โดย บทประพันธ์ นันทนา วีระชน บทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 โดย วิสุทธิชัย บุณยะกาญจน
ตอนที่ 2
แจงจิตเข้าพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเพราะเท้าเน่าจากการทำสปา มุตตา อรพิม และทิพอาภามาเยี่ยมเจอกับนพนภาและเนตรนภิศที่มาเยี่ยมแจงจิตเช่นกัน นพนภามองมุตตาด้วยหางตา ตามประสาคนขี้หมั่นไส้ที่เห็นคนหน้าตาดี เธอถามอาการของแจงจิต ทิพอาภาบอกว่าต้องพักฟื้นราว 3 สัปดาห์ นพนภาเครียดขึ้นทันที รีบแจ้นไปหาแจงจิต...
“ตีนเน่าอย่างนี้แล้วจะเฝ้าระวังผัวฉันยังไง” นพนภาถามเสียงเขียว
“ก็คงต้องขอลาหยุดภารกิจเฝ้าผัวของคุณสักระยะล่ะค่ะ หรือไม่ก็ลาออกจากภารกิจถาวรไปเลย ดีไหมคะ”
เนตรนภิศแขวะแจงจิตว่าขอลาออกจากการเป็นสายลับจับเมียน้อยให้พี่สาวเธอ เพราะหนีอายเรื่องโดนวิมาลาหลอกอยู่เป็นปีๆมากกว่า นพนภาเห็นด้วย ต่อว่าแจงจิตเป็นชุดที่ดูวิมาลาไม่ออก แจงจิตย้อนว่านพนภาก็ดูไม่ออกเหมือนกัน เนตรนภิศได้ทีตอกย้ำพี่สาวว่าเคยเสียรู้ใส่ซองให้ไปหลายหมื่น นพนภาอายที่โดนประจาน สั่งแจงจิตประกบเจนภพอย่าให้คลาดสายตา ถ้ามีอะไรให้รีบรายงาน แจงจิตรับปากแต่คงต้องรอให้เท้าหายก่อน
เมื่อมาทำงานในวันรุ่งขึ้น เจนภพชวนมุตตาคุยเรื่องแจงจิตจะต้องพักรักษาเท้าสักระยะ เขาถือโอกาสให้มุตตารับหน้าที่เลขาแทนชั่วคราวเพื่อจะได้ทำคะแนนมากขึ้น มุตตาลังเลในตอนแรก แต่ก็แพ้ลูกหว่านล้อมอย่างมีชั้นเชิงของเจนภพในที่สุด...
มุตตายังไม่แน่ใจในคำสั่งของเจนภพ เมื่อได้เวลาอาหารกลางวัน ชวนอรพิมและทิพอาภาลงมาทานข้าว โรงอาหารค่อนข้างโล่งเพราะเลยเวลาพักมานานแล้ว ปริมซื้อน้ำที่แผงข้างๆ เห็นสามสาวก็อดกระแนะกระแหนไม่ได้ มุตตาได้แต่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้ ผิดกับอรพิมและทิพอาภา ที่ยอกย้อน ตอกกลับจนปริมทนไม่ไหวกระฟัดกระเฟียดออกไป มุตตาไม่เข้าใจว่าปริมหงุดหงิดเรื่องอะไรนักหนา
“ก็เธอนั่นแหละ ไปฉกกล่องดวงใจยายปริมมา” อรพิมเฉลยยิ้มๆ
“โธ่เอ๊ย ตากับคุณกิจไม่มีอะไรกันสักหน่อย” มุตตา แก้ตัวเนือยๆ แอบคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง
เจนภพเดินผ่านมาได้ยินประโยคสุดท้ายของมุตตาพอดี เขายิ้มนิดๆ เริ่มคิดแผนการบางอย่าง...
เย็นวันนั้น...วีกิจชวนมุตตาไปกินข้าวที่ร้านประจำในศูนย์การค้า มุตตานั่งทานเงียบๆ ไม่ได้ชวนวีกิจคุย
เหมือนเคย เขาไม่ทันสังเกตความเปลี่ยนแปลงนี้ แต่กำลังอยู่ในอารมณ์ซึ้ง มุตตาทำอะไรก็สวยน่ารักไปหมด
“คุณตาผูกผมแบบนี้น่ารักดีนะฮะ เชือกผูกผมก็สวย คุณตาเข้าใจเลือก”
มุตตายกมือขึ้นแตะเชือกผูกผมแล้วยิ้มนิดๆ นึกถึงเจนภพ เมื่อวีกิจชวนเธอไปดูหนังและกินไอศกรีมต่อ
มุตตาจึงปฏิเสธ อ้างว่าเหนื่อยและอยากกลับบ้านไปเตรียมตัวสัมมนาในวันรุ่งขึ้น แต่จริงๆแล้วไม่อยากให้ความหวังวีกิจมากไปกว่านี้
“อ้อ พรุ่งนี้ตาต้องไปสัมมนาข้างนอก รถตู้กองจะมารับที่หอเลย คุณกิจไม่ต้องมารับนะคะ”
วีกิจยิ้มรับ ยังไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของมุตตา...
ooooooo
วันรุ่งขึ้น...วีกิจและประสิทธิ์ชัยทำงานง่วนที่แผนก ปริมเดินไปหาวีกิจเพื่ออวดน้ำหอมที่ซื้อมาจากเพื่อนในแผนก หล่อนถือโอกาสถามเรื่องคาใจที่ไม่เห็นเขามาทำงานพร้อมกับมุตตาหลายวัน วีกิจบอกว่ามุตตาไปสัมมนา มีรถตู้กองไปรับไปส่งอยู่แล้ว
ที่งานสัมมนา มุตตาตามเจนภพไปร่วมงานในฐานะเลขาชั่วคราว...หลายวันที่ทำงานด้วยกันทำให้ทั้งสองเริ่มมีท่าทีต่อกัน มุตตารู้สึกดีกับเจนภพมากขึ้นเรื่อยๆ เจนภพเองก็พอจะดูออก เขาจึงถือโอกาสรุกคืบขั้นต่อไปด้วยการใช้เวลาในวันหยุดมาหลอกถามวีกิจ เพื่อจับความรู้สึกของเขาที่มีต่อมุตตา ซึ่งคำตอบที่ได้ก็เป็นที่น่าพอใจ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังไม่คืบหน้าถึงขั้นแฟน
เจนภพยังคงซ่อนสีหน้าได้สนิท เขาหยิบหนังสือโรแมนซ์ที่วางอยู่ข้างหลานชายมาดู แปลกใจไม่คิดว่าจะชอบแนวนี้ วีกิจบอกว่าไม่ใช่ของเขาแต่เป็นเล่มที่มุตตาให้ยืมมา เขายังอ่านไม่จบเพราะมันหวานเกินไปไม่ใช่แนวที่ชอบ เจนภพบอกว่าผู้หญิงก็ชอบเพ้อฝันทุกคน
“แต่ผมว่าตาอาการหนักมากนะฮะ วันก่อนผมเห็นตาขนซื้อหนังสือโรแมนซ์ฝรั่งทีนึงเป็นตั้งๆ”
เจนภพยิ้มๆ ไม่พูดอะไร แต่แอบเก็บข้อมูลไว้ทั้งหมด...
ooooooo
มุตตารอเจนภพเสร็จธุระจากงานสัมมนาจนดึก รถตู้กองกลับไปแล้ว เจนภพจึงอาสาไปส่ง เธอลังเลเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธเจ้านาย มุตตาเข้าไปนั่งในรถของเจนภพ เห็นหนังสือโรแมนซ์วางอยู่ 3–4 เล่ม
จึงหยิบขึ้นมาดู เจนภพทำเป็นไม่สนใจ แต่แอบสังเกตท่าทีของเธอ
“ผอ. อ่านนิยายพวกนี้ด้วยหรือคะ”
“อ๋อ มันเป็นหนังสือนอกเวลาสมัยเรียนน่ะ วันก่อนผมไปเจอเลยซื้อมาระลึกความหลัง”
เจนภพแสดงละครได้แนบเนียน มุตตาตามเกมไม่ทัน ได้แต่แอบทึ่งและปลื้มที่เขาชอบอ่านหนังสือแนวเดียวกับเธอ เจนภพเห็นท่าทีของมุตตาแล้วยิ้มในหน้า ที่แผนสร้างความประทับใจเล็กๆน้อยๆของเขาประสบความสำเร็จ
เจนภพไม่ได้ตรงไปส่งมุตตาที่บ้าน แต่ชวนเธอไปทานข้าวที่ภัตตาคารในโรงแรมหรู มุตตาลังเลเล็กน้อย แต่เพราะบรรยากาศสุดอลังการทำให้เธอลืมทุกอย่าง มีแต่ความตื่นตาตื่นใจ ทั้งจากบรรยากาศและจากเจ้านายหนุ่มใหญ่ที่คอยส่งสายตาหวานอยู่ตลอดเวลา
เมื่อเขาชวนเธอดื่มไวน์ เธอบอกว่าดื่มได้นิดหน่อยแต่คงจะพิเศษมากไปสำหรับการเลี้ยงข้าวเลขา เจนภพคะยั้นคะยอให้ดื่ม มุตตาไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ได้แต่เลยตามเลย เจนภพสบโอกาสหลอกถามเธอว่ารู้สึกยังไงกับวีกิจ มุตตารีบบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกัน แต่คนอื่นๆชอบคิดกันไปเอง เจนภพแอบดีใจแต่ยังรักษาอาการ
เจนภพเจอสรรค์เพื่อนสนิทโดยบังเอิญที่โรงแรมเดียวกัน สรรค์จูงมือมากับสาวสวยชื่อแอ๋ว ชื่อเดียวกับภรรยาตัวจริงแต่เป็นคนละคนกัน มุตตาจำได้ว่าสรรค์คือเพื่อนของเจนภพที่ขาหักเข้าโรงพยาบาล เธอถามสรรค์ถึงอาการที่ขา สรรค์งงเพราะไม่รู้ว่าเจนภพสร้างเรื่องให้ตนขาหัก เพื่อหาเหตุให้มุตตาช่วยเลือกดอกไม้ให้ พอเจนภพขยิบตาส่งซิก สรรค์เลยถึงบางอ้อรับมุกเพื่อนทันที
“อ้อ ใช่ๆ เพิ่งเอาเฝือกออก ยังเดินขัดๆอยู่นิดหน่อย ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
เจนภพกลัวเพื่อนจะหลุด รีบชวนมุตตากลับบ้าน สรรค์แกล้งเดินขาเป๋นิดๆให้สมจริง มุตตาเห็นเจนภพกลั้นหัวเราะก็งง เจนภพกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไรแล้วพากันเดินออกไป...
