ตอนที่ 3
เจนภพเข้าบ้านมาเจอนพนภาอาละวาดกับสร้อยคำและบรรดาคนรับใช้ เธอโวยวายว่าสร้อยมุกหาย เจนภพถามว่าเส้นไหน นพนภาบอกว่าเส้นใหม่ล่าสุด มุกคัดอย่างดีล้อมเพชร ราคาแสนห้า เจนภพอึ้งกับราคา ไม่คิดว่ามันจะเป็นของใหม่และราคาแพงขนาดนั้นจึงแอบหยิบเอาไปให้มุตตา...
นพนภาไล่เบี้ยเอากับเด็กในบ้านและลูกๆ โดยเฉพาะกับต้อง ต้องน้อยใจที่แม่โยนความผิดให้เธอทุกเรื่อง ต่อแขวะพ่อว่าอาจจะหยิบไปกำนัลสาวๆ เจนภพสะดุ้งหันไปมองลูกชายตาเขียว นพนภาหันมาแววตาเอาเรื่อง เขารีบโบ้ยไปที่นายชมคนขับรถ บอกว่าเธออาจจะเมาและถอดทิ้งไว้ในรถ นพนภาหน้าตื่นวิ่งโร่ไปเอาเรื่องนายชมแทน เจนภพโล่งใจแต่ยังอึ้งกับราคาสร้อยอยู่...
แต้วและยายแหวงปรับทุกข์กับสร้อยคำที่โดนนพนภาอาละวาด บ่นน้อยใจจนอยากลาออกแต่ติดที่ นพนภาให้เงินเดือนดี วีกิจฟังอยู่ด้วย เขาสะกิดใจบางอย่างเกี่ยวกับสร้อยมุกที่หายไป
เจนภพหลงใหลมุตตามาก อาจเพราะเป็นช่วงข้าวใหม่ปลามัน เขาหาโอกาสพลอดรักกับเธออยู่เสมอ แม้แต่ในที่ทำงาน
“ตา ผมอยู่ใกล้ตาไม่ได้เลย ตาทำให้ผมร้อนรุ่มไปหมด”
“อย่าค่ะ ผอ.”
เจนภพขยับมือ เล้าโลมมุตตาหนักขึ้น มุตตาผวา ตัวสั่น ไม่มีแรงขัดขืน เสียงเคาะประตูดังขึ้น แจงจิตเดินถือแฟ้มเข้ามา สีหน้าเรียบสนิท เจนภพตกใจแต่ทำเป็นขรึมเอาการเอางาน มุตตาหลบสายตา รีบผละออกไป เลขาสาวใหญ่เหลือบมองตาม แอบถอนใจเบาๆ นึกเวทนามุตตา กลัวจะรู้ไม่ทันเกมกามของเจนภพ...
แจงจิตร้อนใจเรื่องเจนภพกับมุตตา เธอนัดเนตรนภิศ ออกมาถามความคืบหน้าเรื่องช่วยพูดกับนพนภา เนตรนภิศ อ้างไปเรื่อยว่าพี่สาวงานยุ่งและอารมณ์เสียบ่อย เธอกลัวโดนลูกหลง แจงจิตกลัวไม่ทันการณ์ มุตตาจะเสียที ถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น
“คุณแจงคะ คุณก็รู้ฤทธิ์พี่นภาดี ถ้าไปบอกเขา ต่อให้พี่เขยฉันกะเด็กนี่ยังไม่มีอะไรกัน พี่นภาต้องมาฉีกอก เด็กนี่แน่ ลงท้ายก็คงหมดอนาคตแบบยายแม่ชีวิมาลาแน่ๆ”
“ยังไงก็ต้องบอก ถ้าคุณไม่บอก ฉันบอกเอง”
“แหม คุณแจงใจเย็นๆสิคะ ฉันว่าเรารอดูให้แน่ใจก่อนดีกว่า เกิดเราเข้าใจผิดไปเองจะเป็นเรื่องใหญ่ เอา อย่างนี้ไหมละคะ ฉันพอมีวิธี” เนตรนภิศกล่อมแจงจิตเสียงหวาน แต่ในใจครุ่นคิดแผนการบางอย่าง...
แจงจิตพารัชนก พนักงานชั่วคราวคนใหม่ของกระทรวงมาแนะนำกับทุกคนในแผนก มุตตา ทิพอาภาและพนักงานคนอื่นๆ ให้การต้อนรับสาวน้อยหน้าใสท่าทางเรียบร้อยเป็นอย่างดี จะมีก็แต่อรพิมที่มองอย่างไม่ถูกชะตา...
ประสิทธิ์ชัยตื่นเต้นกับข่าวพนักงานสาวคนใหม่ แจ้นไปบอกวีกิจ เขาเหลือบเห็นปริมแอบฟังอยู่เลยแกล้งยั่วว่าจะจับคู่เด็กใหม่ให้วีกิจ ปริมยั่วขึ้นหมั่นไส้เด็กใหม่ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า...
รัชนกเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดีตลอดหนึ่งสัปดาห์แรก เธออาศัยความใสซื่อทำให้ทุกคนเชื่อว่าเธอไม่มีพิษสง โดยเฉพาะมุตตาที่สนิทสนมกับเด็กใหม่อย่างรวดเร็ว จะมีก็แต่อรพิมและปริมที่เหมือนจะรู้ทัน คอยเขม่น และจ้องหาเรื่องแขวะเธออยู่ตลอด...
รัชนกค่อยๆ ตีสนิทกับมุตตา ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระไปถึงเรื่องความรัก จนรู้ว่ามุตตามีแฟนแต่ไม่ใช่วีกิจอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เธอชวนมุตตาไปเดินซื้อของตามประสาผู้หญิง มุตตาอึกอักเพราะมีนัดกับเจนภพ เธอโทร.ไปเลื่อนนัด รัชนกจับตาดูอยู่ตลอด เก็บข้อมูล นัยน์ตามีแววบางอย่าง...
ooooooo
เจนภพพามุตตาไปเที่ยวผับ มุตตามองรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ เพราะในชีวิตเด็กเรียบร้อยอย่างเธอไม่ค่อยได้มีโอกาสมาเที่ยวแบบนี้บ่อยนัก...
เจนภพระแวงกลัวคนรู้เรื่องเขากับมุตตา บอกให้เธอทำตัวปกติ กล่อมให้เธอไปไหนมาไหนกับวีกิจบ้างเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต
“นายกิจมันเป็นเด็กดี นิสัยดี มันเป็นเพื่อนที่ดีมากนะตา”
มุตตาน้อยใจคิดว่าเขาผลักไส เจนภพต้องปลอบอยู่นานด้วยคำหวานเหมือนเคย
“ผมรักตาแค่ไหน ผมก็เชื่อใจตาแค่นั้น ผมรู้ว่าในใจตามีผมคนเดียว ในใจผมก็มีแค่ตาคนเดียวเหมือนกัน”
มุตตาเคลิ้ม แพ้ให้คำว่ารักและยอมให้เขาเหมือนทุกที...
ต้องกับเพื่อนมาเที่ยวที่ผับเดียวกัน เจนภพเห็นลูกสาวถึงกับผงะ แทนที่จะเข้าไปทักหรือเอาตัวลูกสาววัยยังไม่ควรเข้าผับกลับบ้าน เขาตกใจและหลบออกไปก่อน มุตตาต้องจ่ายค่าอาหารและเครื่องดื่มแทน เธอหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วกวาดเงินทั้งหมดราวๆ สามพันบาทวางลงบนถาดและเดินตัวลีบตามเจนภพออกไป ต้องเห็นและร้องยี้เข้าใจว่ามุตตาเป็นเด็กเที่ยว...
เจนภพพามุตตาไปต่อที่โรงแรมม่านรูด เธอยังงอน เพราะเหตุวุ่นวายที่ผับ อัดอั้นที่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ไปไหนมาไหนกับเขา แทนที่จะได้ใช้เวลากับเขาเหมือนคู่รักปกติ...
“ผอ. ต้องการแค่นี้หรือคะ ไม่ว่าอะไรก็มาจบลงบนเตียง ตามีค่าเท่านี้เองหรือคะ”
“ตาก็น่าจะรู้ว่าตามีค่าสำหรับผมแค่ไหน ผมรักตามากนะ”
“แต่ตาไม่ชอบความรักแบบนี้นี่คะ นี่หรือคะ ความรักของ ผอ.”
“ตาก็รู้ว่าผมรักตา ตาคือทุกสิ่งทุกอย่าง คือชีวิต คือลมหายใจของผม ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครนอกจากตา”
เจนภพมึนกับบทนางเอกของมุตตา มุกคลาสสิกที่สาวๆชอบใช้ เขาต้องสวมบทพระเอก เล้าโลมด้วยคำหวานว่ารักเธอปานจะกลืนเหมือนในนิยายน้ำเน่า เคล้าคลึงเธอด้วยกายสัมผัสอย่างชำนิชำนาญ มุตตาอ่อนระทวยเหมือนขี้ผึ้งโดนไฟลน ลืมหมดว่าก่อนหน้านี้น้อยใจเขาเรื่องอะไร...
