด เมียบุกทุบรถ”
เจนภพหน้าเครียด โกรธโรงแรมม่านรูดที่แอบถ่ายภาพเขา บอกว่าจะฟ้องร้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
“ไปใช้บริการมันกี่หนล่ะ ป่านนี้มันปั๊มแผ่นขายทั่วสีลมแล้ว ก็ดี...ฟ้องร้องสู้คดีกันสักสามศาล ไส้กี่ขดก็เอามาขึงให้คนดูกันเล่นๆ”
เจนภพของขึ้น พาลเอากับเมียที่จ่ายเงินให้โรงแรมไปแล้วแต่ยังเกิดเรื่อง นพนภาไม่ยี่หระ
“เช็คฉันคงเด้งมั้ง เดี๋ยวสร้อยมุกหาย เดี๋ยวเงินเดือนคนใช้หาย เงินในบัญชีฉันเลยไม่พอ”
“แล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“ก็เอาไว้บนบ่าผู้ดีแปดสาแหรกของคุณสิ ตอนทำไม่อาย จะมาอายอะไรตอนนี้”
“พรุ่งนี้ท่านอธิบดีเรียกผมไปคุย ผมโดนสอบแน่”
“ก็ดี...ให้เขาไล่ออกซะ จะได้เป็นเกียรติเป็นศรีแก่วงศ์ตระกูล ถูกไล่ออกเพราะหน้ามืด แก่จนผมสองสีแล้วยังไปแก้ผ้าในยูทูป!”
นพนภาท้าให้เรียกทนายมาทำเรื่องหย่า เจนภพเลือดขึ้นหน้า ตะโกนใส่หน้าเมียอย่างเหลืออด
“รู้ไหม...แต่ก่อนคุณยังทำให้ผมพิศวาสได้ แต่ตอนนี้เห็นหน้าคุณ...ไวอากร้าทั้งขวดก็ปลุกไม่ฟื้น”
นพนภาปรี๊ดแตก ถลาเข้าไปทุบตีผัวอย่างบ้าคลั่ง เจนภพผลักเต็มแรง นพนภาเสียหลักลงไปกองกับพื้น จ้องผัวด้วยสายตาทั้งรักทั้งแค้น...
ด้านเนตรนภิศ ยืนดูคลิปพี่สาวบนจอทีวีขนาดใหญ่ที่บ้าน ยิ้มเยาะด้วยความสะใจ อมรกับพงศกรนั่งดูด้วย
“คลิปฉาวพี่สาวฉัน...ตอนนี้ยอดวิวสองล้านแล้วนะคะ”
“พี่เขยคุณเนตรนภิศยังหุ่นดี ไม่น่าเกลียดหรอกฮะ” พงศกรพูด แววตากรุ้มกริ่ม
“อย่างนี้พี่ภพคงโดนดองตำแหน่งแน่ๆ” อมรเปรย
เนตรนภิศยักไหล่ บอกว่าเจนภพทำตัวเอง พงศกรนิ่วหน้านิดๆ นึกว่าเธอจะเห็นใจพี่เขยมากกว่านี้ เนตรนภิศได้สติ รีบสวมบทบาทน้องเมียและภรรยาแสนดี เดินไปคลอเคลียอมร อ้อนเสียงหวานให้เขาทำตัวดีๆ อย่าเจ้าชู้ไม่เลือกเหมือนเจนภพ
“ผมไม่ใช่คนอย่างพี่เขยคุณสักหน่อย เรื่องเมียน้อยน่ะ...ผมไม่มีอยู่แล้ว”
อมรลอบมองพงศกรตาวาว เนตรนภิศปลื้มที่ผัวรักเดียวใจเดียว สองหนุ่มขอตัวออกไปข้างนอก เนตรนภิศหันมาดูคลิป แววตาสาแก่ใจ!
ooooooo
“ผอ.เริงกามในม่านรูด เมียบุกทุบรถ”
เจนภพหน้าเครียด โกรธโรงแรมม่านรูดที่แอบถ่ายภาพเขา บอกว่าจะฟ้องร้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
“ไปใช้บริการมันกี่หนล่ะ ป่านนี้มันปั๊มแผ่นขายทั่วสีลมแล้ว ก็ดี...ฟ้องร้องสู้คดีกันสักสามศาล ไส้กี่ขดก็เอามาขึงให้คนดูกันเล่นๆ”
เจนภพของขึ้น พาลเอากับเมียที่จ่ายเงินให้โรงแรมไปแล้วแต่ยังเกิดเรื่อง นพนภาไม่ยี่หระ
“เช็คฉันคงเด้งมั้ง เดี๋ยวสร้อยมุกหาย เดี๋ยวเงินเดือนคนใช้หาย เงินในบัญชีฉันเลยไม่พอ”
“แล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“ก็เอาไว้บนบ่าผู้ดีแปดสาแหรกของคุณสิ ตอนทำไม่อาย จะมาอายอะไรตอนนี้”
“พรุ่งนี้ท่านอธิบดีเรียกผมไปคุย ผมโดนสอบแน่”
“ก็ดี...ให้เขาไล่ออกซะ จะได้เป็นเกียรติเป็นศรีแก่วงศ์ตระกูล ถูกไล่ออกเพราะหน้ามืด แก่จนผมสองสีแล้วยังไปแก้ผ้าในยูทูป!”
นพนภาท้าให้เรียกทนายมาทำเรื่องหย่า เจนภพเลือดขึ้นหน้า ตะโกนใส่หน้าเมียอย่างเหลืออด
“รู้ไหม...แต่ก่อนคุณยังทำให้ผมพิศวาสได้ แต่ตอนนี้เห็นหน้าคุณ...ไวอากร้าทั้งขวดก็ปลุกไม่ฟื้น”
นพนภาปรี๊ดแตก ถลาเข้าไปทุบตีผัวอย่างบ้าคลั่ง เจนภพผลักเต็มแรง นพนภาเสียหลักลงไปกองกับพื้น จ้องผัวด้วยสายตาทั้งรักทั้งแค้น...
ด้านเนตรนภิศ ยืนดูคลิปพี่สาวบนจอทีวีขนาดใหญ่ที่บ้าน ยิ้มเยาะด้วยความสะใจ อมรกับพงศกรนั่งดูด้วย
“คลิปฉาวพี่สาวฉัน...ตอนนี้ยอดวิวสองล้านแล้วนะคะ”
“พี่เขยคุณเนตรนภิศยังหุ่นดี ไม่น่าเกลียดหรอกฮะ” พงศกรพูด แววตากรุ้มกริ่ม
“อย่างนี้พี่ภพคงโดนดองตำแหน่งแน่ๆ” อมรเปรย
เนตรนภิศยักไหล่ บอกว่าเจนภพทำตัวเอง พงศกรนิ่วหน้านิดๆ นึกว่าเธอจะเห็นใจพี่เขยมากกว่านี้ เนตรนภิศได้สติ รีบสวมบทบาทน้องเมียและภรรยาแสนดี เดินไปคลอเคลียอมร อ้อนเสียงหวานให้เขาทำตัวดีๆ อย่าเจ้าชู้ไม่เลือกเหมือนเจนภพ
“ผมไม่ใช่คนอย่างพี่เขยคุณสักหน่อย เรื่องเมียน้อยน่ะ...ผมไม่มีอยู่แล้ว”
อมรลอบมองพงศกรตาวาว เนตรนภิศปลื้มที่ผัวรักเดียวใจเดียว สองหนุ่มขอตัวออกไปข้างนอก เนตรนภิศหันมาดูคลิป แววตาสาแก่ใจ!
ooooooo