เจนภพจอดรถหน้าหอพัก มุตตาถือถุงหนังสือของเขาลงมาด้วย เขาชวนคุยและแสดงความเห็นใจเธอที่ต้องอยู่ไกลบ้าน
“ผมเองก็มีลูกสาว ถ้าเป็นผม ผมคงไม่ยอมให้ลูกสาวมาอยู่ลำพังแบบนี้หรอกครับ”
เจนภพลากลับเมื่อส่งเธอที่หน้าประตู มุตตายิ้มมองตามหลังเขาไปอย่างสุดปลื้ม...
มุตตาก้าวเข้ามาในหอ หน้าแดงเพราะฤทธิ์ไวน์ หล่อนชะงักเล็กน้อยที่เห็นฤดี พร และศรีชะเง้อมองตาม
รถเจนภพ มุตตาแกล้งกระแอม สามสาวประจำหอเลยหันกลับมามองเธอด้วยแววตาอย่างรู้อยากเห็นแทน
“หนูตานี่มาแรงแซงโค้งจริง ทั้งหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่” ฤดีแซวยิ้มๆ
มุตตาทำหน้าไม่ถูก ขอตัวขึ้นไปนอน...เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องตามลำพัง เธอให้ความสนใจหนังสือที่เพิ่งได้มาและนึกถึงคนให้ด้วยใจที่เคลิ้มฝัน เจนภพ เจ้านายหนุ่มผู้แสนดี ชายในฝันสำหรับสาวช่างฝันอย่างมุตตา เขาเหมือนพระเอกในนิยายที่หล่อนชอบอ่านเสียจริงๆ ทั้งสุภาพ อ่อนโยน และเข้าอกเข้าใจ หล่อนมีความสุขที่คิดถึงเขา รู้สึกวาบหวามขึ้นในอก...หรือว่าหล่อนกำลังตกหลุมรักเข้าให้แล้ว...แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะเขาเป็นผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว! มุตตาน้ำตาคลอปิดหนังสือลง...
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น แจงจิตยังไม่กลับมาทำงานที่กระทรวง งานของเลขาใหญ่จึงถูกโอนถ่ายไปยังมุตตา อรพิม และทิพอาภา มุตตาขยันขันแข็งช่วยงาน แต่ก็แอบเผลอใจลอยมองไปที่ห้องทำงานของเจนภพบ่อยๆ โดยไม่รู้ตัว...
บรรยากาศทำงานสบายๆ ตั้งแต่เช้าตึงเครียดลงทันทีที่นพนภาก้าวเข้ามา มุตตามองดูนพนภายืนเด่นในชุดหรูอย่างเกรงๆ นพนภาเองมองเห็นพนักงานใหม่หน้าตาสวยก็ชะงัก หล่อนเดินเข้ามามองใกล้ๆ
“มาใหม่หรือ ไม่เคยเห็นหน้า”
มุตตารับว่าใช่อย่างกลัวๆ เจนภพออกจากห้องพอดี ตกใจเล็กน้อยที่ภรรยามาหาไม่ให้รู้ล่วงหน้า นพนภามาบอกให้เจนภพไปงานเลี้ยงสำคัญของนภางค์ เจนภพอิดออดไม่อยากไปแต่โดนนพนภาบังคับ
“ต้องไปสิคะ งานสำคัญของคุณแม่ ไม่งั้นคนต้องถามแน่ๆ ว่าผัวฉันไปไหน”
เจนภพอับอายที่โดนภรรยาจิกต่อหน้าลูกน้อง
ทั้งแผนก นพนภาไม่สนใจ ปรายตามองมุตตาแล้วไล่เบี้ยเอากับเจนภพที่มีเด็กใหม่หน้าตาสะสวยมาทำงานแล้วไม่เห็นเคยบอก เจนภพตีหน้าซื่อบอกเมียว่ามุตตาเป็นแฟนกับวีกิจ นพนภาเลิกสงสัย เปลี่ยนสีหน้าท่าทางเป็นยิ้มแย้มทันที...
พักกลางวัน...มุตตา ทิพอาภา และอรพิมนั่งกินข้าวที่โรงอาหารกระทรวง อรพิมบอกว่ามุตตาโชคดีที่รอดตัวเรื่องเมื่อเช้ามาได้ มุตตางงว่ารอดจากเรื่องอะไร อรพิมเฉลยให้ฟังว่าเธอโดนนพนภาเขม่นเพราะเป็นพนักงานใหม่หน้าตาสวย แต่พอรู้ว่ามุตตาควงอยู่กับวีกิจก็เลยเปลี่ยนท่าทีเป็นชื่นชอบมุตตาขึ้นมาทันที
มุตตายังงงว่านพนภาจะมาเขม่นเธอซึ่งเป็นพนักงานใหม่ด้วยเรื่องอะไร เพื่อนสาวทั้งสองไขปริศนาให้ฟังว่า ก็เพราะนพนภาขี้หึงมาก เห็นพนักงานในแผนกหน้าตาดีหน่อยไม่ได้ หึงดะไปหมด เลขาผู้บริหารทั้งกระทรวงมีแต่สาวๆ สวยๆ แต่แผนกของเจนภพห้ามมีพนักงานสาวและสวย มุตตาแปลกใจเพราะไม่คิดว่าเจนภพจะเจ้าชู้จนภรรยาต้องระแวงขนาดนั้น เพื่อนสาวทั้งสองแอบเม้าท์เจ้านายว่า อย่างเขาน่ะไม่ต้องไปทำเจ้าชู้ก็มีผู้หญิงยินยอมพร้อมใจกันมาจนหัวกระไดแผนกไม่เคยแห้ง
“ที่เธอได้มาทำงานที่นี่น่ะ เพราะอะไรรู้ไหม” อรพิมเริ่มเปิดประเด็น “ก็ยายวิมาลายังไงล่ะ ตารู้มั้ยว่าทำไมยายวิมาลาต้องลาออก”
มุตตารู้ว่าตนมาทำงานแทนวิมาลา แต่ไม่คิดว่าสาเหตุที่พนักงานสาวคนเก่าลาออกจะเป็นเรื่องเชิงชู้สาวกับเจ้านายหนุ่มในฝันของเธอ อรพิมและทิพอาภาเล่าเรื่องวิมาลาให้มุตตาฟังว่า เจนภพเป็นคนเลือกเธอเข้ามาทำงานเอง เจ้าหล่อนปลอมตัวเป็นหญิงสาวที่เคร่งในศีล เหมือนเป็นแม่ชีประจำแผนก แต่แท้ที่จริงแล้วเป็นนางแมวยั่วสวาทที่ลักลอบเป็นชู้กับเจนภพอยู่เกือบปี ไม่มีใครดูออกแม้แต่นพนภา
“ผอ. เป็นคนวางแผนให้คุณวิมาลาแต่งตัวเป็นแม่ชีอย่างนั้นเหรอคะ” มุตตายังไม่อยากจะเชื่อ
“ถูกต้องจ้ะ ลงทุนเพื่อความเนียน” ทิพอาภายืนยันเพราะอยู่ในเหตุการณ์จริงๆ
อรพิมและทิพอาภารีบออกตัวกับมุตตาว่า ที่เล่าให้ฟังเพราะอยากให้เธอระวังตัวจากเจนภพให้มากขึ้น มุตตายังไม่เชื่อว่าชายในฝันของเธอจะกลายเป็นคนไม่ดีไปได้...
ตกเย็น...มุตตากลับบ้านกับวีกิจ เธอเล่าให้ฟังว่าได้เจอนพนภาเป็นครั้งแรกที่แผนก ถือโอกาสหลอกถาม
เรื่องสถานการณ์ความสัมพันธ์ของเจนภพกับนพนภา วีกิจไม่คิดว่ามุตตาจะมีเจตนาร้ายเลยเล่าไปตามจริงว่าเป็นคู่รักสามวันดีสี่วันไข้ ระหองระแหงกันตลอดเพราะนพนภาขี้หึงมาก มีลูกด้วยกันแล้วสามคนก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น...
ooooooo
วันต่อมา เจนภพดำเนินแผนจีบขั้นต่อไป โดยการสร้างเรื่องให้มุตตาช่วยเลือกของขวัญวันเกิดให้ลูกสาว มุตตาลังเลเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากขัดใจเจ้านาย และลึกๆแล้วก็อยากอยู่ใกล้ เลยรับคำไปกับเขา เธอโทร.ไปยกเลิกนัดกับวีกิจ เขาไม่ติดใจอะไรเพราะมุตตาบอกว่ามีธุระส่วนตัว...
ตกเย็นเลิกงาน...มุตตานั่งรถไปกับเจนภพ ปริมเดินผ่านมาพอดีมองเห็นผู้อำนวยการคนดังขึ้นรถไปกับพนักงานสาวหน้าหวานศัตรูหัวใจของเธอก็แปลกใจ มองตามรถที่ทั้งคู่นั่งไปอย่างสงสัย...
เจนภพพามุตตามาที่ศูนย์การค้า วานเธอช่วยเลือกน้ำหอม มุตตายังมีท่าทีเกร็งๆ เจนภพมองออกแต่ก็ทำเฉยๆ รักษาระยะเพื่อให้เธอตายใจ มุตตาอดถามไม่ได้ว่าทำไมไม่ให้นพนภาเป็นคนเลือกให้ เจนภพตีหน้าเศร้าเล่นบทคุณพ่อแสนดีที่รักลูกสาวมากเพราะแม่ไม่มีเวลามัวแต่ไปสังสรรค์ มุตตาเลิกสงสัยเปลี่ยนเป็นเห็นใจแทน เธอเลือกน้ำหอมกลิ่นหวานๆเหมือนที่ตัวเองชอบ เจนภพไม่ว่าอะไรบอกว่าเชื่อมือเธอ มุตตายิ่งปลื้มที่เขาพอใจ...