พร สาวใหญ่ประจำหอเห็นมุตตากินยาคุมกำเนิดก็นึกรู้ แต่ไม่อยากถามเพราะเวทนาเด็กดี เธอเตือนมุตตา ด้วยความหวังดีให้ระวังตัวทั้งจากในหอและจากผู้ชาย
“คนแต่งงานแล้ว เขาก็หย่ากันโครมๆ ว่าแต่หนู อย่ารีบได้เปรียบเสียเปรียบกันนะ เล่นตัวไว้ก่อนพรสอนไว้”
มุตตาอึ้งพูดไม่ออก สะเทือนใจเมื่อนึกถึงเรื่องของตัวเอง...
ooooooo
วีกิจ ประสิทธิ์ชัย รัชนก และมุตตาไปทานข้าวดูหนังหลังเลิกงาน มุตตานั่งเหม่อ ท่าทางเลื่อนลอย เหมือนคนใจไม่อยู่กับตัวจนวีกิจทัก มุตตาฝืนยิ้ม รัชนก จับตามองอยู่แล้ว เธอบอกให้สองหนุ่มไปซื้อตั๋วหนังเพื่อเธอจะได้มีเวลาคุยกับมุตตา...
“พี่ตาต้องโกรธกับแฟนมาแน่ๆเลย” รัชนกหยั่งเชิง
“ไม่ได้โกรธหรอกค่ะ แค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย”
รัชนกมองมุตตาอย่างเห็นใจ แกล้งหยิบมือถือมาดู ตีหน้าเศร้า บอกว่ายังไม่ได้เติมค่าโทร. เธอขอยืม มือถือมุตตา มุตตายื่นให้และนั่งเหม่อมองไปทางอื่น รัชนกยิ้มสมใจ แอบกดเช็กเบอร์โทร.เข้าออก...
แท้ที่จริง...รัชนกก็คือสายลับของเนตรนภิศ ถูกส่งเข้าไปที่กระทรวงเพื่อสืบเรื่องเจนภพกับมุตตา เธอเก็บข้อมูลได้พอสมควรแล้วจึงนัดแจงจิตและเนตรนภิศเพื่อรายงานผล...
“พี่ตากับ ผอ.เจนภพ ไม่มีอะไรกันค่ะ”
“หนูแน่ใจหรือ แล้วที่แอบโทรศัพท์กันบ่อยๆล่ะ” แจงจิตยังสงสัย
“พี่ตามีแฟนเป็นนักธุรกิจส่งออก พี่ตาบอกว่าถูก ผอ. ตามตื๊อตามจีบบ้าง นกก็เตือนให้พี่ตาอยู่ห่างๆไว้”
รัชนกตีหน้าซื่อตาแป๋วเล่าเรื่องอย่างไม่มีพิรุธใดๆ แจงจิตโล่งที่เรื่องคงไม่มีอะไรเลวร้ายอย่างที่คิด แอบดีใจที่ไม่ได้เป็นกระต่ายตื่นตูม รีบบอกนพนภาให้เรื่องใหญ่โต...
แจงจิตขอตัวกลับไปแล้ว เนตรนภิศ นายจ้างที่แท้จริงของรัชนกรีบถามถึงเรื่องจริงๆ รัชนกบอกว่า
“พี่ตากับ ผอ. ลักลอบคบกันจริงๆ และไม่ใช่แค่ เริ่มต้น แต่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว”
“ดี รอให้มันรักใคร่พัวพันกันจนดิ้นไม่หลุดยิ่งกว่านี้ แล้วค่อยบอกนังพี่สาวฉัน ฉันอยากเห็นมันเต้นเร่าๆ ร้องกรี๊ดๆ ไม่มีความสุขอีกเลยในชีวิต” เนตรนภิศตาวาว แสยะยิ้มเหมือนนางร้ายในละครทีวี “และก็ทำยังไงก็ได้ ยุยงส่งเสริมให้นังเด็กโง่กับพี่เขยบ้ากามของฉันหน้ามืดตามัวยิ่งขึ้น!”
รัชนกแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ บอกว่าเป็นเรื่องยากมาก เนตรนภิศค้อน แววตารู้ทัน...
ooooooo
นพนภาตามคุมเจนภพเพราะเริ่มไม่ไว้ใจที่เขากลับบ้านดึกติดกันหลายคืน เธอมารับเขาไปทานกลางวัน โดยไม่บอกล่วงหน้า เจนภพนัดกับมุตตาเอาไว้ถึงกับอึ้งเมื่อเห็นเมียรักรออยู่หน้าห้องทำงาน...
“สวัสดีจ้ะหนูมุตตา ไม่ได้เจอกันเลย คราวนายกิจจัดงานวันเกิดให้หนู ฉันก็ไม่อยู่ งั้นฉันขออวยพรวันเกิด ย้อนหลัง มีความสุขมากๆ นะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณนพนภา”
“ต๊าย เรียกซะเต็มยศ เรียกอานภาเถอะ”
นพนภาพูดคุยกับมุตตาอย่างสนิทสนม เพราะเอ็นดู คิดว่าเป็นแฟนหลานชาย มุตตาเสียวสันหลังวาบ ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เจนภพแสร้งตีหน้าเข้มสั่งงานกลบเกลื่อน มุตตาขมขื่นกับสภาพอิหลักอิเหลื่อเช่นนี้ เธอกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตารับคำเบาๆ นพนภาชวนมุตตาไปทานข้าวด้วยกัน เธอปฏิเสธไม่ออกได้แต่พยุงตัวเดินตามทั้งสองไป...
ที่ร้านอาหาร...นพนภาเอาอกเอาใจเจนภพอย่างออกนอกหน้า ป้อนโน่นตักนี่ให้อยู่ตลอด มุตตามองตาม ด้วยความอิจฉา เธอปั้นหน้ายิ้มแต่ในใจแทบกระอัก...
นพนภามาส่งเจนภพและมุตตาหลังมื้อกลางวัน เธอนัดกับเจนภพว่าจะมารับตอนเลิกงาน วีกิจกลับมา เห็นนพนภายืนอยู่กับเจนภพและมุตตา เขาเข้ามาทักทายอาสาว กลับโดนอาแซวจนเหวอไป
“แล้วทำไมทิ้งหนูตาไว้คนเดียว เป็นแฟนกันภาษาอะไร เดี๋ยวฉันยุให้หนูตาทิ้งไปมีแฟนใหม่ดีกว่า”
มุตตายืนนิ่งหน้าถอดสี วีกิจอึกอัก เขาตัดสินใจไม่ปฏิเสธ อรพิม ทิพอาภา ประสิทธิ์ชัย และรัชนก เดินเข้ามาสมทบ นพนภาไปแล้ว มุตตาหมุนตัวเดินแกมวิ่งเข้าไปในตึกทันที เจนภพเดินตามไปห่างๆ...
เจนภพตามมาทัน เขาบอกมุตตาว่าอยากคุยด้วย เธอโกรธและยังไม่พร้อมจะฟังอะไร มุตตาผลุนผลันวิ่งเข้าห้องน้ำ เจนภพมองตามอย่างห่วงๆ พอดีกับที่กลุ่มของวีกิจเดินมา เจนภพจึงรีบผละออกไป...
มุตตาเครียดจัด คับแค้นใจที่ต้องกินน้ำใต้ศอก เธอปล่อยโฮทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง รัชนกตามเข้ามาเรียก ถามอาการเธออย่างเป็นห่วง มุตตาหน้าซีดเปิดประตูออกมา รัชนกแสดงท่าทางเห็นอกเห็นใจ แต่มุมปากกลับยิ้มนิดๆ...
ช่วงบ่ายฝนทำท่าจะตก มุตตาไม่เป็นอันทำงาน เหม่อลอย นั่งดูอะไรเรื่อยเปื่อยในอินเตอร์เน็ต เธอนึกภาพครอบครัวสุขสันต์ของเจนภพแล้วน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาที่ต้องมาแอบรักผู้ชายที่มีเจ้าของ เธอหมางเมินและพยายามเลี่ยงเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะส่งสายตาหรือพูดจาด้วย เธอก็ไม่มีท่าทีอะไรตอบ...
ฝนเริ่มตกหนักตอนเลิกงาน...นพนภามารับเจนภพกลับบ้าน ทุกคนในแผนกรีบแยกย้ายกลับ เหลือมุตตาคนเดียวในแผนก มุตตาเหงาและอ้างว้างขึ้นมาจับใจ เธอคิดถึงวีกิจ โทร.หาเขาที่โต๊ะทำงานเพื่อขอติดรถกลับบ้านด้วย ปริมเป็นคนรับสาย บอกว่าเขากลับไปแล้ว มุตตาอึ้งไปเล็กน้อย แม้แต่วีกิจก็ไม่อยู่ในวันที่เธอต้องการใครสักคน หรือว่าสุดท้ายแล้วเธอต้องอยู่คนเดียวและเป็นแค่ตัวสำรอง...
วีกิจเห็นฝนตกหนัก เขาให้ปริมติดรถไปลงที่ท่ารถหน้ากระทรวง มุตตาออกจากตึก เห็นรถวีกิจแล่นผ่าน มีปริมนั่งอยู่ด้วย จึงพยายามร้องเรียกเขา ปริมหันมาเห็นมุตตา รีบหลอกล่อให้วีกิจให้หันไปทางอื่น ส่วนตัวเองแอบยิ้มเยาะมุตตา เหมือนอยากจะบอกว่าถึงทีฉันบ้าง! มุตตาอึ้งไปนิดเพราะไม่คิดว่าวีกิจจะเมินใส่ตน...