หลังจากนั้นเจนภพพามุตตาไปกินข้าวที่ภัตตาคารหรูร้านเดิม เขาหว่านล้อมและปรนเปรอเธอด้วยคำหวาน ทำให้เธอเคลิ้มกับบรรยากาศเหมือนอยู่ในนิยายโรแมนซ์ที่ชอบอ่าน มองเขาด้วยความหลงใหล
“ตีนเน่าอย่างนี้แล้วจะเฝ้าระวังผัวฉันยังไง” นพนภาถามเสียงเขียว
“ก็คงต้องขอลาหยุดภารกิจเฝ้าผัวของคุณสักระยะล่ะค่ะ หรือไม่ก็ลาออกจากภารกิจถาวรไปเลย ดีไหมคะ”
เนตรนภิศแขวะแจงจิตว่าขอลาออกจากการเป็นสายลับจับเมียน้อยให้พี่สาวเธอ เพราะหนีอายเรื่องโดนวิมาลาหลอกอยู่เป็นปีๆมากกว่า นพนภาเห็นด้วย ต่อว่าแจงจิตเป็นชุดที่ดูวิมาลาไม่ออก แจงจิตย้อนว่านพนภาก็ดูไม่ออกเหมือนกัน เนตรนภิศได้ทีตอกย้ำพี่สาวว่าเคยเสียรู้ใส่ซองให้ไปหลายหมื่น นพนภาอายที่โดนประจาน สั่งแจงจิตประกบเจนภพอย่าให้คลาดสายตา ถ้ามีอะไรให้รีบรายงาน แจงจิตรับปากแต่คงต้องรอให้เท้าหายก่อน
เมื่อมาทำงานในวันรุ่งขึ้น เจนภพชวนมุตตาคุยเรื่องแจงจิตจะต้องพักรักษาเท้าสักระยะ เขาถือโอกาสให้มุตตารับหน้าที่เลขาแทนชั่วคราวเพื่อจะได้ทำคะแนนมากขึ้น มุตตาลังเลในตอนแรก แต่ก็แพ้ลูกหว่านล้อมอย่างมีชั้นเชิงของเจนภพในที่สุด...
มุตตายังไม่แน่ใจในคำสั่งของเจนภพ เมื่อได้เวลาอาหารกลางวัน ชวนอรพิมและทิพอาภาลงมาทานข้าว โรงอาหารค่อนข้างโล่งเพราะเลยเวลาพักมานานแล้ว ปริมซื้อน้ำที่แผงข้างๆ เห็นสามสาวก็อดกระแนะกระแหนไม่ได้ มุตตาได้แต่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้ ผิดกับอรพิมและทิพอาภา ที่ยอกย้อน ตอกกลับจนปริมทนไม่ไหวกระฟัดกระเฟียดออกไป มุตตาไม่เข้าใจว่าปริมหงุดหงิดเรื่องอะไรนักหนา
“ก็เธอนั่นแหละ ไปฉกกล่องดวงใจยายปริมมา” อรพิมเฉลยยิ้มๆ
“โธ่เอ๊ย ตากับคุณกิจไม่มีอะไรกันสักหน่อย” มุตตา แก้ตัวเนือยๆ แอบคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง
เจนภพเดินผ่านมาได้ยินประโยคสุดท้ายของมุตตาพอดี เขายิ้มนิดๆ เริ่มคิดแผนการบางอย่าง...
เย็นวันนั้น...วีกิจชวนมุตตาไปกินข้าวที่ร้านประจำในศูนย์การค้า มุตตานั่งทานเงียบๆ ไม่ได้ชวนวีกิจคุย
เหมือนเคย เขาไม่ทันสังเกตความเปลี่ยนแปลงนี้ แต่กำลังอยู่ในอารมณ์ซึ้ง มุตตาทำอะไรก็สวยน่ารักไปหมด
“คุณตาผูกผมแบบนี้น่ารักดีนะฮะ เชือกผูกผมก็สวย คุณตาเข้าใจเลือก”
มุตตายกมือขึ้นแตะเชือกผูกผมแล้วยิ้มนิดๆ นึกถึงเจนภพ เมื่อวีกิจชวนเธอไปดูหนังและกินไอศกรีมต่อ
มุตตาจึงปฏิเสธ อ้างว่าเหนื่อยและอยากกลับบ้านไปเตรียมตัวสัมมนาในวันรุ่งขึ้น แต่จริงๆแล้วไม่อยากให้ความหวังวีกิจมากไปกว่านี้
“อ้อ พรุ่งนี้ตาต้องไปสัมมนาข้างนอก รถตู้กองจะมารับที่หอเลย คุณกิจไม่ต้องมารับนะคะ”
วีกิจยิ้มรับ ยังไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของมุตตา...
ooooooo
วันรุ่งขึ้น...วีกิจและประสิทธิ์ชัยทำงานง่วนที่แผนก ปริมเดินไปหาวีกิจเพื่ออวดน้ำหอมที่ซื้อมาจากเพื่อนในแผนก หล่อนถือโอกาสถามเรื่องคาใจที่ไม่เห็นเขามาทำงานพร้อมกับมุตตาหลายวัน วีกิจบอกว่ามุตตาไปสัมมนา มีรถตู้กองไปรับไปส่งอยู่แล้ว
ที่งานสัมมนา มุตตาตามเจนภพไปร่วมงานในฐานะเลขาชั่วคราว...หลายวันที่ทำงานด้วยกันทำให้ทั้งสองเริ่มมีท่าทีต่อกัน มุตตารู้สึกดีกับเจนภพมากขึ้นเรื่อยๆ เจนภพเองก็พอจะดูออก เขาจึงถือโอกาสรุกคืบขั้นต่อไปด้วยการใช้เวลาในวันหยุดมาหลอกถามวีกิจ เพื่อจับความรู้สึกของเขาที่มีต่อมุตตา ซึ่งคำตอบที่ได้ก็เป็นที่น่าพอใจ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังไม่คืบหน้าถึงขั้นแฟน
เจนภพยังคงซ่อนสีหน้าได้สนิท เขาหยิบหนังสือโรแมนซ์ที่วางอยู่ข้างหลานชายมาดู แปลกใจไม่คิดว่าจะชอบแนวนี้ วีกิจบอกว่าไม่ใช่ของเขาแต่เป็นเล่มที่มุตตาให้ยืมมา เขายังอ่านไม่จบเพราะมันหวานเกินไปไม่ใช่แนวที่ชอบ เจนภพบอกว่าผู้หญิงก็ชอบเพ้อฝันทุกคน
“แต่ผมว่าตาอาการหนักมากนะฮะ วันก่อนผมเห็นตาขนซื้อหนังสือโรแมนซ์ฝรั่งทีนึงเป็นตั้งๆ”
เจนภพยิ้มๆ ไม่พูดอะไร แต่แอบเก็บข้อมูลไว้ทั้งหมด...
ooooooo
มุตตารอเจนภพเสร็จธุระจากงานสัมมนาจนดึก รถตู้กองกลับไปแล้ว เจนภพจึงอาสาไปส่ง เธอลังเลเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธเจ้านาย มุตตาเข้าไปนั่งในรถของเจนภพ เห็นหนังสือโรแมนซ์วางอยู่ 3–4 เล่ม
จึงหยิบขึ้นมาดู เจนภพทำเป็นไม่สนใจ แต่แอบสังเกตท่าทีของเธอ
“ผอ. อ่านนิยายพวกนี้ด้วยหรือคะ”
“อ๋อ มันเป็นหนังสือนอกเวลาสมัยเรียนน่ะ วันก่อนผมไปเจอเลยซื้อมาระลึกความหลัง”
เจนภพแสดงละครได้แนบเนียน มุตตาตามเกมไม่ทัน ได้แต่แอบทึ่งและปลื้มที่เขาชอบอ่านหนังสือแนวเดียวกับเธอ เจนภพเห็นท่าทีของมุตตาแล้วยิ้มในหน้า ที่แผนสร้างความประทับใจเล็กๆน้อยๆของเขาประสบความสำเร็จ
เจนภพไม่ได้ตรงไปส่งมุตตาที่บ้าน แต่ชวนเธอไปทานข้าวที่ภัตตาคารในโรงแรมหรู มุตตาลังเลเล็กน้อย แต่เพราะบรรยากาศสุดอลังการทำให้เธอลืมทุกอย่าง มีแต่ความตื่นตาตื่นใจ ทั้งจากบรรยากาศและจากเจ้านายหนุ่มใหญ่ที่คอยส่งสายตาหวานอยู่ตลอดเวลา
เมื่อเขาชวนเธอดื่มไวน์ เธอบอกว่าดื่มได้นิดหน่อยแต่คงจะพิเศษมากไปสำหรับการเลี้ยงข้าวเลขา เจนภพคะยั้นคะยอให้ดื่ม มุตตาไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ได้แต่เลยตามเลย เจนภพสบโอกาสหลอกถามเธอว่ารู้สึกยังไงกับวีกิจ มุตตารีบบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกัน แต่คนอื่นๆชอบคิดกันไปเอง เจนภพแอบดีใจแต่ยังรักษาอาการ
เจนภพเจอสรรค์เพื่อนสนิทโดยบังเอิญที่โรงแรมเดียวกัน สรรค์จูงมือมากับสาวสวยชื่อแอ๋ว ชื่อเดียวกับภรรยาตัวจริงแต่เป็นคนละคนกัน มุตตาจำได้ว่าสรรค์คือเพื่อนของเจนภพที่ขาหักเข้าโรงพยาบาล เธอถามสรรค์ถึงอาการที่ขา สรรค์งงเพราะไม่รู้ว่าเจนภพสร้างเรื่องให้ตนขาหัก เพื่อหาเหตุให้มุตตาช่วยเลือกดอกไม้ให้ พอเจนภพขยิบตาส่งซิก สรรค์เลยถึงบางอ้อรับมุกเพื่อนทันที
“อ้อ ใช่ๆ เพิ่งเอาเฝือกออก ยังเดินขัดๆอยู่นิดหน่อย ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
เจนภพกลัวเพื่อนจะหลุด รีบชวนมุตตากลับบ้าน สรรค์แกล้งเดินขาเป๋นิดๆให้สมจริง มุตตาเห็นเจนภพกลั้นหัวเราะก็งง เจนภพกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไรแล้วพากันเดินออกไป...
เจนภพจอดรถหน้าหอพัก มุตตาถือถุงหนังสือของเขาลงมาด้วย เขาชวนคุยและแสดงความเห็นใจเธอที่ต้องอยู่ไกลบ้าน
“ผมเองก็มีลูกสาว ถ้าเป็นผม ผมคงไม่ยอมให้ลูกสาวมาอยู่ลำพังแบบนี้หรอกครับ”
เจนภพลากลับเมื่อส่งเธอที่หน้าประตู มุตตายิ้มมองตามหลังเขาไปอย่างสุดปลื้ม...
มุตตาก้าวเข้ามาในหอ หน้าแดงเพราะฤทธิ์ไวน์ หล่อนชะงักเล็กน้อยที่เห็นฤดี พร และศรีชะเง้อมองตาม
รถเจนภพ มุตตาแกล้งกระแอม สามสาวประจำหอเลยหันกลับมามองเธอด้วยแววตาอย่างรู้อยากเห็นแทน
“หนูตานี่มาแรงแซงโค้งจริง ทั้งหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่” ฤดีแซวยิ้มๆ
มุตตาทำหน้าไม่ถูก ขอตัวขึ้นไปนอน...เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องตามลำพัง เธอให้ความสนใจหนังสือที่เพิ่งได้มาและนึกถึงคนให้ด้วยใจที่เคลิ้มฝัน เจนภพ เจ้านายหนุ่มผู้แสนดี ชายในฝันสำหรับสาวช่างฝันอย่างมุตตา เขาเหมือนพระเอกในนิยายที่หล่อนชอบอ่านเสียจริงๆ ทั้งสุภาพ อ่อนโยน และเข้าอกเข้าใจ หล่อนมีความสุขที่คิดถึงเขา รู้สึกวาบหวามขึ้นในอก...หรือว่าหล่อนกำลังตกหลุมรักเข้าให้แล้ว...แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะเขาเป็นผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว! มุตตาน้ำตาคลอปิดหนังสือลง...
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น แจงจิตยังไม่กลับมาทำงานที่กระทรวง งานของเลขาใหญ่จึงถูกโอนถ่ายไปยังมุตตา อรพิม และทิพอาภา มุตตาขยันขันแข็งช่วยงาน แต่ก็แอบเผลอใจลอยมองไปที่ห้องทำงานของเจนภพบ่อยๆ โดยไม่รู้ตัว...
บรรยากาศทำงานสบายๆ ตั้งแต่เช้าตึงเครียดลงทันทีที่นพนภาก้าวเข้ามา มุตตามองดูนพนภายืนเด่นในชุดหรูอย่างเกรงๆ นพนภาเองมองเห็นพนักงานใหม่หน้าตาสวยก็ชะงัก หล่อนเดินเข้ามามองใกล้ๆ
“มาใหม่หรือ ไม่เคยเห็นหน้า”
มุตตารับว่าใช่อย่างกลัวๆ เจนภพออกจากห้องพอดี ตกใจเล็กน้อยที่ภรรยามาหาไม่ให้รู้ล่วงหน้า นพนภามาบอกให้เจนภพไปงานเลี้ยงสำคัญของนภางค์ เจนภพอิดออดไม่อยากไปแต่โดนนพนภาบังคับ
“ต้องไปสิคะ งานสำคัญของคุณแม่ ไม่งั้นคนต้องถามแน่ๆ ว่าผัวฉันไปไหน”
เจนภพอับอายที่โดนภรรยาจิกต่อหน้าลูกน้อง
ทั้งแผนก นพนภาไม่สนใจ ปรายตามองมุตตาแล้วไล่เบี้ยเอากับเจนภพที่มีเด็กใหม่หน้าตาสะสวยมาทำงานแล้วไม่เห็นเคยบอก เจนภพตีหน้าซื่อบอกเมียว่ามุตตาเป็นแฟนกับวีกิจ นพนภาเลิกสงสัย เปลี่ยนสีหน้าท่าทางเป็นยิ้มแย้มทันที...
พักกลางวัน...มุตตา ทิพอาภา และอรพิมนั่งกินข้าวที่โรงอาหารกระทรวง อรพิมบอกว่ามุตตาโชคดีที่รอดตัวเรื่องเมื่อเช้ามาได้ มุตตางงว่ารอดจากเรื่องอะไร อรพิมเฉลยให้ฟังว่าเธอโดนนพนภาเขม่นเพราะเป็นพนักงานใหม่หน้าตาสวย แต่พอรู้ว่ามุตตาควงอยู่กับวีกิจก็เลยเปลี่ยนท่าทีเป็นชื่นชอบมุตตาขึ้นมาทันที
มุตตายังงงว่านพนภาจะมาเขม่นเธอซึ่งเป็นพนักงานใหม่ด้วยเรื่องอะไร เพื่อนสาวทั้งสองไขปริศนาให้ฟังว่า ก็เพราะนพนภาขี้หึงมาก เห็นพนักงานในแผนกหน้าตาดีหน่อยไม่ได้ หึงดะไปหมด เลขาผู้บริหารทั้งกระทรวงมีแต่สาวๆ สวยๆ แต่แผนกของเจนภพห้ามมีพนักงานสาวและสวย มุตตาแปลกใจเพราะไม่คิดว่าเจนภพจะเจ้าชู้จนภรรยาต้องระแวงขนาดนั้น เพื่อนสาวทั้งสองแอบเม้าท์เจ้านายว่า อย่างเขาน่ะไม่ต้องไปทำเจ้าชู้ก็มีผู้หญิงยินยอมพร้อมใจกันมาจนหัวกระไดแผนกไม่เคยแห้ง
“ที่เธอได้มาทำงานที่นี่น่ะ เพราะอะไรรู้ไหม” อรพิมเริ่มเปิดประเด็น “ก็ยายวิมาลายังไงล่ะ ตารู้มั้ยว่าทำไมยายวิมาลาต้องลาออก”
มุตตารู้ว่าตนมาทำงานแทนวิมาลา แต่ไม่คิดว่าสาเหตุที่พนักงานสาวคนเก่าลาออกจะเป็นเรื่องเชิงชู้สาวกับเจ้านายหนุ่มในฝันของเธอ อรพิมและทิพอาภาเล่าเรื่องวิมาลาให้มุตตาฟังว่า เจนภพเป็นคนเลือกเธอเข้ามาทำงานเอง เจ้าหล่อนปลอมตัวเป็นหญิงสาวที่เคร่งในศีล เหมือนเป็นแม่ชีประจำแผนก แต่แท้ที่จริงแล้วเป็นนางแมวยั่วสวาทที่ลักลอบเป็นชู้กับเจนภพอยู่เกือบปี ไม่มีใครดูออกแม้แต่นพนภา
“ผอ. เป็นคนวางแผนให้คุณวิมาลาแต่งตัวเป็นแม่ชีอย่างนั้นเหรอคะ” มุตตายังไม่อยากจะเชื่อ
“ถูกต้องจ้ะ ลงทุนเพื่อความเนียน” ทิพอาภายืนยันเพราะอยู่ในเหตุการณ์จริงๆ
อรพิมและทิพอาภารีบออกตัวกับมุตตาว่า ที่เล่าให้ฟังเพราะอยากให้เธอระวังตัวจากเจนภพให้มากขึ้น มุตตายังไม่เชื่อว่าชายในฝันของเธอจะกลายเป็นคนไม่ดีไปได้...
ตกเย็น...มุตตากลับบ้านกับวีกิจ เธอเล่าให้ฟังว่าได้เจอนพนภาเป็นครั้งแรกที่แผนก ถือโอกาสหลอกถาม
เรื่องสถานการณ์ความสัมพันธ์ของเจนภพกับนพนภา วีกิจไม่คิดว่ามุตตาจะมีเจตนาร้ายเลยเล่าไปตามจริงว่าเป็นคู่รักสามวันดีสี่วันไข้ ระหองระแหงกันตลอดเพราะนพนภาขี้หึงมาก มีลูกด้วยกันแล้วสามคนก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น...
ooooooo
วันต่อมา เจนภพดำเนินแผนจีบขั้นต่อไป โดยการสร้างเรื่องให้มุตตาช่วยเลือกของขวัญวันเกิดให้ลูกสาว มุตตาลังเลเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากขัดใจเจ้านาย และลึกๆแล้วก็อยากอยู่ใกล้ เลยรับคำไปกับเขา เธอโทร.ไปยกเลิกนัดกับวีกิจ เขาไม่ติดใจอะไรเพราะมุตตาบอกว่ามีธุระส่วนตัว...
ตกเย็นเลิกงาน...มุตตานั่งรถไปกับเจนภพ ปริมเดินผ่านมาพอดีมองเห็นผู้อำนวยการคนดังขึ้นรถไปกับพนักงานสาวหน้าหวานศัตรูหัวใจของเธอก็แปลกใจ มองตามรถที่ทั้งคู่นั่งไปอย่างสงสัย...
เจนภพพามุตตามาที่ศูนย์การค้า วานเธอช่วยเลือกน้ำหอม มุตตายังมีท่าทีเกร็งๆ เจนภพมองออกแต่ก็ทำเฉยๆ รักษาระยะเพื่อให้เธอตายใจ มุตตาอดถามไม่ได้ว่าทำไมไม่ให้นพนภาเป็นคนเลือกให้ เจนภพตีหน้าเศร้าเล่นบทคุณพ่อแสนดีที่รักลูกสาวมากเพราะแม่ไม่มีเวลามัวแต่ไปสังสรรค์ มุตตาเลิกสงสัยเปลี่ยนเป็นเห็นใจแทน เธอเลือกน้ำหอมกลิ่นหวานๆเหมือนที่ตัวเองชอบ เจนภพไม่ว่าอะไรบอกว่าเชื่อมือเธอ มุตตายิ่งปลื้มที่เขาพอใจ...
หลังจากนั้นเจนภพพามุตตาไปกินข้าวที่ภัตตาคารหรูร้านเดิม เขาหว่านล้อมและปรนเปรอเธอด้วยคำหวาน ทำให้เธอเคลิ้มกับบรรยากาศเหมือนอยู่ในนิยายโรแมนซ์ที่ชอบอ่าน มองเขาด้วยความหลงใหล
มุตตางงและสับสนจากเรื่องที่เจนภพเล่า เพราะเป็นคนละเรื่องกับที่อรพิมและทิพอาภาเล่าให้เธอฟังก่อนหน้านี้ เจนภพดูออกว่ามุตตาเริ่มลังเลว่าที่จะเชื่อเขา จึงสัมทับว่าอาจมีคนพูดว่าเขาเป็นต้นคิดให้วิมาลาปลอมตัวเป็นแม่ชีเคร่งศีล มุตตาเชื่อสนิทใจทันทีว่าเจนภพถูกใส่ร้ายจากคนทั้งกระทรวง เธอยิ่งเห็นใจเขามากขึ้น เจนภพมองมุตตาอย่างขอบคุณที่เข้าใจ มุตตาขัดเขินแต่ก็พยายามข่มไว้...