นพนภาไล่เบี้ยเอากับเด็กในบ้านและลูกๆ โดยเฉพาะกับต้อง ต้องน้อยใจที่แม่โยนความผิดให้เธอทุกเรื่อง ต่อแขวะพ่อว่าอาจจะหยิบไปกำนัลสาวๆ เจนภพสะดุ้งหันไปมองลูกชายตาเขียว นพนภาหันมาแววตาเอาเรื่อง เขารีบโบ้ยไปที่นายชมคนขับรถ บอกว่าเธออาจจะเมาและถอดทิ้งไว้ในรถ นพนภาหน้าตื่นวิ่งโร่ไปเอาเรื่องนายชมแทน เจนภพโล่งใจแต่ยังอึ้งกับราคาสร้อยอยู่...
แต้วและยายแหวงปรับทุกข์กับสร้อยคำที่โดนนพนภาอาละวาด บ่นน้อยใจจนอยากลาออกแต่ติดที่ นพนภาให้เงินเดือนดี วีกิจฟังอยู่ด้วย เขาสะกิดใจบางอย่างเกี่ยวกับสร้อยมุกที่หายไป
เจนภพหลงใหลมุตตามาก อาจเพราะเป็นช่วงข้าวใหม่ปลามัน เขาหาโอกาสพลอดรักกับเธออยู่เสมอ แม้แต่ในที่ทำงาน
“ตา ผมอยู่ใกล้ตาไม่ได้เลย ตาทำให้ผมร้อนรุ่มไปหมด”
“อย่าค่ะ ผอ.”
เจนภพขยับมือ เล้าโลมมุตตาหนักขึ้น มุตตาผวา ตัวสั่น ไม่มีแรงขัดขืน เสียงเคาะประตูดังขึ้น แจงจิตเดินถือแฟ้มเข้ามา สีหน้าเรียบสนิท เจนภพตกใจแต่ทำเป็นขรึมเอาการเอางาน มุตตาหลบสายตา รีบผละออกไป เลขาสาวใหญ่เหลือบมองตาม แอบถอนใจเบาๆ นึกเวทนามุตตา กลัวจะรู้ไม่ทันเกมกามของเจนภพ...
แจงจิตร้อนใจเรื่องเจนภพกับมุตตา เธอนัดเนตรนภิศ ออกมาถามความคืบหน้าเรื่องช่วยพูดกับนพนภา เนตรนภิศ อ้างไปเรื่อยว่าพี่สาวงานยุ่งและอารมณ์เสียบ่อย เธอกลัวโดนลูกหลง แจงจิตกลัวไม่ทันการณ์ มุตตาจะเสียที ถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น
“คุณแจงคะ คุณก็รู้ฤทธิ์พี่นภาดี ถ้าไปบอกเขา ต่อให้พี่เขยฉันกะเด็กนี่ยังไม่มีอะไรกัน พี่นภาต้องมาฉีกอก เด็กนี่แน่ ลงท้ายก็คงหมดอนาคตแบบยายแม่ชีวิมาลาแน่ๆ”
“ยังไงก็ต้องบอก ถ้าคุณไม่บอก ฉันบอกเอง”
“แหม คุณแจงใจเย็นๆสิคะ ฉันว่าเรารอดูให้แน่ใจก่อนดีกว่า เกิดเราเข้าใจผิดไปเองจะเป็นเรื่องใหญ่ เอา อย่างนี้ไหมละคะ ฉันพอมีวิธี” เนตรนภิศกล่อมแจงจิตเสียงหวาน แต่ในใจครุ่นคิดแผนการบางอย่าง...
แจงจิตพารัชนก พนักงานชั่วคราวคนใหม่ของกระทรวงมาแนะนำกับทุกคนในแผนก มุตตา ทิพอาภาและพนักงานคนอื่นๆ ให้การต้อนรับสาวน้อยหน้าใสท่าทางเรียบร้อยเป็นอย่างดี จะมีก็แต่อรพิมที่มองอย่างไม่ถูกชะตา...
ประสิทธิ์ชัยตื่นเต้นกับข่าวพนักงานสาวคนใหม่ แจ้นไปบอกวีกิจ เขาเหลือบเห็นปริมแอบฟังอยู่เลยแกล้งยั่วว่าจะจับคู่เด็กใหม่ให้วีกิจ ปริมยั่วขึ้นหมั่นไส้เด็กใหม่ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า...
รัชนกเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดีตลอดหนึ่งสัปดาห์แรก เธออาศัยความใสซื่อทำให้ทุกคนเชื่อว่าเธอไม่มีพิษสง โดยเฉพาะมุตตาที่สนิทสนมกับเด็กใหม่อย่างรวดเร็ว จะมีก็แต่อรพิมและปริมที่เหมือนจะรู้ทัน คอยเขม่น และจ้องหาเรื่องแขวะเธออยู่ตลอด...
รัชนกค่อยๆ ตีสนิทกับมุตตา ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระไปถึงเรื่องความรัก จนรู้ว่ามุตตามีแฟนแต่ไม่ใช่วีกิจอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เธอชวนมุตตาไปเดินซื้อของตามประสาผู้หญิง มุตตาอึกอักเพราะมีนัดกับเจนภพ เธอโทร.ไปเลื่อนนัด รัชนกจับตาดูอยู่ตลอด เก็บข้อมูล นัยน์ตามีแววบางอย่าง...
ooooooo
เจนภพพามุตตาไปเที่ยวผับ มุตตามองรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ เพราะในชีวิตเด็กเรียบร้อยอย่างเธอไม่ค่อยได้มีโอกาสมาเที่ยวแบบนี้บ่อยนัก...
เจนภพระแวงกลัวคนรู้เรื่องเขากับมุตตา บอกให้เธอทำตัวปกติ กล่อมให้เธอไปไหนมาไหนกับวีกิจบ้างเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต
“นายกิจมันเป็นเด็กดี นิสัยดี มันเป็นเพื่อนที่ดีมากนะตา”
มุตตาน้อยใจคิดว่าเขาผลักไส เจนภพต้องปลอบอยู่นานด้วยคำหวานเหมือนเคย
“ผมรักตาแค่ไหน ผมก็เชื่อใจตาแค่นั้น ผมรู้ว่าในใจตามีผมคนเดียว ในใจผมก็มีแค่ตาคนเดียวเหมือนกัน”
มุตตาเคลิ้ม แพ้ให้คำว่ารักและยอมให้เขาเหมือนทุกที...
ต้องกับเพื่อนมาเที่ยวที่ผับเดียวกัน เจนภพเห็นลูกสาวถึงกับผงะ แทนที่จะเข้าไปทักหรือเอาตัวลูกสาววัยยังไม่ควรเข้าผับกลับบ้าน เขาตกใจและหลบออกไปก่อน มุตตาต้องจ่ายค่าอาหารและเครื่องดื่มแทน เธอหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วกวาดเงินทั้งหมดราวๆ สามพันบาทวางลงบนถาดและเดินตัวลีบตามเจนภพออกไป ต้องเห็นและร้องยี้เข้าใจว่ามุตตาเป็นเด็กเที่ยว...
เจนภพพามุตตาไปต่อที่โรงแรมม่านรูด เธอยังงอน เพราะเหตุวุ่นวายที่ผับ อัดอั้นที่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ไปไหนมาไหนกับเขา แทนที่จะได้ใช้เวลากับเขาเหมือนคู่รักปกติ...
“ผอ. ต้องการแค่นี้หรือคะ ไม่ว่าอะไรก็มาจบลงบนเตียง ตามีค่าเท่านี้เองหรือคะ”
“ตาก็น่าจะรู้ว่าตามีค่าสำหรับผมแค่ไหน ผมรักตามากนะ”
“แต่ตาไม่ชอบความรักแบบนี้นี่คะ นี่หรือคะ ความรักของ ผอ.”
“ตาก็รู้ว่าผมรักตา ตาคือทุกสิ่งทุกอย่าง คือชีวิต คือลมหายใจของผม ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครนอกจากตา”
เจนภพมึนกับบทนางเอกของมุตตา มุกคลาสสิกที่สาวๆชอบใช้ เขาต้องสวมบทพระเอก เล้าโลมด้วยคำหวานว่ารักเธอปานจะกลืนเหมือนในนิยายน้ำเน่า เคล้าคลึงเธอด้วยกายสัมผัสอย่างชำนิชำนาญ มุตตาอ่อนระทวยเหมือนขี้ผึ้งโดนไฟลน ลืมหมดว่าก่อนหน้านี้น้อยใจเขาเรื่องอะไร...
พร สาวใหญ่ประจำหอเห็นมุตตากินยาคุมกำเนิดก็นึกรู้ แต่ไม่อยากถามเพราะเวทนาเด็กดี เธอเตือนมุตตา ด้วยความหวังดีให้ระวังตัวทั้งจากในหอและจากผู้ชาย
“คนแต่งงานแล้ว เขาก็หย่ากันโครมๆ ว่าแต่หนู อย่ารีบได้เปรียบเสียเปรียบกันนะ เล่นตัวไว้ก่อนพรสอนไว้”
มุตตาอึ้งพูดไม่ออก สะเทือนใจเมื่อนึกถึงเรื่องของตัวเอง...
ooooooo
วีกิจ ประสิทธิ์ชัย รัชนก และมุตตาไปทานข้าวดูหนังหลังเลิกงาน มุตตานั่งเหม่อ ท่าทางเลื่อนลอย เหมือนคนใจไม่อยู่กับตัวจนวีกิจทัก มุตตาฝืนยิ้ม รัชนก จับตามองอยู่แล้ว เธอบอกให้สองหนุ่มไปซื้อตั๋วหนังเพื่อเธอจะได้มีเวลาคุยกับมุตตา...
“พี่ตาต้องโกรธกับแฟนมาแน่ๆเลย” รัชนกหยั่งเชิง
“ไม่ได้โกรธหรอกค่ะ แค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย”
รัชนกมองมุตตาอย่างเห็นใจ แกล้งหยิบมือถือมาดู ตีหน้าเศร้า บอกว่ายังไม่ได้เติมค่าโทร. เธอขอยืม มือถือมุตตา มุตตายื่นให้และนั่งเหม่อมองไปทางอื่น รัชนกยิ้มสมใจ แอบกดเช็กเบอร์โทร.เข้าออก...
แท้ที่จริง...รัชนกก็คือสายลับของเนตรนภิศ ถูกส่งเข้าไปที่กระทรวงเพื่อสืบเรื่องเจนภพกับมุตตา เธอเก็บข้อมูลได้พอสมควรแล้วจึงนัดแจงจิตและเนตรนภิศเพื่อรายงานผล...
“พี่ตากับ ผอ.เจนภพ ไม่มีอะไรกันค่ะ”
“หนูแน่ใจหรือ แล้วที่แอบโทรศัพท์กันบ่อยๆล่ะ” แจงจิตยังสงสัย
“พี่ตามีแฟนเป็นนักธุรกิจส่งออก พี่ตาบอกว่าถูก ผอ. ตามตื๊อตามจีบบ้าง นกก็เตือนให้พี่ตาอยู่ห่างๆไว้”
รัชนกตีหน้าซื่อตาแป๋วเล่าเรื่องอย่างไม่มีพิรุธใดๆ แจงจิตโล่งที่เรื่องคงไม่มีอะไรเลวร้ายอย่างที่คิด แอบดีใจที่ไม่ได้เป็นกระต่ายตื่นตูม รีบบอกนพนภาให้เรื่องใหญ่โต...
แจงจิตขอตัวกลับไปแล้ว เนตรนภิศ นายจ้างที่แท้จริงของรัชนกรีบถามถึงเรื่องจริงๆ รัชนกบอกว่า
“พี่ตากับ ผอ. ลักลอบคบกันจริงๆ และไม่ใช่แค่ เริ่มต้น แต่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว”
“ดี รอให้มันรักใคร่พัวพันกันจนดิ้นไม่หลุดยิ่งกว่านี้ แล้วค่อยบอกนังพี่สาวฉัน ฉันอยากเห็นมันเต้นเร่าๆ ร้องกรี๊ดๆ ไม่มีความสุขอีกเลยในชีวิต” เนตรนภิศตาวาว แสยะยิ้มเหมือนนางร้ายในละครทีวี “และก็ทำยังไงก็ได้ ยุยงส่งเสริมให้นังเด็กโง่กับพี่เขยบ้ากามของฉันหน้ามืดตามัวยิ่งขึ้น!”
รัชนกแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ บอกว่าเป็นเรื่องยากมาก เนตรนภิศค้อน แววตารู้ทัน...
ooooooo
นพนภาตามคุมเจนภพเพราะเริ่มไม่ไว้ใจที่เขากลับบ้านดึกติดกันหลายคืน เธอมารับเขาไปทานกลางวัน โดยไม่บอกล่วงหน้า เจนภพนัดกับมุตตาเอาไว้ถึงกับอึ้งเมื่อเห็นเมียรักรออยู่หน้าห้องทำงาน...
“สวัสดีจ้ะหนูมุตตา ไม่ได้เจอกันเลย คราวนายกิจจัดงานวันเกิดให้หนู ฉันก็ไม่อยู่ งั้นฉันขออวยพรวันเกิด ย้อนหลัง มีความสุขมากๆ นะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณนพนภา”
“ต๊าย เรียกซะเต็มยศ เรียกอานภาเถอะ”
นพนภาพูดคุยกับมุตตาอย่างสนิทสนม เพราะเอ็นดู คิดว่าเป็นแฟนหลานชาย มุตตาเสียวสันหลังวาบ ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เจนภพแสร้งตีหน้าเข้มสั่งงานกลบเกลื่อน มุตตาขมขื่นกับสภาพอิหลักอิเหลื่อเช่นนี้ เธอกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตารับคำเบาๆ นพนภาชวนมุตตาไปทานข้าวด้วยกัน เธอปฏิเสธไม่ออกได้แต่พยุงตัวเดินตามทั้งสองไป...
ที่ร้านอาหาร...นพนภาเอาอกเอาใจเจนภพอย่างออกนอกหน้า ป้อนโน่นตักนี่ให้อยู่ตลอด มุตตามองตาม ด้วยความอิจฉา เธอปั้นหน้ายิ้มแต่ในใจแทบกระอัก...
นพนภามาส่งเจนภพและมุตตาหลังมื้อกลางวัน เธอนัดกับเจนภพว่าจะมารับตอนเลิกงาน วีกิจกลับมา เห็นนพนภายืนอยู่กับเจนภพและมุตตา เขาเข้ามาทักทายอาสาว กลับโดนอาแซวจนเหวอไป
“แล้วทำไมทิ้งหนูตาไว้คนเดียว เป็นแฟนกันภาษาอะไร เดี๋ยวฉันยุให้หนูตาทิ้งไปมีแฟนใหม่ดีกว่า”
มุตตายืนนิ่งหน้าถอดสี วีกิจอึกอัก เขาตัดสินใจไม่ปฏิเสธ อรพิม ทิพอาภา ประสิทธิ์ชัย และรัชนก เดินเข้ามาสมทบ นพนภาไปแล้ว มุตตาหมุนตัวเดินแกมวิ่งเข้าไปในตึกทันที เจนภพเดินตามไปห่างๆ...
เจนภพตามมาทัน เขาบอกมุตตาว่าอยากคุยด้วย เธอโกรธและยังไม่พร้อมจะฟังอะไร มุตตาผลุนผลันวิ่งเข้าห้องน้ำ เจนภพมองตามอย่างห่วงๆ พอดีกับที่กลุ่มของวีกิจเดินมา เจนภพจึงรีบผละออกไป...
มุตตาเครียดจัด คับแค้นใจที่ต้องกินน้ำใต้ศอก เธอปล่อยโฮทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง รัชนกตามเข้ามาเรียก ถามอาการเธออย่างเป็นห่วง มุตตาหน้าซีดเปิดประตูออกมา รัชนกแสดงท่าทางเห็นอกเห็นใจ แต่มุมปากกลับยิ้มนิดๆ...
ช่วงบ่ายฝนทำท่าจะตก มุตตาไม่เป็นอันทำงาน เหม่อลอย นั่งดูอะไรเรื่อยเปื่อยในอินเตอร์เน็ต เธอนึกภาพครอบครัวสุขสันต์ของเจนภพแล้วน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาที่ต้องมาแอบรักผู้ชายที่มีเจ้าของ เธอหมางเมินและพยายามเลี่ยงเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะส่งสายตาหรือพูดจาด้วย เธอก็ไม่มีท่าทีอะไรตอบ...
ฝนเริ่มตกหนักตอนเลิกงาน...นพนภามารับเจนภพกลับบ้าน ทุกคนในแผนกรีบแยกย้ายกลับ เหลือมุตตาคนเดียวในแผนก มุตตาเหงาและอ้างว้างขึ้นมาจับใจ เธอคิดถึงวีกิจ โทร.หาเขาที่โต๊ะทำงานเพื่อขอติดรถกลับบ้านด้วย ปริมเป็นคนรับสาย บอกว่าเขากลับไปแล้ว มุตตาอึ้งไปเล็กน้อย แม้แต่วีกิจก็ไม่อยู่ในวันที่เธอต้องการใครสักคน หรือว่าสุดท้ายแล้วเธอต้องอยู่คนเดียวและเป็นแค่ตัวสำรอง...