เจนภพส่งมุตตาที่หน้าหอพัก มุตตาไม่ให้เขาลงไปเพราะเกรงสายตาสอดรู้สอดเห็น เจนภพยื่นกล่องน้ำหอม
ที่เธอเลือกให้ บอกว่าเป็นของขวัญสำหรับน้ำใจ มุตตารับมางงๆ แต่แอบปลื้ม เธอเดินเข้าหอ เจอกับพรสาวใหญ่เจนโลกที่เพิ่งกลับมาเหมือนกัน พรทันเห็นมุตตาลงจากรถคันหรูของหนุ่มใหญ่พร้อมกล่องของขวัญ เธอแซว
มุตตาขำๆ ว่าสงสัยหนุ่มน้อยคนก่อนจะตกกระป๋อง มุตตาหน้าเจื่อนเริ่มสับสนว่าควรจะทำอย่างไรกับวีกิจดี...
เจนภพกลับถึงบ้านก็เอาของขวัญให้ต้อง ต้องรับมาทั้งที่งุนงง ต่อที่ดูทีวีอยู่ข้างๆทำหน้ารังเกียจ หาว่าเป็นของอีหนูคนใหม่ของพ่อ เจนภพเลือกไม่ต่อล้อต่อเถียงกับลูก เขาบอกว่ามีเพื่อนให้มา ต่อไม่เชื่อ แต่ต้องไม่สนใจฉีกห่อของขวัญกระจาย พอเห็นว่าเป็นน้ำหอมเลยลองฉีดดู แล้วก็ร้องอี๊โยนทิ้งเพราะกลิ่นไม่โดนใจ...
ooooooo
รุ่งขึ้น...นพนภาไปหาสร้อยคำที่บ้าน เอาขนมไปให้และถือโอกาสชวนคุยเรื่องวีกิจและมุตตา วีกิจถือจานเดินมาสมทบพอดีถึงกับสะดุ้งที่โดนแม่และอาเม้าท์
วีกิจออกตัวเขินๆว่าเป็นแค่เพื่อนกัน นพนภา
หาว่าวีกิจหัวโบราณ ชักช้าเดี๋ยวจะมีคนมาชิงปาดหน้า วีกิจไม่ว่าอะไร เขาขอแบบเรื่อยๆ เป็นคนหัวโบราณแบบเดิมดีกว่า
“อย่าหัวโบราณแบบอาเธอแล้วกัน แนวพระยาเท ครัวเมียน้อยเต็มบ้าน” นพนภาแอบแขวะถึงสามี
“นั่นยังดี ดูเหมือนสมัยคุณทวดแกน่ะ ปลูกเรือนให้เมียเล็กๆ อยู่เหมือนเรื่องนางทาสไม่มีผิด” สร้อยคำเสริม
“โอ๊ยตาย ไม่รู้เมียหลวงแต่ก่อนเขาทนกันได้ยังไง” นพนภาบ่นลอยๆ เป็นหล่อนล่ะก็ต้องตายกันไปข้างแน่ๆ
ขณะเดียวกันเจนภพนั่งจิบเบียร์อยู่ที่บ้านสรรค์ สรรค์ถามถึงความคืบหน้าเกี่ยวกับแผนจีบมุตตา เจนภพบอกว่ายังอยู่ในช่วงทำคะแนน สรรค์ชมว่ามุตตาสวย แถมยังดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาไม่เหมือนผู้หญิงสมัยนี้ สมแล้วที่เจนภพลงทุนสร้างเรื่องเป็นการใหญ่เพื่อเรียกเรตติ้ง เจนภพถามถึงแอ๋วเด็กใหม่ของสรรค์ที่เขาเจอพร้อมกับมุตตาที่โรงแรมวันก่อน สรรค์บอกว่าเจอกันตอนที่พาลูกค้าไปเอนเตอร์เทน เด็กเขารักสนุกไม่ผูกพันเขาชอบอยู่แล้ว เจนภพทำท่ารังเกียจ บอกว่าไม่ใช่สเปก สรรค์เตรียมจะแก้ตัวด้วยเหตุผลทะลึ่งๆ แต่แอ๋วเมียหลวงตัวจริงเดินออกมาเสียก่อนเลยอด...
ooooooo
บ้านเนตรนภิศ...นภางค์ปาเช็คสองใบใส่หน้าเนตรนภิศที่นั่งหน้าถอดสีอยู่บนโซฟาในห้องโถง
“เช็คหล่อนน่ะทาด้วยรกแกะหรือยะ มันถึงเด้งไม่รู้จักหยุดจักหย่อน”
“หนูแค่เอาเงินเข้าไม่ทัน แหม...คุณพิสมัยน่าจะติดต่อหนู ไม่น่าไปกวนคุณแม่”
“เขาไม่เอาแกเข้าคุกก็บุญแล้ว แกไม่ทำงาน แบมือขอผัวไปวันๆ ก็อย่ารสนิยมสูงนัก!”
นภางค์เดือดจัดเอือมสุดๆ กับพฤติกรรมใช้เงินเกินตัวของลูกสาว หล่อนบอกให้ลูกเอากระเป๋าหลุยส์ไปคืนที่ร้านแล้วเดินฉับๆออกไป เนตรนภิศโกรธหยิบ
เช็คขึ้นมาฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย อมร สามีสุดเนี้ยบของหล่อนเดินลงมาเห็นเข้าก็พอจะเดาเรื่องได้ พยายามปลอบให้เนตรนภิศใจเย็นๆ และเอากระเป๋าไปคืน แต่เนตรนภิศยังอิดออดเพราะกลัวเสียหน้า
“คุณนภิศ ผมหาเลี้ยงคุณได้นะ ถ้าคุณจะมีชีวิตแบบผม ไม่ใช่เอาอย่างพี่สาวคุณ” อมรพยายามกล่อม
เนตรนภิศเม้มปากอย่างขัดใจ มีรถโฟร์วีลเข้ามาพอดี...พงศกร ชายหนุ่มมาดแมนสุดๆ เพื่อนสนิทของอมรนั่นเอง อมรตาเป็นประกาย รีบบอกเมียว่าตนมีนัดเล่นเทนนิสกับพงศกร แล้วจะซื้อของโปรดกลับมาฝาก...
ooooooo
นพนภาต้องไปทัวร์กับนภางค์แทนเนตรนภิศที่ก่อเรื่องเช็คเด้งไว้ เธอขนเสื้อผ้ามากองบนเตียงที่มีกระเป๋าเดินทางยี่ห้อดังใบใหญ่วางอยู่ แต้วเด็กรับใช้คอยพับผ้าให้ เจนภพนั่งดูเมียเลือกเสื้อผ้าแล้วลอบถอนใจ ทัวร์ไฮโซของคุณหญิงคุณนายคงหนีไม่พ้นแต่งตัวไปอวดกันมากกว่าไปเที่ยว...
นพนภาบอกว่าเธอจะไปทัวร์สองอาทิตย์ เจนภพแสร้งทำเศร้าแต่ในใจลิงโลดที่เมียไม่อยู่ นพนภาเห็นสามีนั่งอ่านนิยายโรแมนซ์แทนที่จะเป็นตำราวิชาการก็แปลกใจ
“มันเกี่ยวกับการวิจัยน่ะ ความจริงก็ได้ความรู้ดีออก” ความรู้เรื่องมัดใจสาวช่างฝัน...เจนภพต่อให้ในใจ แววตารื่นรมย์ครุ่นคิดแผนการบางอย่าง...
รุ่งขึ้น...เจนภพและลูกๆ ในชุดนักเรียนพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร แต้วและยายแหวงยกอาหารเช้าแบบอเมริกันอย่างหรูมาเสิร์ฟ นพนภาในชุดเดินทางเต็มยศรัดติ้วเดินยุรยาตรลงมาดูแลลูกๆ เจนภพนิ่วหน้าที่เห็นชุดเมีย ต่อมองแม่ด้วยความชื่นชมเหมือนเห็นไอดอล แต่ต้อมแอบแขวะที่เห็นแม่นั่งตัวแข็งเหมือนหุ่น
ต้อมเอือมความเว่อร์ของแม่ บ่นอยากกินอาหารบ้านๆเหมือนสมัยเด็กๆ นพนภาหมั่นไส้บอกให้ไปหากินที่หลังครัวกับพวกขี้ข้า แต้ว ยายแหวงและนายชมคนขับรถที่เดินมาขนกระเป๋าได้ยินชะงักกึก สบตากันเจ็บใจที่ถูกเหยียดชนชั้น
เจนภพเดินออกมาส่งนพนภาที่หน้าประตูพร้อมลูกๆ นพนภาร่ำลาลูก บอกว่าจะซื้อของมาฝาก ยกเว้นของต้องที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันอยู่ ต้องน้อยใจแม่แต่ทำเป็นหยิ่งไม่สนใจ เจนภพสงสารลูกสาวคนโตพยายามพูดให้เมียสะกิดใจ แต่นพนภาไม่สนใจจะฟังแถมหันมาแขวะสามีอย่างรู้ทันว่าให้ใช้เวลาสองอาทิตย์สนุกให้เต็มที่ตามประสาชายโสด แต่ถ้าเธอกลับมาแล้วยังหลงระเริงไม่หยุด...เธอเอาตายแน่!
เจนภพตีหน้าเศร้าสะเทือนใจที่จะห่างเมีย แต่ในใจคิดแผนการใช้สองอาทิตย์นี้ไว้เรียบร้อยแล้ว...
ooooooo
วีกิจนั่งพักกับมุตตาในห้องแพนทรี่ที่กระทรวง เธอชงกาแฟให้เขาและชงเครื่องดื่มไม่มีคาเฟอีนสำหรับตนเอง วีกิจรีบดื่มทำให้กาแฟร้อนลวกปาก แต่ยังยิ้มชมว่าเธอชงอร่อยรสมือเดียวกับแม่เขา มุตตายิ้มรับ ชักเริ่มแน่ใจว่าเธอไม่รู้สึกอะไรกับวีกิจเกินคำว่าเพื่อน เขายังดูเด็กและเรียบง่ายเกินไปในสายตาเธอ
วีกิจเล่าให้มุตตาฟังว่านพนภาพูดถึงเธอเมื่อวันก่อน ชมว่าเธอสวยและเรียบร้อย มุตตางงว่าทำไมถึงชม วีกิจเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องจริงที่ถูกซักเรื่องระหว่างเขากับเธอ เสอ้างไปว่าเพราะอาสาวเปรียบเทียบมุตตากับต้องลูกสาวคนโตสุดเฮี้ยว เปรี้ยวเข็ดฟัน มุตตาแปลกใจเพราะเคยได้ยินจากเจนภพว่าต้องเป็นเด็กเรียบร้อย วีกิจอึ้งไปนิด แต่ก็แก้ตัวให้ว่าเป็นเพราะต้องเป็นลูกรักของเจนภพ แต่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับนพนภา มุตตายิ้มในหน้านิดๆนึกถึงเจนภพในฐานะคุณพ่อที่แสนดีอย่างสุดปลื้ม...