วีกิจเห็นฝนตกหนัก เขาให้ปริมติดรถไปลงที่ท่ารถหน้ากระทรวง มุตตาออกจากตึก เห็นรถวีกิจแล่นผ่าน มีปริมนั่งอยู่ด้วย จึงพยายามร้องเรียกเขา ปริมหันมาเห็นมุตตา รีบหลอกล่อให้วีกิจให้หันไปทางอื่น ส่วนตัวเองแอบยิ้มเยาะมุตตา เหมือนอยากจะบอกว่าถึงทีฉันบ้าง! มุตตาอึ้งไปนิดเพราะไม่คิดว่าวีกิจจะเมินใส่ตน...
ooooooo
วีกิจนั่งรอเสื้อที่เอาไปปั่นแห้ง มุตตายังตกใจ นั่งหน้าซีดไม่พูดไม่จา ศรีและพรมองอย่างเวทนา วีกิจเดินไปปลอบ มุตตาน้ำตารื้นขอบคุณเขาจากใจจริง เขาช่างเป็นเพื่อนที่แสนดี นึกเสียใจที่ทำไมถึงรักเขาไม่ได้ เธอนิ่งไปเล็กน้อยเหมือนอยากบอกอะไรบางอย่าง แต่ไม่กล้าพอ ได้แต่เปรยว่า
“ฉันเบื่อคนที่นี่เต็มที ฉันอยากลาออก”
“แล้วคุณจะไปทำงานที่ไหน หรือว่า...จะไปทำกับแฟนคุณ”
มุตตาอึ้ง เขารีบขอโทษและบอกว่าทราบเรื่องแฟนเธอจากรัชนก เธอมองเขา น้ำตาไหลพรากอย่างเจ็บปวด แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร วีกิจดึงเธอมากอดปลอบใจ
“ขอโทษครับ ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า”
มุตตายิ่งเศร้าสะอื้นฮักอย่างแรง เรื่องที่เธอเจอตลอดทั้งวัน มากมายเกินกว่าที่สาวเปราะบางอย่างเธอจะรับไหว โลกอันแสนสวยงามของเธอพังครืนลงมาไม่เป็นท่า เธออยากหนีไปให้ไกลเผื่อว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้น วีกิจไม่รู้ถึงความอัดอั้นนี้ เขาทำตัวไม่ถูก กอดเธอไว้อย่างปลอบประโลม
แปลกโทร.หามุตตาคืนนั้น เธอยิ่งร้องไห้หนักเมื่อได้ยินเสียงพ่อ เขาตกใจถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่า คิดถึงบ้านและไม่สบายใจเรื่องที่ทำงานนิดหน่อย...
“ไปมีเรื่องกับใครล่ะลูก เพื่อนร่วมงานหรือว่าหัวหน้า”
“หัวหน้าค่ะ” มุตตากัดริมฝีปากกลั้นสะอื้น
“งั้นก็ต้องดูว่าเราผิดเองหรือเปล่า”
“หนูผิดเองค่ะ หนูผิดเอง” น้ำตาเหมือนจะรื้น ออกมาใหม่
“ใจเย็นๆ นะลูก ผิดแล้วก็แก้ตัวใหม่ อย่าทำผิดซ้ำอีก”
คำพูดปลอบใจของพ่อกระแทกใจเธอเข้าอย่างจัง น้ำตาไหลออกมาอีก พิณยืนฟังพ่อลูกคุยกันแล้วทำหน้าเบ้ ตะโกนใส่โทรศัพท์ พูดกระแนะกระแหนลูกสาว...
“ทำเป็นเก่ง จะไปรับราชการ จะอยู่ด้วยตัวเอง แป๊บเดียวร้องไห้ขี้มูกโป่งซะละ”
มุตตาได้ยินแม่เต็มสองหู เธอสะอึก น้อยใจแม่สุดๆ อะไรก็ไม่ร้ายเท่าเมื่อแม่เปรียบเทียบเธอกับมุนินทร์ แฝดพี่ที่เก่งทุกเรื่องในสายตาแม่
“ถ้าเป็นยายนิน เขาไม่มานั่งร้องไห้อยู่หรอก ป่านนี้เข้าปะฉะดะนานแล้ว ต่อให้หัวหน้าก็เถอะ!”
มุตตากัดริมฝีปากอย่างแรง อัดอั้นตันใจเหลือ
จะกล่าว เธอปาดน้ำตาทิ้ง เปลี่ยนใจฮึดสู้ขึ้นมาใหม่ เธอจะแพ้มุนินทร์ไม่ได้!
ooooooo
หลายวันต่อมา...มุตตายังคงไปทำงานอย่างเลื่อน ลอย อยู่ๆ ก็โดนดึงหายเข้าห้องไป ปริมเดินตามมุตตา มาห่างๆ เห็นแค่แขนที่ยื่นออกมาแวบๆ แต่ไม่รู้ว่าแขนใคร...
มุตตายืนคุยกับเจนภพอยู่ในห้อง พยายามพูดจาเพื่อปรับความเข้าใจ มุตตาบอกว่าเธอทนไม่ไหวแล้วที่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ หรือเล่นละครหลอกตาคนอื่น
“ตาก็รู้ว่าจะให้ใครรู้เรื่องเราไม่ได้ ตาเป็นคน เสียนะ ไม่ใช่ผม”
“ใช่! ตาเป็นคนเสีย มีแต่ ผอ. ที่เป็นคนได้”
“ตาเป็นคนบอกเองนะว่าตาไม่ต้องการอะไร ขอให้เรารักกันก็พอแล้ว และผมรักตาที่สุด”
“แต่คุณนพนภายังรัก ผอ. มาก”
มุตตาสวมวิญญาณนางเอกละครอีกครั้ง ประชด ประชันแดกดันจนเขาอ่อนใจ เธอมองหน้าเขาอย่างเจ็บช้ำ เจนภพรู้ว่าควรจะรับมือมุตตายังไง เขายกเอาอุดมคติ ความรักในนิยายน้ำเน่ามาพูดกับเธอ พยายามอธิบายให้เธอฟังว่าเขากับนพนภาไม่เคยรักกัน แต่รักกันออกสื่อเพื่อสร้างภาพ...
“เขาเป็นแม่ของลูก ที่ผมต้องทนอยู่ก็เพราะลูก”
คำพูดของเจนภพที่อ้างความเป็นพ่อเหมือนคำประกาศิต มุตตาใจอ่อนยวบ กลับไปเชื่อเขาหมดใจเหมือนเดิม เจนภพโล่งใจ กล่อมเธอให้รอเขาพร้อมอีกหน่อย ยิ้มในหน้าแล้วเข้าคลอเคลีย มุตตาอ่อนระทวยเหมือนเคย...
มุตตาเดินผ่านแผนกวีกิจ ได้ยินปริมเม้าท์ว่าเห็นเธอโดนดึงเข้าห้อง วีกิจอึ้ง ประสิทธิ์ชัยเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง มุตตาหน้าซีดราวกับกระดาษ ตามประสาสาวหน้าบาง รัชนกที่เดินมาด้วยแอบมองอาการมุตตาอย่างรู้ทัน ปริมเล่าต่อว่ายืนรออยู่ห้านาที เห็นเจนภพเดินออกมา ตามด้วยมุตตาหลังจากนั้นพักใหญ่ๆ วีกิจชักเคืองที่ปริมพูดถึง มุตตาและเจนภพในแง่ไม่ดี มุตตาตัดสินใจปรากฏตัว ทุกคนในแผนกเห็นเธอแล้วสะกิดกันไปมา...
ปริมเห็นหน้ามุตตา อึ้งไปนิดแต่ก็เชิดหน้าขึ้นใหม่ ส่งสายตาเย้ยหยัน คาดคั้นมุตตาเรื่องความสัมพันธ์กับเจนภพ มุตตาหน้าซีดลงอีก วีกิจส่งสายตาเห็นใจให้เธอ รัชนกเห็นอาการมุตตา นัยน์ตาเป็นประกาย พูดเสียงอ่อน
“ตายจริง ทำไมถึงเข้าใจผิดอะไรไปใหญ่โตขนาด นั้นคะ ในห้องน่ะ ตอนแรกมีนกกับ ผอ.พอพี่ตาเดินผ่าน นกเองค่ะที่ดึงพี่ตาเข้าไป”
ปริมอึ้ง ลังเลเรื่องที่เห็น เถียงกลับแต่ไม่มีคนเชื่อ เธออัดอั้นมองรัชนกตาเขียว รัชนกแกล้งห่อไหล่หลบตา มุตตาเพิ่งได้สติมองเธออย่างเย็นชา ปริมสะบัดหน้าลุกออกไป...
วงเม้าท์แยกย้ายกันไปแล้ว มุตตาหันไปขอบใจ รัชนก สายลับสาวแกล้งตีหน้าซื่อบอกว่าเชื่อใจเธอ
“พี่ตาไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะ นกรู้ว่าพี่ตาไม่มีวันทำตัวอย่างงั้น”
มุตตาสะอึก พูดไม่ออก รู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ที่ทรยศความเชื่อใจของมิตรที่แสนดีอย่างรัชนก...
ooooooo
วีกิจไปสังสรรค์กับกริบและประสิทธิ์ชัย เขานั่งคุยกับกริบที่มุมหนึ่ง กริบถามเรื่องประสิทธิ์ชัยกับรัชนก วีกิจบอกว่าไม่ค่อยรู้เรื่อง เจ้าชู้แบบประสิทธิ์ชัยเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้...
“แล้วเรื่องแกกับคุณมุตตาเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันเป็นแค่เพื่อนจริงๆว่ะ ฉันรู้มาว่าตามีแฟนแล้ว แต่ยังไม่ยอมเปิดตัวสักที”
“ก็ดีที่แกยอมรับสภาพแค่เพื่อนได้ คุณมุตตาเขาโชคดีแล้วที่มีเพื่อนอย่างแก”
วีกิจยิ้ม เขาเองก็สบายใจขึ้นเยอะ...
นพนภาอยู่บ้านกับลูกๆ ต้องกับต่อแขวะกันไปมาเหมือนเคย แต้วส่งแฟ้มค่าใช้จ่ายให้นพนภา เธอรับมาดู แล้วตาโตเมื่อเห็นบิลค่าโทรศัพท์หลายหมื่นต่อดึงขึ้นมาดูรายละเอียดแล้วบอกว่าเป็นค่าโทร.ไปโหวตนักร้องในรายการเรียลลิตี้ นพนภาโมโหมาก วิ่งวุ่นโวยวายกับคนทั้งบ้าน หาตัวคนโหวต ปรากฏว่าเป็นต้อม...
นพนภาพูดไม่ออก ต้อมยังเด็กและมีอาการไม่ค่อยปกติ ชอบเลียนแบบคำพูด โดยเฉพาะคำหยาบหรือ คำพูดสองแง่สองง่าม เธอเสไปบ่นเรื่องรายจ่ายในบ้านและเลยไปนินทาเจนภพให้ลูกฟัง...
“พ่อแกน่ะ ไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลย แม่จ่ายอยู่คนเดียว”
“แล้วมีค่าตัวพ่อทุกเดือนด้วยไม่ใช่หรือฮะ” ต่อเหน็บพ่อขึ้นมาลอยๆ
นพนภาฟังแล้วอึ้ง อธิบายเสียงอ่อนว่า เจนภพตำแหน่งใหญ่ขึ้น ต้องมีภาษีสังคมบ้างเป็นธรรมดา ต่อทำหน้าไม่เชื่อ เหน็บพ่อว่าเอาเงินไปปรนเปรอเมียน้อย นพนภาของขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าเมียน้อย เธอแขวะเจนภพให้ลูกฟังอีกชุดใหญ่ เจนภพเข้ามาได้ยินเข้าพอดี เคืองเมียขึ้นมาทันที...
“คุณใส่ไฟลูกแบบนี้ ลูกมันถึงได้ไม่เคารพพ่อ เคารพเชื้อ”
“ลูกมันทนความสำส่อนของพ่อไม่ได้ต่างหากล่ะ”
“อุตส่าห์กลับมาแต่หัววัน กลับมาก็ต้องเจออย่างนี้”
นพนภาเห็นสามีโกรธจัด เลยอ่อนลง เธอบอกว่าซื้อมือถือรุ่นใหม่มาให้เขา เจนภพได้ยินแล้วถอนใจเบาๆ เขารู้จักเมียตัวเองดี ทั้งหลงตัวเองและชอบยกตนข่มท่าน พอเขาหรือลูกทำท่าไม่พอใจ เธอก็จะหาสารพัดของมีค่า มาตบหัวให้หายโกรธ ในเมื่อนพนภาไม่สามารถให้ความสุขกายสบายใจในบ้านได้ เขาก็ต้องไปหาจากที่อื่น...
เจนภพง่วนอยู่กับโทรศัพท์เครื่องใหม่บนเตียง นพนภาชวนคุยเรื่องมุตตา เขาก็ไม่ตอบ เธอโมโหนึกว่าเขาแอบคุยกับเมียน้อย ลุกพรวดไปกระชากมือถือจากมือสามี กดเช็กเบอร์โทร.เข้าออก มีแต่ชื่อ ‘แจงจิต 1’ โวยวายสงสัยว่าสามีเปลี่ยนไปกิ๊กกับเลขาสาวใหญ่ เจนภพทำเนียนบอกว่าเจ้านายกับเลขาก็ต้องมีเรื่องต้องติดต่อกันบ่อยๆ นพนภาผ่อนลง ส่งมือถือคืน เจนภพโล่งใจ ขืนให้เมียโทร.เช็ก ความคงแตกว่าเป็นเบอร์มุตตา...
นพนภากลับมาพูดถึงมุตตาว่าดูแปลกๆ เจอกันครั้งก่อนก็ถามคำตอบคำ ยืนนิ่งหน้าซีดอยู่ตลอดเวลา เจนภพรีบเปลี่ยนเรื่องกลัวเมียจะสงสัย นพนภายังไม่หยุดถามถึงรัชนกต่อ เจนภพบอกว่าเป็นพนักงานชั่วคราวคนใหม่ และกำลังกิ๊กกั๊กกับประสิทธิ์ชัย นพนภายังไม่วายดักคอสามีว่าอย่าเผลอไปกิ๊กร่วมด้วยแล้วกัน...
เจนภพเริ่มเล้าโลมเมียให้เปลี่ยนเรื่อง นพนภาลืมเรื่องจับผิดไปเลย พอใจกับสัมผัสของสามี
“บางทีฉันก็สงสัยว่าคุณยังรักฉันอยู่ไหม”
“อยู่กันมาเป็นสิบปี ยังจะมาถามอีก ถ้าไม่มีคุณ ผมก็ไม่มีวันนี้”
“เพราะฉันยังมีประโยชน์กับคุณน่ะสิ”
เจนภพเริ่มซุกไซ้หนักขึ้น เขาพร่ำบอกรัก โอ้โลมปฏิโลมด้วยคำหวาน มุกเดิมๆที่ใช้ได้ผลกับผู้หญิงทุกคน ไม่เว้นแม้แต่นพนภา!...
หลังจากวันนั้น นพนภาไปดูงานที่ต่างประเทศ เจนภพไปนั่งเล่นบ้านสรรค์ บ่นกลุ้มใจเรื่องมุตตา
“ตอนแรกข้าก็คิดว่าเล่นๆ แต่ตารักข้าจริงๆ เอ็งรู้ไหม ตาไม่เคยเรียกร้องอะไรจากข้าเลย บางทีเที่ยวกัน ตาเป็นคนออกเงินด้วยซ้ำ”
สรรค์เห็นเค้าลางความวุ่นวาย แนะให้เพื่อนรีบชิ่งก่อนที่นพนภาจะจับได้ เจนภพสีหน้าลำบากใจ
“ข้าทิ้งตาไม่ได้ ข้าแคร์ตา ตาเป็นเด็กดีไม่เหมือนพวกที่ข้าเคยผ่านมา”
ใช่! เขายอมรับว่ามุตตาแสนดี และเขาก็แคร์เธอมาก เขาทิ้งเธอไม่ได้ แต่ก็ให้เมียรู้ไม่ได้เช่นกัน!
ooooooo
มุตตากับวีกิจมาทำงานด้วยกัน เธอพิถีพิถันแต่งตัวเป็นพิเศษ เขามองด้วยความชื่นชมจากใจเพื่อนที่แสนดี มุตตาบอกว่าซื้อมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสใส่ กระแทกเสียงนิดๆ เหมือนอยากให้กระทบไปถึงใครบางคน...
ปริมหมั่นไส้มุตตาที่แต่งตัวสวยเกินหน้า พูดจากระแนะกระแหนว่าไม่รู้ไปเอาเงินมาจากไหนแต่งสวยมาทำงานทุกวัน วีกิจรีบแก้แทนว่าครอบครัวมุตตามีกิจการที่ต่างจังหวัด มีฐานะพอสมควร ไม่ได้ยากจนอะไร ปริมค้อน เซ็งวีกิจที่คอยปกป้องมุตตาตลอด...
รัชนกลอบสังเกตอาการของมุตตาตลอด เห็นว่าช่วงนี้ ดูซึมๆ เหม่อลอยและไม่ค่อยพูด เธอทำทีเข้าไปชวนคุยและ เสนอตัวเป็นศิราณี มุตตาตามเกมสายลับหน้าใสไม่ทัน หลุดปากเล่าเรื่องที่มีปัญหากับแฟน รัชนกได้ทีแสดงความหวังดี
“อย่าว่านกแส่เลยนะคะ แต่คนเป็นแฟนกันมันก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง พี่ตาต้องใจเย็นๆ ให้โอกาสเขาบ้าง นี่เขาตามง้อพี่ตาอยู่แน่เลย”
มุตตาตาวาว ใจชื้นขึ้น เธอหันไปมองทางห้องเจนภพ โดยไม่รู้ตัว รัชนกตาแป๋วจ้องอยู่ แล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆ แววตามีเลศนัย...
มุตตาอารมณ์ดีขึ้นหลังจากคุยกับรัชนก เธอเข้าไปในลิฟต์ ชะงักเมื่อเห็นเจนภพตามมา เขากดปุ่มหยุดลิฟต์ และบอกว่ามีเรื่องต้องคุยกัน
“อย่าทำตัวห่างเหินอย่างนี้สิตา”
มุตตาสวมบทนางเอกละครอีกครั้ง ตีโพยตีพายอย่างอึดอัดใจ เจนภพสบตานิ่ง เริ่มโอ้โลมเธอด้วยคำรัก และสัมผัสหวาน เขาชวนเธอไปเที่ยวทะเล มุตตาตาพราว ดีใจที่ได้ไปเที่ยวกันสองคนเป็นครั้งแรก หลงคิดว่าเขาแคร์เธอ อยากใช้เวลากับเธอมากขึ้น มุตตาใจอ่อนยวบจนแทบไม่เหลือความคับข้องใจอะไรอีก...