วีกิจขับรถพามุตตากลับบ้านเหมือนเคย เขาหยิบหนังสือโรแมนซ์ที่เธอเคยให้ยืมมาคืน และบอกความจริงว่าอ่านไม่จบเพราะไม่ใช่แนวโปรด มันหวานซึ้งเพ้อฝันจนเกินไป
“คุณกิจไม่ชอบ แต่คนอื่นอาจจะชอบก็ได้ คนที่เขาชอบอะไรที่มันอ่อนโยน ลึกซึ้ง โรแมนติกน่ะค่ะ” มุตตายิ้มบางๆ แล้วเหม่อมองไปนอกหน้าต่างคิดถึงใครอีกคนหนึ่ง...
รถวีกิจแล่นออกไปแล้ว มุตตาถือถุงหนังสือเข้าหอ เจอฤดีและศรีที่ล็อบบี้ ศรีพอใจที่เห็นวีกิจเพราะปลื้มหนุ่มน้อยมากกว่าหนุ่มใหญ่ มุตตาบอกศรีว่าผู้ชายเด็กๆ อาจดูแลเราไม่ได้ ศรีบอกไม่แคร์เพราะจะดูแลเด็กเอง มุตตายิ้มอ่อนอกอ่อนใจแล้วก็เดินขึ้นห้องไป...
ooooooo
รุ่งขึ้น...วีกิจเดินถือถุงหนังสือของเขามาให้มุตตาที่ห้องทำงานแต่ไม่พบเธอ อรพิมและทิพอาภาบอกว่ามุตตาไปงานแสดงสินค้าที่อีสเติร์นซีบอร์ดตั้งแต่เช้า เจนภพเพิ่งจะตามไป วีกิจบอกว่าเขาไม่รู้เรื่องเลย มุตตาบอกแค่ว่าไม่ต้องไปรับตอนเช้า...
วีกิจคิดว่าเธออาจเคืองเพราะเขาชอบหนังสือแนวไซไฟไม่ใช่แนวเดียวกับเธอ จึงเอาหนังสือที่เขาชอบมาให้มุตตายืมบ้าง อรพิมกับทิพอาภาเซ็งวีกิจแทนมุตตา เตือนหนุ่มหน้าใสประจำกระทรวงให้ใช้มุกอื่นจีบหญิงได้แล้ว ขืนมัวแต่แลกหนังสือกันไปมา มีหวังได้กินแห้ว!
ออกจากงานแสดงสินค้า เจนภพพามุตตาไปร้านอาหาร ภาพท้องทะเลกว้างใหญ่และดวงอาทิตย์ที่จะลาลับขอบฟ้าสร้างบรรยากาศอบอุ่นชวนฝันได้เป็นอย่างดี เจนภพตัดสินใจเดินเครื่องจีบแบบจัดหนัก หวังเผด็จศึกมุตตาให้ได้...มุตตาเคลิ้มไปกับบรรยากาศและคำพูดหวานๆ เผลอตัวปล่อยใจไปกับเจ้านายหนุ่มใหญ่ เธอเล่าเรื่องที่บ้านและกิจการไร่ดอกไม้ พูดถึงพ่ออย่างเทิดทูนว่าพ่อคือผู้ชายแสนดี รักลูกรักเมีย เหมือนกับเขา...
เจนภพตีหน้าเศร้าบอกว่าเขาไม่ใช่คนดี ชีวิตรักของเขากับนพนภาไม่ได้สวยงามเหมือนที่ใครๆ เข้าใจ
เขาเริ่มเรื่องรันทดยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าเรียกคะแนนความสงสารจากมุตตา...เขาคือชายหนุ่มตระกูลขุนนางเก่าโดนพ่อจับแต่งงานเพื่อปลดหนี้ก้อนโตของครอบครัว เจนภพตีบทแตกสบตามุตตาเสียงสั่นพร่าว่าเขาทนอยู่ทุก
วันนี้ก็เพื่อลูก ความรักของเขาและนพนภามันไม่เคยมีมานานแล้ว มุตตาหลบตารู้สึกเห็นใจและสงสารเจนภพมากขึ้นอีก...
ooooooo
เจนภพขับรถพามุตตากลับตอนใกล้สี่ทุ่ม มุตตากังวลใจเพราะจิตสำนึกด้านดีเตือนว่าไม่ควรออกมาข้างนอกกับผู้ชายดึกๆ ดื่นๆ โดยเฉพาะกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วอย่างเจนภพ เธอละอายแก่ใจที่แอบมีใจให้เขา ทันใดนั้นเอง...มีรถแล่นสวนพรวดออกมาจากข้างทาง
ตัดหน้ารถเจนภพอย่างกระชั้นชิด เขาหักหลบลงไหล่ทาง มุตตาร้องกรี๊ด...
ชั่วโมงต่อมา...มุตตานั่งเบียดกับเจนภพในรถลากจูงแบบปิกอัพของบริษัทคาร์คลับที่มาลากรถเบนซ์ของเจนภพ มุตตาประหม่าที่ต้องมาอยู่ใกล้เขาในสภาพนี้ เจนภพแกล้งทำตัวลีบเกร็ง ทั้งคู่หันมาสบตากันด้วยความรู้สึกแปลกๆ...
เจนภพพามุตตาไปค้างคืนที่บ้านเจ๊นาเพราะไม่มีรถกลับ เขาแนะนำว่าเจ๊นาเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ข้าราชการประจำท้องถิ่น เจ๊นาพามุตตาขึ้นบ้าน หันมายิ้มอย่างมีเลศนัยกับเจนภพที่ยิ้มตอบน้อยๆ
เจ๊นาเปลี่ยนท่าเป็นแม่เล้าทันทีที่เดินกลับมาหาเจนภพที่นั่งกระดกเครื่องดื่มย้อมใจอยู่
“แหม งานนี้ลงทุนเยอะนะคะ ผอ. ทั้งรถเสีย จ้างรถลาก เนียนเชียว ว่าแต่จะเชือดคืนนี้เลยหรือเปล่า”
เจนภพไม่ตอบแต่แววตายิ้มหมายมาดบางอย่าง เจ๊นาหัวเราะอย่างมีจริต...
เสียงฟ้าร้องทำให้มุตตานอนไม่หลับกระสับกระส่าย สักครู่ได้ยินเสียงลูกบิดประตูขยับ เธอรีบนอนหันหลังตัวสั่น เจนภพเดินเข้ามายืนข้างเตียง เธอเตรียมสู้หากเขาทำมิดีมิร้าย แต่กลายเป็นว่าเขาแค่ดึงผ้าห่มคลุมร่างให้เธออย่างแผ่วเบา ก้มลงจูบเบาๆที่ข้างแก้ม ก่อนออกจากห้องไป มุตตาลืมตาขึ้น ใจสั่นระรัว รู้สึกวาบหวามและมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน...
เจ๊นาเห็นเจนภพกลับออกมา สงสัยว่าทำไมไม่จัดการเสียเลย แต่พอฟังคำตอบว่าน้องเขาเด็กดี จะมาเร็วเคลมเร็วไม่ได้ หล่อนถึงกับร้องว้าว...ทึ่งในความแนบเนียนของหนุ่มใหญ่
ooooooo
หลังเหตุการณ์รถเสีย ความสัมพันธ์ระหว่างเจนภพกับมุตตาก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะมุตตาที่รู้สึกดีกับเขามากขึ้นทุกวัน...
เช้าวันหนึ่ง...มุตตาจัดแฟ้มบนโต๊ะของเจ้านาย เจนภพเข้ามากอดจากด้านหลัง เธอตกใจร้องห้าม
แต่เขาไม่ปล่อย บอกว่าห้ามใจตัวเองไม่ได้ มุตตาหน้าแดงแล้วค่อยๆซีดลง ข่มความรู้สึกเบื้องลึกที่ไม่ต่างจากเขา...
เขาถามความในใจของเธอ เธอบอกว่ามันไม่สำคัญเพราะเป็นไปไม่ได้ มุตตาน้ำตาคลอ เจนภพซับน้ำตาแล้วดึงเธอมากอด คราวนี้เธอไม่ขัดขืน หลับตาปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก ทั้งสองรีบผละออกจากกัน แจงจิตเดินเข้ามามองทั้งคู่แววตานิ่งแต่รู้ทัน หล่อนทักเจ้านายและลูกน้องสาวเสียงเรียบ ก่อนบอกมุตตาว่าขอทวงตำแหน่งเลขาคืน มุตตาหน้าเจื่อนทันที
แจงจิตเวทนามุตตาที่เป็นเหยื่อของเจนภพ เธอสอนงานและเตือนมุตตาให้ระวังตัว คิดให้ดีกับทุกเรื่อง เพราะถ้าพลาดไปมันอาจแก้ไขไม่ง่ายเหมือนงานที่เธอสอน มุตตาหน้าถอดสี เริ่มรู้สึกผิด...
เนตรนภิศนัดกับนพนภาที่สถาบันความงามหรูร้านประจำ เธอโดนพี่สาวแขวะและหยามไม่หยุดต่อหน้าพนักงานในร้านตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอมาถึง เป็นที่อับอาย เธอโกรธจัดเผลอตัวแขวะพี่สาวกลับว่าชอบอวดความเว่อร์แข่งกับคุณหญิงคุณนาย นพนภาโมโหตาวาวที่โดนลูบคม กระโจนตบผัวะที่หน้าน้องสาวอย่างแรง เนตรนภิศหน้าซีดมือกุมแก้ม นพนภายังไม่หยุด คว้าอ่างน้ำล้างหน้าราดรดหัวเธอ แล้วตะโกนไล่ซ้ำจนเนตรนภิศอยู่ไม่ได้ วิ่งเซซังออกไปทั้งน้ำตา คับแค้นใจที่โดนพี่สาวทำร้ายและด่าประจานไม่ไว้หน้า...