ประตูลิฟต์เปิดออก แจงจิตยืนรออยู่หน้าประตู เจนภพและมุตตาอยู่คนละมุม ท่าทางมีพิรุธ เจนภพก้าวออกมาจากลิฟต์ มุตตารีบผละออกไป แจงจิตยังหน้านิ่ง ไม่พูดอะไรแต่แววตารู้ทัน เจนภพตีหน้าขรึม คุยเรื่องงาน กับแจงจิตกลบเกลื่อน แจงจิตถอนใจเบาๆยื่นทิชชูให้เจ้านายและบอกว่ามีรอยลิปสติกอยู่ที่หน้า เจนภพอึ้ง แจงจิตไม่พูดอะไรอีก แต่หันไปมองมุตตา แววตาครุ่นคิด...
ooooooo
มุตตาตื่นเต้นที่จะได้ไปทะเลกับเจนภพ เธอชวนรัชนกไปเดินดูของที่ศูนย์การค้า รัชนกยุให้เธอซื้อของมากมาย เอาไว้แต่งสวยเอาใจแฟน มุตตาอยากให้เจนภพประทับใจเลยทุ่มหมดหน้าตัก รัชนกหลอกถามมุตตาจนรู้ว่าจะไปที่ไหน พักโรงแรมอะไร เธอแอบยิ้มน้อยๆ คิดแผนการบางอย่างในใจ...
มุตตาเดินหอบถุงข้าวของผ่านล็อบบี้ ฤดีทวงค่าเช่าบ้านเพราะเลยกำหนดจ่ายมาหลายวัน เธอไม่เคยทวง ก่อนหน้านี้เพราะมุตตาไม่เคยผิดเวลา มุตตาบอกว่าจะไปกดจากตู้เอทีเอ็มให้ พรอาสาไปเป็นเพื่อน...
มุตตามองดูยอดเงินคงเหลืออย่างใจหาย เธอไม่รู้ตัวมาก่อนว่าใช้เงินไปมากแค่ไหนช่วงที่ผ่านมา เธอควักบัตรเครดิตออกมากดแทน พรห้ามไว้เพราะดอกเบี้ยแพง สาวใหญ่แนะให้มุตตาไปกู้นอกระบบกับเสี่ยเจ้าของคาเฟ่ที่เธอทำงานอยู่ มุตตาจนใจไม่มีทางเลือก...
มุตตามองเงินสดสองหมื่นบาทที่กู้มาจากเสี่ยเจ้าของคาเฟ่อย่างชั่งใจ ใจหนึ่งก็ละอายที่ทุ่มเททุกสิ่งทุก อย่างเพื่อผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว ส่วนอีกใจก็นึกถึงความสุขของตัวเองและความรักที่มีต่อเจนภพ ความรู้สึกผิดก็ค่อยๆเลือนหายไป เธอตายได้เพื่อความรักจริงๆ...
ooooooo
เจนภพพามุตตาไปเที่ยวรีสอร์ตหรูชายทะเล ทั้งสองทำตัวเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ทำกิจกรรมทุกอย่าง เหมือนมาฮันนีมูน เจนภพหลงใหลมุตตาที่แปลงร่างเป็นสาวสวยพราวเสน่ห์ เซ็กซี่และยั่วยวน เธอยอมปลี่ยนแปลง ตัวเองอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนเพื่อมัดใจเจนภพ แม้จะรู้ว่าผิด แต่เธอก็ยินดีทำเพราะความรักที่มีต่อเขา...
มุตตาสำลักความสุข เผลอเปรยกับเจนภพว่าอยากมีลูก เจนภพสะดุ้ง แต่เห็นท่าทางเพ้อมีแววฝันของมุตตา แล้วหนักใจ...
“ผู้หญิงทุกคนอยากมีลูกกับคนที่ตัวรัก แล้วทำไมตาถึงอยากมีลูกไม่ได้”
“อย่าพูดบ้าๆนะตา นี่ตายังกินยาคุมอยู่ใช่ไหม” เจนภพถามสีหน้าร้อนรนสุดๆ
มุตตาพยักหน้ารับว่ายังกินยาอยู่ เขาโล่งอก กล่อมเธอเสียงอ่อน
“ผมเข้าใจว่าตารู้สึกยังไง ตอนนี้ทุกอย่างมันซับซ้อนพอแล้ว ตาอย่าคิดให้มันวุ่นวายอีกเลย”
เจนภพบอกผลัดให้เธอรออีกหน่อยเหมือนทุกที เขายกเรื่องลูกขึ้นมาอ้าง เธออัดอั้น แอบสงสัยว่าต้องรอไปอีกนานแค่ไหน...
เจนภพและมุตตาหลงระเริงกับความสุขแบบชั่วครั้งชั่วคราวจนไม่ได้สนใจว่า ภาพแห่งความสุขเหล่านั้น โดนบันทึกไว้โดยตากล้องฝีมือดี...
เนตรนภิศนั่งดูคลิปในห้องพักข้างๆพร้อมกับรัชนกและศักดิ์ชาย ตากล้อง ด้วยรอยยิ้มสะใจ ภาพที่เห็นแม้เป็นจังหวะที่มุตตาหันไปทางอื่น แต่ว่าเจนภพหันมามองกล้องเต็มหน้า...
“เชอะ อุตส่าห์มาซุกอยู่ในรีสอร์ตส่วนตัว ห้ามคนนอกเข้า คิดเหรอว่าจะพ้น!”
“คุณนภิศจะบอกคุณนภาเลยไหมคะ” รัชนกถามยิ้มๆ
“ไม่รู้สิ เอาไว้โอกาสเหมาะๆกว่านี้ดีกว่า ตอนนี้พี่สาวฉันกำลังอารมณ์ดี อะไรทุกอย่างในชีวิตดีจนน่าอิจฉาไปหมด ฉันไม่อยากทำลายความสุขของพี่สาวฉัน” เนตรนภิศพูดเสียงอ่อน ขัดกับแววตาสะใจ...
เจนภพจะไปเที่ยวชะอำกับสรรค์ต่อ เขาบอกมุตตาให้เตรียมตัวกลับแต่เช้า เธอขอตามไปด้วยแต่เขาไม่ให้ไป เพราะแอ๋ว เมียของสรรค์จะไปเที่ยวด้วย มุตตาถอนใจเบาๆ นึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง เธออยากคบกับ เขาอย่างเปิดเผยเหมือนคู่รักปกติ ไม่ใช่แค่คนคลายเหงา คู่รักคู่นอนชั่วคราว ประเภทเมียเผลอแล้วเจอกันแบบนี้ หรือว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่าง...
กลางดึกคืนนั้น...มุตตายืนนิ่ง แกะยาคุมออกจากแผงทีละเม็ด แล้วเททิ้งลงชักโครกทั้งหมด!...
ooooooo
นพนภากลับจากดูงานที่ต่างประเทศเร็วกว่ากำหนด เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านกรุยกราย เห็นต้องนั่งดูรายการเพลงเกาหลีเหมือนเคย อดแขวะลูกไม่ได้...
“แม่เชื้อกลับบ้านมา ทักซักคำก็ไม่มี”
ต้องยังเฉย เอือมจะต่อล้อต่อเถียงกับแม่ เธอหันไปแขวะต่อ เรื่องที่เขามีแนวโน้มจะเบี่ยงเบนเป็นเกย์ ต่อตาเขียวปัด ต้อมเดินผ่าน แก้มเปรอะช็อคโกแลต...
“ช็อคกาแลต ช็อคการี”
นพนภาสะดุ้ง ตกใจที่ได้ยินคำหยาบโบราณจากปากลูกสาวคนเล็ก แต้วกับยายแหวงเอาอาหารเย็นเข้ามาเสิร์ฟ นพนภาถามว่าใครเป็นคนพูดให้ต้อมฟัง ต่อหันมาบอกเสียงเรียบว่านภางค์ เพราะดูนางร้ายในละครทีวีแล้วอิน นพนภาอึ้งไป เจนภพกลับเข้ามาพอดี...
เจนภพหิ้วถุงของฝากจากทะเลเข้ามา เขาทักนพนภาแล้วถามทำไมกลับเร็ว เธอไม่ตอบแต่ย้อนถามเขาว่าไปไหนมา เธอโทร.ไปก็ไม่รับ เธอดึงถุงของฝากมาดู...
“อ้อ หอยเสียบดอง ไปเสียบหอยที่ไหนมาล่ะ”
เจนภพสะดุ้งแอบเสียวสันหลังวาบ บอกว่าไปชะอำกับสรรค์และแอ๋ว ถ้าไม่เชื่อให้โทร.เช็กกับสรรค์ได้
นพนภามองสามีตาขวาง บอกว่าไม่ต้องท้า เธอโทร.แน่ แต่จะโทร.หาแอ๋วเพราะน่าเชื่อถือมากกว่า...
แอ๋วเพิ่งวางสายจากนพนภา สรรค์ที่แอบเงี่ยหูฟังอยู่ตลอดมีแววโล่งอก แต่แอ๋วไม่ทันสังเกต เธอบ่นให้สามีฟังเรื่องความขี้หึงโอเว่อร์ของนพนภา...
“แค่ผัวไปเที่ยวกับเพื่อน ไปเช้าเย็นกลับก็ต้องโทร.มาเช็ก เฮ้อ คุณนภาเอ๊ย อย่างงี้ต่อไปถ้าไม่เป็นบ้าก็คงเส้นสมองในโลหิตแตก!”
ooooooo
มุตตากลับมาทำงานด้วยใบหน้าสดชื่น แต่งตัวสวย อารมณ์ดีเป็นพิเศษ หอบถุงของฝากพะรุงพะรัง เธอสังเกตว่าพนักงานในกระทรวงบางคนมองหน้าเธอ หลบตาแล้วซุบซิบกัน เธอสงสัยนิดๆ แต่ไม่คิดอะไรมากเพราะเชื่อว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวกับเธอ...
อรพิม ทิพอาภาและเพื่อนร่วมแผนกอีกสองคนนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ มุตตายิ้มร่า
เข้ามาพร้อมถุงของฝาก ไม่ได้สังเกตความผิดปกติของเพื่อน...
“กำลังดูอะไรกันอยู่” มุตตาถามยิ้มๆ
“ดูคลิป มีคนฟอร์เวิร์ดมาเข้าทุกเครื่องเลย” อรพิมตอบเสียงเครียดนิดๆ
“เรื่องไม่ดีอีกแล้วล่ะสิ ไม่ดูดีกว่า” มุตตาพูด
แล้วก็คว้าถุงของฝากกองหนึ่งออกไป บอกว่าจะเอาไปให้ที่ห้องวีกิจ อรพิมมองตามหน้าเครียด ทิพอาภาทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ สงสารและเวทนาเพื่อนมาก...
วีกิจยังไม่มาทำงาน แต่ทุกคนที่เหลือในแผนกของเขากำลังนั่งถกเถียงกันเรื่องคลิปเจ้าปัญหา ปริมปักใจเชื่อว่าเป็นภาพหลุดของเจนภพและมุตตา แม้ภาพผู้หญิงจะเบลอๆ แต่ภาพผู้ชายเห็นชัดเลยว่าคือเจนภพ รัชนกแสร้งทำหน้าซีด น้ำตาคลอ พร่ำบอกว่าไม่เชื่อว่ามุตตาจะเป็นผู้หญิงอย่างนั้น...
“ไม่ชัวร์อะไร เห็นอยู่ชัดๆ ผอ.กับนังแสนดีมุตตา” ปริมฟันธง
มุตตาเข้ามาได้ยินพอดี เธอเดินเข้ามาดูที่
หน้าจอ ถึงกับช็อกเหมือนโลกถล่ม ทุกคนเห็นมุตตาแล้วมีทีท่าต่างกัน ประสิทธิ์ชัยอึ้งผสมผิดหวัง ปริมยิ้มเย้ยเหยียดหยาม ส่วนรัชนกน้ำตาคลอเดินมาเกาะแขนมุตตา...
มุตตายังอึ้ง พูดไม่ออก เธอหมุนตัวจะออกจากห้อง ชนเข้ากับวีกิจที่เพิ่งเข้ามา ถุงของฝากหล่นกระจาย
วีกิจไม่รู้เรื่อง เขาช่วยเธอเก็บของ เห็นของฝากจากทะเล ถามมุตตายิ้มๆว่าไปเที่ยวทะเลกับใคร มุตตาอึ้งเป็นคำรบสอง ยืนนิ่งตัวชารีบเดินแกมวิ่งออกไป...
วีกิจงงกับท่าทีตื่นๆของมุตตา เริ่มรู้สึกไม่ดี หันไปถามบรรดาเพื่อนร่วมแผนก ประสิทธิ์ชัยพาเขาไปเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อดูคลิปเจ้าปัญหา ภาพที่เห็นคือภาพเจนภพกับมุตตาบนระเบียงรีสอร์ตหรูชายทะเล กำลังคลอเคลียกันอยู่...วีกิจถึงกับอึ้ง เขาสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ตามมาแน่ๆ...
ooooooo
พักกลางวัน...มุตตาไม่ได้ไปทานข้าว แต่นั่งดูคลิป หน้าซีดเผือดอยู่ที่โต๊ะ เธอไม่อยากพบใครเพราะไม่พร้อมตอบคำถาม แจงจิตกลับมาจากข้างนอก มองมุตตาอย่างเวทนาระคนเสียใจ แต่ต้องทำเป็นเฉยเหมือนไม่รู้เรื่อง เธอชวนมุตตาไปทานกลางวันด้วย มุตตาน้ำตาเอ่อ ลุกขึ้นมองแจงจิตอย่างขอบคุณที่เข้าใจเธอ...
มุตตาทำงานอย่างเลื่อนลอยในช่วงบ่าย ทุกคนในแผนกล้วนเวทนาและสงสารเธอ แต่ไม่รู้จะพูดหรือปลอบใจเธอยังไง...ปริม เลอลักษณ์ ฉกรรจ์และนักรบ เข้ามาขอใช้เครื่องถ่ายเอกสาร อ้างว่าหมึกหมด ทิพอาภาลุกขึ้นช่วย อรพิมมองหน้าปริม เห็นรอยยิ้มแปลกๆ แล้วสังหรณ์ว่าคงจะไม่ได้มาแค่ถ่ายเอกสารแน่ๆ...
“ถ่ายเอกสารอะไรนักหนา ถึงต้องยกกันมาทั้งแผนก” อรพิมทักเสียงเรียบ
“หนังสือรณรงค์ให้ประหยัดน้ำน่ะ ดูเหมือนบางคนจะประหยัดเกินเหตุ ถึงขั้นไปกินน้ำใต้ศอกคนอื่น ประหยัดก็จริง แต่เปลืองตัวค่ะ” ปริมเปรยยิ้มๆ แววตาสะใจ
“ฉันว่าอย่างเธอ ประหยัดน้ำลายไว้บ้างก็ดีนะ เพราะดูเหมือนคนบางประเภทปากเน่า พ่นอะไรออกมาก็เน่าหนอนไปหมด” อรพิมโกรธจิกกลับแทนเพื่อน
“อุ๊ยตาย องครักษ์พิทักษ์เมียน้อย” ปริมย้อนขำๆ
มุตตาหน้าซีด ตัวแข็ง แจงจิตเห็นท่าไม่ดี สงสารมุตตาและกลัวจะมีเรื่อง ลุกมาห้ามทัพ เจนภพเข้ามาพอดี ทุกคนชะงัก แต่ปริมคิดอะไรขึ้นมาได้ ยิ้มหวานให้เจนภพ...
“ขอบพระคุณมากสำหรับของฝากจากสมุย รสชาติดี๊ดี มิน่าถึงแอบไปกินกันสองคน!”
เจนภพชะงัก เพิ่งถึงบางอ้อถึงสาเหตุที่วีกิจหมางเมินใส่ตอนที่สวนกับเขาที่ทางเดินหน้าห้อง เขาหันไปจ้องหน้าปริมเขม็ง ปริมหน้าเจื่อนหลบตา พยักพเยิดให้พรรคพวกตามออกไป มุตตาหน้าซีด เจนภพมองเธอหน้านิ่งแล้วเดินเข้าห้อง...
ooooooo
มุตตาเครียดจัดเรื่องคลิป เธอเข้าไปคุยกับเจนภพ เขานั่งดูคลิปจากคอมพิวเตอร์ งุ่นง่านไม่แพ้กัน เขาถามมุตตาว่าบอกใครเรื่องไปเที่ยวบ้าง มุตตานิ่งไปนิดนึง เธอเล่าเรื่องไปเที่ยวให้รัชนกฟังก็จริง แต่เธอไม่เชื่อว่ารัชนกจะทำร้ายเธอข้างหลังแบบนี้...
เจนภพบอกมุตตาให้ยืนกรานปฏิเสธเสียงแข็ง อย่ายอมรับ เพราะคลิปมันไม่ชัด ใครจะคิดอะไรก็ให้คิดไป มุตตายังไม่เข้าใจ ตามประสาเด็กดีไม่ชินกับการโกหก...
“ตา เราจะเสียทั้งคู่นะ ตาน่ะเสียมากกว่าผมอีก ใครเขาจะมาเข้าใจเราสองคน”
มุตตาพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังหนักใจเพราะเธอไม่รู้จะวางตัวยังไง...
“ตอนนี้เราต้องห่างกันสักพัก และตาคงต้องใช้นายวีกิจให้เป็นประโยชน์ สนิทกับเขาให้มากขึ้น”
มุตตาตาเบิกกว้าง เพิ่งจะรู้ว่าเจนภพเคยยุให้เธอคบวีกิจไว้ทำไม เธอปฏิเสธเสียงแข็งเพราะไม่อยากใช้เพื่อนที่แสนดีอย่างวีกิจเป็นเครื่องมือบังหน้าให้เจนภพ
เจนภพอึ้งไปเล็กน้อยที่เธอไม่ยอม ไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมยังไง...
“ตามใจตาละกัน ตั้งแต่วันนี้ไปผมคงไปส่งตาไม่ได้แล้ว เราคงต้องเลิกเจอกันด้วย จนกว่าข่าวลือพวกนี้จะเงียบ ตาต้องอดทนนะจ๊ะ”
“ตารู้ค่ะ ตาอดทนมานานแล้ว”
มุตตามองหน้าเจนภพนิ่ง แววตาเจ็บลึก เขาช่างแก้ปัญหาได้ง่ายดายเหลือเกิน เหมือนเขาไม่แคร์เธอเลยสักนิด เธอหมุนตัวเดินจากไป เจนภพมึนไปเล็กน้อย สีหน้ายังเป็นกังวล...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น