“ดี! อย่ารู้เรื่องนังมุตตาเลย ให้ผัวมันสวมเขาแกไปแบบนี้ก็ดีแล้ว”
ooooooo
วีกิจอาสาจัดงานวันเกิดเล็กๆ ให้มุตตาที่บ้าน มีประสิทธิ์ชัย อรพิม ทิพอาภา และเพื่อนที่แผนกอีกสองคนเป็นแขกร่วมงาน สร้อยคำขอเป็นแม่งานใหญ่เพราะอยากเห็นหน้าสาวที่ลูกชายคนเดียวแอบชอบ...
วีกิจเดินหาซื้อของขวัญวันเกิดให้มุตตาที่ร้านกิฟต์ช็อป แต่เพราะไม่สันทัดเรื่องจีบสาวเลยไม่รู้จะซื้ออะไร ประสิทธิ์ชัยเดินถือตุ๊กตาหมีเข้ามาแนะขำๆ ให้ซื้อกุหลาบแดงประดิษฐ์แจ้งรัก วีกิจไม่กล้าเพราะมันตรงเกินไป เขาหันไปมองตู้โชว์ของที่ทำจากคริสตัล ยิ้มในหน้า รู้แล้วว่าจะซื้ออะไร...
งานวันเกิดของมุตตาถูกจัดที่เทอเรซ มีโต๊ะยาววางอาหารและเครื่องดื่มหลากชนิด ทุกคนนั่งกินและเม้าท์มอยกันอย่างสนุกสนาน แต่บรรยากาศร่าเริงไม่ทำให้มุตตารู้สึกร่วมไปด้วย สร้อยคำและบัวที่คอยเดินดูแลความเรียบร้อยอยู่ก็สังเกตเห็นว่า มุตตานั่งเหม่อใจลอย มองไปที่บ้านใหญ่บ่อยๆ...
วีกิจเห็นมุตตาทำหน้าเบื่อเลยชวนไปเดินเล่นจนถึงสวนบ้านเจนภพ มุตตาชมว่าสวนสวยมาก วีกิจถามติดตลกว่าสวนไหน สวนของเขาหรือว่าสวนที่ออกแบบโดยนักจัดสวนมือหนึ่งของประเทศของบ้านเจนภพ มุตตาอึกอักบอกว่าสวยทั้งสองแบบ วีกิจหัวเราะ เปรยลอยๆว่ามุตตาคงชอบสวนบ้านเจนภพมากกว่า...
วีกิจและมุตตาเจอต้อง ต่อ และต้อมนั่งเล่นและทานอาหารที่แบ่งมาจากงานเลี้ยงอยู่ที่ศาลาสุดหรูในสวนบ้านเจนภพ โดยมีแต้วเดินถือจานอาหารบริการคุณหนูทั้งสามอย่างเหนื่อยหน่าย...
วีกิจแนะนำมุตตากับเด็กๆ ทั้งสาม ต้องนอนเหยียดยาวใส่เสื้อยืดตัวหลวมสีหวานหันมาไหว้และยิ้มตอบมุตตาอย่างเสียไม่ได้ ต่อซ้อมบาสอยู่หันมายิ้มให้วีกิจอย่างสนิทสนมและเผื่อแผ่มาถึงมุตตาด้วย มุตตาไม่รู้ตื้นลึกหนาบางในบ้าน ชมต้องว่าสวยเหมือนแม่ ส่วนต่อคงหล่อเหมือนพ่อ ต้องเชิดหน้า ส่วนต่อก็หุบยิ้มทันที มุตตาหน้าเจื่อนไม่เข้าใจว่าตนพูดอะไรผิด ต้อมวิ่งพรวดมาชนมุตตาโครมใหญ่จนตัวเองล้มหงายผึ่ง มุตตาจะช่วยประคอง ต้อมลุกขึ้นมาเองแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ แต้วสงสารมุตตาเดินมาพาต้อมออกไป วีกิจขอโทษมุตตาแทนเด็กๆ ทั้งสามที่ทำตัวไม่ดี มุตตาไม่ถือสาบอกว่าเข้าใจ...
เขาพาเธอไปชมห้องโถงบ้านเจนภพ มุตตามองความโอ่อ่าหรูหราด้วยความประทับใจ เคลิ้มมองเห็นตัวเองในบ้านหรูกับใครคนหนึ่ง...
วีกิจพามุตตากลับเข้าไปในงานเมื่อถึงช่วงเปิดของขวัญ อรพิมให้ชุดนอนสุดเซ็กซี่ ทิพอาภาให้หมอนอิง ลายเกาหลี ส่วนประสิทธิ์ชัยให้ตุ๊กตาหมีน้อยน่ารัก วีกิจหน้าบานที่เห็นมุตตาเปิดกล่องของเขา ดอกไม้คริสตัลส่งประกายระยิบระยับสวยงาม มุตตาแสร้งทำหน้าระรื่นขอบใจทุกคนแต่ตาเหม่อไปยังอีกบ้านหนึ่ง...
งานวันเกิดเลิกรา วีกิจมาส่งมุตตาที่หอพัก ขณะเดินผ่านสวนหย่อมเล็กๆ มีน้ำพุและต้นไม้น้อยใหญ่ประดับไฟ เขาตัดสินใจจะขอมุตตาเป็นแฟน ชวนเธอคุยที่ม้าหินในสวน สารภาพว่าอยากขอคบกับเธอ มุตตาอึกอักจะปฏิเสธเพราะคิดกับเขาอย่างเพื่อนมากกว่า
คนรัก...
“มันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้ค่ะ คุณแค่รู้สึกผูกพันกับตา เพราะถ้าเป็นความรัก คุณจะรู้ เพราะมันจะแรงกล้าคือทุกความรู้สึก ทุกลมหายใจเข้าออกและคือทั้งชีวิตของคุณ จนคุณสามารถยอมตายเพื่อมันได้...”
เธอปฏิเสธและให้เขาได้แค่ความเป็นเพื่อน เขาผิดหวังแต่ไม่เจ็บมาก คงเพราะพอเดาคำตอบได้จากท่าทีของเธอ เขาไม่อยากให้เธอลำบากใจ พูดตลกกลบเกลื่อน มุตตายิ้มขอบใจวีกิจที่เข้าใจเธอ...
มุตตาเขียนบันทึกส่วนตัวที่ห้อง เธอสงสารวีกิจแต่ก็แอบโล่งใจที่ได้บอกความจริงกับเพื่อนแสนดีอย่างเขา
เธอเก็บของขวัญทุกชิ้นในลิ้นชัก หยิบน้ำหอมที่เจนภพให้มาฉีดที่ซอกคอและร่องอก อ่านนิยายโรแมนซ์ของเจนภพและปล่อยใจเคลิ้มไปถึงเจ้าของ นั่งจินตนาการภาพตัวเองในห้องโถงสุดหรูในบ้านเจนภพ มีต้อง ต่อและต้อมนั่งอยู่รายรอบ เจนภพเดินมาในชุดขาวเหมือนเจ้าบ่าว เข้ามาสวมกอดหล่อนอย่างรักใคร่...
ฝ่ายวีกิจที่โดนสาวปฏิเสธความรัก เขากลับมานั่งซึมที่บ้านจนสร้อยคำสังเกตเห็น เมื่อลูกชายเล่าเรื่องราวให้ฟังและบอกว่าไม่เจ็บมาก สร้อยคำไม่เชื่อ มองลูกอย่างจับผิด
วีกิจเปิดอกคุยกับแม่ว่าเขาผิดหวังแต่ไม่ทุรนทุราย เขาอาจไม่ได้รักมุตตา ที่ผ่านมาเขาแค่เหงาและอยากมีใครสักคน มุตตาแค่ผ่านมาและทำให้เขาหวั่นไหว
สร้อยคำมองลูกอย่างค้นหา เธอโล่งใจที่ลูกชายยังมีสติ ไม่ได้หลอกตัวเอง แล้วปลอบลูกว่าทำใจให้สบายเพราะเรื่องของความรัก เรากำหนดไม่ได้ เมื่อถึงเวลามันจะมาเอง...
คืนเดียวกัน...เจนภพและนพนภากลับมาจาก
งานเลี้ยง นพนภาในชุดราตรีมีอาการมึนเล็กน้อย ต้องนั่งดูโทรทัศน์ช่องมิวสิกวีดิโออยู่ในห้องโถง...
นพนภาเมาแล้วหาเรื่องพาลเอากับต้อง เจนภพมองสองแม่ลูกเป็นไม้เบื่อไม้เมากันอย่างระอา ต้องเล่า
ให้พ่อฟังว่าเจอแฟนวีกิจที่บ้านเพราะสร้อยคำจัดงาน
วันเกิดให้ เจนภพชะงักเพราะไม่รู้เรื่องวันเกิดของมุตตา นพนภาไล่ลูกไปนอนแล้วหันมาบีบไหล่เอาใจสามี เจนภพปลดมือภรรยาแล้วลุกออกไปอย่างหัวเสียที่พลาดวันสำคัญ...
ooooooo
เช้าวันใหม่...มุตตาหอบเอกสารมาเจอวีกิจตรงทางเดิน เธออึดอัดและทำตัวไม่ถูกเพราะเพิ่งปฏิเสธเขาเมื่อคืนก่อน วีกิจมองมุตตาเศร้านิดๆ เพราะยังสะเทือนใจ...
มุตตาขอโทษเขาอีกครั้ง เธอมองข้ามไหล่เขา เห็นเจนภพเดินมา เธอบอกให้เขาเลิกรับส่งเพราะไม่อยากให้ใครเข้าใจเธอผิด แล้วขอตัวเดินไป เจนภพทันได้ยินประโยคของมุตตา เดินหน้าระรื่นตีหน้าซื่อทักวีกิจเรื่องจัดงานวันเกิดให้มุตตา วีกิจหน้าตึงบอกว่าเขาทำด้วยใจไม่ได้หวังอะไร เจนภพมองตามหลานชายที่เดินออกไปด้วยแววตาของผู้ชนะ
ตกบ่าย...อรพิมกับทิพอาภานั่งดูนิตยสารและทานของว่างอยู่ใกล้ๆมุตตาที่นั่งทำงานอยู่ อรพิมอ่านคอลัมน์ดวงแล้วหันมาเตือนมุตตาที่อายุครบ 25 ปี เข้าวัยเบญจเพส เพราะดวงจะแรง บางคนชะตาขาด บางคนเจอเนื้อคู่ มุตตาชะงักนิ่งฟังอย่างสนใจ สองสาวเช็กดวงให้มุตตา บอกว่าเธอจะเจอเนื้อคู่ มีทั้งหนุ่มและแก่มาให้เลือก แต่เหมือนคนแก่จะมีภาษีดีกว่า มุตตาตาเป็นประกาย ใจประหวัดนึกถึงใครคนหนึ่ง...
เจนภพชวนมุตตาฉลองวันเกิดย้อนหลัง เขาบอกให้เธอรอที่ลานจอดรถหลังเลิกงาน ระวังอย่าให้ใครเห็นเพราะอาจมีคนเข้าใจเธอผิด มุตตาดีใจแต่ต้องข่มไว้เพราะยังละอายแก่ใจที่แอบมีใจให้คนมีเจ้าของแล้ว...
ที่ภัตตาคารหรู...เจนภพพามุตตาไปนั่งในมุมลับตา บนโต๊ะมีแชมเปญ แจกันดอกไม้และแสงเทียนมลังเมลืองช่วยสร้างบรรยากาศโรแมนติก...
เขาให้ของขวัญแทนใจเป็นสร้อยมุกเส้นยาวที่มีจุดเด่นตรงมุกเม็ดใหญ่ล้อมด้วยเพชร มุตตาตะลึงพูดไม่ออก เขาสบตาหวานฉ่ำดึงมือเธอไปกุม พร่ำรำพันถึงความรักที่มีต่อเธอ มุตตาน้ำตาเอ่อปลื้มปีติที่รู้ว่าเขามีใจ แต่ยังข่มใจบอกปัดเขาเหมือนนางเอกในนิยายน้ำเน่าว่ารักแท้คือการเสียสละและทำแต่สิ่งที่ถูกต้อง เจนภพมึนกับความอ่อนต่อโลกของมุตตาแต่ยังยิ้มพลางส่งแก้วแชมเปญสีหวานให้ เขาแค่จิบๆ เธอดื่มรวดเดียวหมดแก้ว เขาปรนเปรอเธอด้วยคำหวานมากมายและปล่อยให้เธอ
เพ้อต่อไปเพราะสิ่งที่เขาหวังใกล้จะสำเร็จแล้ว...
คืนเดียวกันนั้น วีกิจทานข้าวอยู่กับประสิทธิ์ชัยและกริบ เพื่อนสมัยเรียนหน้าตาตี๋ๆ ท่าทางเหมือนนายแบงก์ สามหนุ่มคุยกันเรื่องวีกิจถูกหักอก วีกิจบอกไม่ได้อกหักแค่เซ็งและหน้าแตกนิดหน่อย กริบแซวว่าถ้าไม่เกิดเรื่องคงไม่ได้เจอหน้า วีกิจว่าไม่เกี่ยว เขาชวนมาสังสรรค์ไม่ใช่ ให้มาปลอบใจ...
กริบและประสิทธิ์ชัยเริ่มมึนเพราะดื่มหนัก วีกิจแค่จิบเลยยังไม่เมา ประสิทธิ์ชัยเหล่หญิงไปทั่วตามประสาคนเจ้าชู้ เจอะเข้ากับเด็กสาวสามคนส่งตาหวานและชูแก้วให้ ประสิทธิ์ชัยชูแก้วตอบและเดินไปหา วีกิจมองตามถอนใจเบาๆ ตามประสาหนุ่มหัวโบราณ ประสิทธิ์ชัยพาน้องๆ กลับมานั่งด้วยและพยายามจับคู่สองในสามให้เพื่อน วีกิจและกริบไม่เล่นด้วยแถมยังหลอกด่า สามสาวโกรธสะบัดลุกหนีไป ประสิทธิ์ชัยมองตามเสียดายสุดๆ...
ooooooo
เจนภพคิดเผด็จศึกมุตตาในคืนนี้ ทันทีที่ออกจากภัตตาคารเขามุ่งหน้าไปโรงแรมม่านรูด มุตตาในสภาพมึนเมาลงจากรถแล้วซวนเซ เจนภพเข้าประคอง ทั้งสองสบตากัน มุตตาหน้าแดงขัดเขิน รู้สึกเลื่อนลอย ทั้งหวาดหวั่นและวาบหวาม...
เจนภพโอบมุตตาเข้ามาในห้องที่ตกแต่งหรูหราด้วยเครื่องทองเหลืองและกระจกเงา เขาก้มลงจูบซอกคอ มุตตาผวาดิ้นรนผลักไส เขาเริ่มโอ้โลมเธอด้วยคำหวาน บอกรักเธอและเริ่มคลอเคลียริมฝีปาก มุตตาตัวสั่น เจนภพตวัดอุ้มเธอไปที่เตียง วางลงอย่างแผ่วเบา เขากางแขนคร่อมร่างบาง จ้องมองเธอราวกับจะกลืนกิน...
“ตาสวยเหลือเกิน ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว บอกสิครับว่าตาก็ต้องการผมเหมือนกัน”
เขาก้มลงจูบเธอครั้งแล้วครั้งเล่า พร่ำบอกรักเธอ มุตตาผวา ทั้งสับสนและสุขใจ วูบหนึ่งที่เธอลังเล เจนภพอาศัยความเจนจัดปรนเปรอเธอด้วยรสจูบและสัมผัสหวานจนมุตตาอ่อนระทวย เผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา...
หลังจากเหตุการณ์ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นผ่านไป... มุตตาทั้งสับสนและหวาดหวั่น เธอนึกถึงมุนินทร์และนึกละอายต่อแฝดพี่ ถ้ามุนินทร์เป็นเธอจะทำยังไง...
เจนภพในชุดคลุมอาบน้ำกอดเธอจากด้านหลัง เขาหย่อนสร้อยมุกตรงหน้า เธอหลบตาสะอื้นไห้ เจนภพเชยคางและซับน้ำตาให้ เขาปลอบว่ามันเกิดขึ้นจากความรักและมันไม่ใช่เรื่องผิด เธอยังสับสนคิดว่าตัวเองทำผิดต่อนพนภา เขาสวมสร้อยให้ เธอมองตัวเองในกระจกนึกเคลิ้มเห็นตัวเองในชุดเจ้าสาว เธอหันไปมองเจนภพอย่างหลงใหล ความรู้สึกผิดค่อยๆ เลือนไป เขาเข้ามากอดและเริ่มซุกไซ้ เหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาตีสองแล้วสะดุ้ง ผละออกจากมุตตา เร่งให้เธอแต่งตัวกลับบ้าน มุตตางงแต่ก็ทำตาม...
เจนภพแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างทาง เขากลับมาพร้อมถุงยางและกล่องยาคุม เขาส่งยาคุมให้เธอพร้อมน้ำดื่ม บอกให้เธอกินยาทุกวัน มุตตาอับอายแต่ก็รับมาโดยดี...
มุตตาเจอพรและฤดีที่ล็อบบี้หอ พรมองหน้าเธออย่างจับผิด ทักว่ากลับซะดึก มุตตาหลบตาหน้าเจื่อนบอกว่าไปงานเลี้ยงของกระทรวงและขอตัวไปนอน สองสาวใหญ่มองตามและหันมามองหน้ากันอย่างรู้กัน...
เจนภพเจอวีกิจที่หน้าบ้าน เขาจอดรถเทียบรถหลานชาย วีกิจบอกว่าเพิ่งกลับจากสังสรรค์กับเพื่อนๆ เจนภพเปรยยิ้มๆ ว่าเขาก็ไปสังสรรค์ครั้งพิเศษแบบที่วีกิจ จะต้องอิจฉา วีกิจยักไหล่บอกว่าคงจะไม่เพราะเขาไม่ใช่ คนขี้อิจฉาแล้วออกรถไป เจนภพมองตามอย่างผู้ชนะ...
เจนภพเห็นนพนภาหลับสนิทบนเตียง เขาแอบปรับนาฬิกาหัวเตียงให้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า นพนภาผวาลุกขึ้นมาเห็นสามีก็แว้ดใส่ทันทีว่าทำไมปิดมือถือ เจนภพโกหกหน้าตายว่าแบตหมด บอกให้เธอนอนต่อเพราะเที่ยงคืนกว่าแล้ว นพนภาแปลกใจคิดว่าตัวเองหลับลึกไปนานมากแต่จริงๆ แล้วเผลอหลับไปไม่กี่นาที...
ooooooo
วันรุ่งขึ้น...ทุกคนที่กระทรวงตื่นเต้นที่เห็นมุตตามาทำงานในลุคใหม่ ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมดูหวานไปทั้งตัว โดยเฉพาะสร้อยมุกที่ขับใบหน้าของเธอให้ดูสดใส เธอบอกว่าเป็นของขวัญวันเกิดจากคนพิเศษ แจงจิตถอนใจหน้านิ่ง บอกว่าสวยเหมือนเจ้าสาวเพิ่งเข้าหอหมาดๆ มุตตาหน้าถอดสีมองแจงจิตอย่างหวาดๆ เจนภพเดินยิ้มเข้ามาพอดี เห็นสร้อยมุกของมุตตาก็สีหน้าเปลี่ยนเป็นขรึมลงแล้วเดินเข้าห้องไป
เลิกงาน ปริมไปที่ลานจอดรถพร้อมกับนักรบและฉกรรจ์ สองชายใจสาวร่วมแผนก ทั้งสามเห็นมุตตาขึ้นรถไปกับเจนภพ ปริมมองตามด้วยความสงสัย...
เจนภพพามุตตาไปพลอดรักที่โรงแรมม่านรูด เขายังสวมบทพระเอกในนิยายโรแมนซ์ โอ้โลมปฏิโลมเธอด้วยคำพูดและสัมผัสอ่อนหวาน มุตตาเคลิ้มไปกับรสสวาทยอมตามใจเขาทุกอย่าง...
เจนภพเตือนเธอเรื่องยาคุมและเรื่องสร้อยมุก เขาบอกเธอให้ทำตัวตามปกติ อย่าทำตัวหรูหรือทำตัวให้เป็นจุดสนใจ มุตตาบอกว่าเธอแค่อยากจะใส่มาให้เขาเห็น เขายิ้มและสวมสร้อยให้เธอ บอกว่าเขาเห็นแล้ว...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น